Graag gedaan, Ronald.
Wat ik eruit begrijp, is dat Melitta een van de sponsors is van een actie die niet alleen bomen wil laten planten in Peru, maar ook in België.
Vreemdgenoeg linkte de schijnbaar Nederlandse link die ik in de Telegraaf vond, door naar de Belgische site.
Dat van die strijkstokken, daar ben ik het mee eens. Misschien moeten we ons ook eens met het milieu in eigen land bezig houden, voordat we dat van Peru gaan "verbeteren".
Er zijn gelukkig ook bedrijven die de Nederlandse natuur sponsoren. Zo heeft Landschap Noordholland een flink aantal bedrijven als sponsor.
En Thijs, ik begrijp dat er geen direct verband is tussen koffie kweken en de bomenactie, maar dat het erom gaat om moeder Aarde te verbeteren.
De koffiefilterproducent is sponsor om als bedrijf ook Maatschappelijk Bezig te zijn.
Maatschappelijke betrokkenheid is prima, zolang daarmee het doel niet uit het oog wordt verloren. Meestal is het echter uit oogpunt van winstmaximalisatie, logisch wel, natuurlijk, dat maatschappelijke betrokkenheid wordt voorgewend. Dan is het een schaamlap. De slogan " Put your money where your mouth is ", daar durven de meeste bedrijven dan niet echt voor te gaan. Zo blijft het een beetje lafhartig schipperen tussen winst maken en de notie, dat duurzaamheid een toenemend aantal consumenten niet onberoerd laat.
Maar mischien kan het ook wel niet anders; de concurrentie is moordend, dus iedereen houdt de concurrent angstvallig in de gaten. Het adagio "duurzaamheid" wordt schoorvoetend betrokken in de jaarverslagen van de firma's. Maar niet van harte.
We moeten ook niet doorslaan in onze goede bedoelingen. Van herbebossingsprojecten weet ik weinig, maar ik weet wel dat ik een tijdje terug op TV een docu zag over het aanplanten van bos in Oeganda. Een initiatief waar ook Nederland bij was betrokken ( of misschien was het wel een geheel Nederlands initiatief, dat weet ik niet meer ). In ieder geval kwam Ed Nijpels aan het woord als één der initiatiefnemers. Een hoop bla-bla, over hoe goed dit initiatief was. Toen gingen ze in Oeganda kijken, de documakers. Het gebied, waar de herbebossing moest plaatsvinden, werd bewoond door kleine boeren, die van de Oegandese regering allemaal moesten vertrekken. Ze werden niet gevraagd en gecompenseerd, ze werden gesommeerd om op te rotten. Vanzelfsprekend zette dit kwaad bloed; deze mensen konden nergens heen. Ja, de sloppenwijken van Kampala, voor een marginaal bestaan. Tientallen, nee, honderden ontwortelde levens waren hier mee gemoeid. Alleen omdat een stelletje witmannen met een idee, een dealtje met de Oegandese regering hadden gesloten.
Gewone Oegandezen werden gemangeld in een molen, die op papier uitgestippeld werd, en in de praktijk nogal kwalijk uitpakte.
Ik zeg ook maar wat ik zie op TV, hoor. Maar op zulke momenten hef je je handen ten hemel en roept: "Hoe is dit in 's hemelsnaam mogelijk?!" Alsof Oegandese boeren rijk genoeg zijn om even elders een bestaan op te bouwen.
Van die sojavelden voor brandstof (biodiesel) wil ik voorlopig helemáál niets weten.
Maar dit terzijde.
Groetjes, Ronald