Met die fantastische foto's die tegenwoordig gemaakt worden valt een hoop duidelijk te maken. Ik heb jouw foto, Gerard, even gepikt, vergroot, gespiegeld en bewerkt. In de voorvleugel is de bovenste rode ader de IR3, en links heb ik met een rondje aangegeven waar die ontspringt. Daar vlakbij nog een rondje waar de R4+5 ontspringt. Beide ontspringen dichter bij het lijf dan de nodus/knoop. Vérder van het lijf dan de knoop ontspringt tussen deze twee aders ineens nog een ader, dat is de Rspl (spl van supplementair of zoiets), de onderste rode lijn dus. Nu gaat het bij deze twee rottige oeverlibellen om de cellen tussen deze twee rode lijnen en je ziet dat er een nette enkele rij cellen ligt. Dus beekoeverlibel.
In de achtervleugel mag je zelf de aders opzoeken en dan zie je bij het pijltje één heel klein driehoekig extra celletje, dus (bijna) één verdubbelinkje.
Ik was altijd nogal ongelukkig met hoe de grootte van het pterostigma uitgedrukt moet worden. Misschien heb ik een handiger manier gevonden, die voor scherpe foto's zou kunnen werken. Leg buiten het pterostigma het pterostigma nog een keer langs de vleugelrand. Het reikt bij de beekoeverlibel dan vrijwel tot het punt waar de vleugelrand plots naar binnen richting lijf buigt. Bij de zuidelijke oeverlibel komt het lang niet tot dat punt, daar moet er zeker nog een half pterostigma bij.
Nu testen! Eens kijken of het ook werkt als een vleugel er wat perspectivisch verkort opstaat. Test mee!