Rare dingen die je overkomen.

Gestart door KorHaan, augustus 20, 2011, 19:54:53 PM

Vorige topic - Volgende topic

andre.schulten

Citaat van: vuurvlinder op september 11, 2011, 20:37:17 PM
Wat een geweldige verhalen allemaal!  :duim: Blijf schrijven allemaal, het is een feest om te lezen.

maar toch..het topic overziend..zijn er maar een paar mensen die gekke dingen meemaken... B)

Violet (en Remco)

Citaat van: andre.schulten op september 11, 2011, 21:12:06 PM
Citaat van: vuurvlinder op september 11, 2011, 20:37:17 PM
Wat een geweldige verhalen allemaal!  :duim: Blijf schrijven allemaal, het is een feest om te lezen.

maar toch..het topic overziend..zijn er maar een paar mensen die gekke dingen meemaken... 8)

Tsja, al die verre reizen... En inderdaad geweldige verhalen, schitterend!

Toch hebben wij ook wel een leuk verhaal dat me opeens weer te binnen schiet, gewoon in ons eigen kikkerlandje.

Het was in 2005, samen een dag lopen door Noord Holland, een wandeling over asfalt, zo bleek. Weinig leuke waarnemingen, beetje saai allemaal. We liepen door het plaatsje Noordeinde toen we aan het eind van het dorpje werden aangesproken door een man in een electrische rolstoel. Hij zat aan het begin van een oprit en vroeg of hij ons iets mocht vragen, wat natuurlijk mocht. Hij verzocht ons om naar het eerste huis te lopen om zijn vrouw te halen. Dat wilden we wel doen, maar waarom dan? "Nou ja", zei de man "het is namelijk een beetje een raar verhaal, maar ik zit met mijn arm vast in de brievenbus..." Inderdaad, hij zat tot over zijn elleboog in zo'n groene brievenbus. Met z'n drietjes namen we al grinnikend de situatie op en besloten om eerst zelf een bevrijdingspoging te ondernemen. We konden zijn arm gelukkig snel en makkelijk uit de brievenbus bevrijden door het klepje iets verder open te maken, iets wat hij zelf niet kon. Al met al hadden we de man snel uit zijn benarde positie geholpen, maar wat hebben we nog lang gelachen om deze situatie  ;D
Groetjes,
(Remco en) Violet

www.vlinderseemland.nl

Bart van Hoogstraten

Citaat van: Violet (en Remco) op september 11, 2011, 21:35:11 PM
"het is namelijk een beetje een raar verhaal, maar ik zit met mijn arm vast in de brievenbus..."

Heb je gechekt of het wel zijn eigen brievenbus was?  :rolleyes:
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Violet (en Remco)

Citaat van: Bart van Hoogstraten op september 11, 2011, 22:08:47 PM
Citaat van: Violet (en Remco) op september 11, 2011, 21:35:11 PM
"het is namelijk een beetje een raar verhaal, maar ik zit met mijn arm vast in de brievenbus..."

Heb je gechekt of het wel zijn eigen brievenbus was?  ::)

;D 
Wij dachten alleen maar: Ach gos, dat was de laatste keer dat hij zelfstandig de post mocht halen van zijn vrouw ...
Groetjes,
(Remco en) Violet

www.vlinderseemland.nl

vuurvlinder

Citaat van: andre.schulten op september 11, 2011, 21:12:06 PM
Citaat van: vuurvlinder op september 11, 2011, 20:37:17 PM
Wat een geweldige verhalen allemaal!  :duim: Blijf schrijven allemaal, het is een feest om te lezen.

maar toch..het topic overziend..zijn er maar een paar mensen die gekke dingen meemaken... 8)

Gekke dingen maken we allemaal wel mee, maar die reisverhalen? Ik hou het bij de landen waar het zeer veilig is en er weinig echt spannende/rare dingen gebeuren.
Met vriendelijke groet, Astrid Landsaat.


Klaas v d Meer

Ja ook zo iets .
Toen ik nog nazorger was bij de vogelwacht,
maakte ik het volgende mee.
Op een stuk land lagen 2 broed Kieviet en
1 broed Scholekster.
Na plaatsing van stokken en gesprek met
boer( geen verstand van vogels nog eieren) zijn we weg gegaan.
Drie dagen later ander land afzoeken en gesprek
met boer, die het land met 3 broedsels de volgende
dag wilde maaien.
We zeiden van de geplaatste stokken 3x.
Ja zei betrevende boer die had hij al gezien,
waarbij hij opmerkte , dat het ene broed wel
gauw zou uitkomen want de eieren waren al gegroeit.
;D ;D ;D
Groeten van Klaas.

andre.schulten

#67
een klein huistuinenkeukenintermezzoverhaaltje

het was een paar jaar geleden, gewoon op straat, dat ik een buurman tegenkwam
en hele gewone buurman in een gewone straat
we praatten heel gewoon over koetjes en kalfjes en vooral over het weer
over dreigende lbuien enzo
ik sloot toen het gesprek af met: 'ik kan je geen mooi weer beloven, maar ik wens je wel een zonnige dag toe'
en toen gaf hij me een hand
gewoon maar zo

Antonie Blom

Hoewel ik bij lange na niet kan tippen aan Kor en Bart zijn mij ondertussen ook wel wat rare verhalen overkomen terwijl ik in de natuur was.

Twee en een half jaar geleden was ik voor het eerst in Polen (erg mooi land overigens) voor het fotograferen van vlinders en libellen. Ondanks dat het nog maar mei was, liepen de temperaturen al lekker hoog op. Toch besloten om een forse wandeling te gaan maken op zoek naar Speerwaterjuffer. Het was de goede tijd, het geschikte habitat, goed weer en mijn reisgenote (Wilma van Holten) en ik waren in opperbeste stemming. Nog geen 200 meter van de auto moesten we een heel ondiep slootje / watertje oversteken en er was alleen een heel gammel brugje (nou ja, een dun boomstammetje en nog iets wat mogelijk om een soort van leuning zou lijken). Aangezien ik bijna altijd laarzen of legerkisten aan had en mijn evenwicht niet heel goed is, besloot ik voorzichtig door het water heen te gaan (het zou maar drie of vier stappen zijn). Eerst even zonder rugtas op mijn rug en camera om mijn nek kijken over de ondergrond stevig genoeg was en dat was het. Bepakking op mijn rug, camera om mijn nek en oversteken (Wilma was nog maar halverwege de "brug"), eerste stap gaat goed, tweede stap geen vuiltje aan de lucht, derde stap en ik sta tot over mijn navel in het water en ben tot over mijn heupen weggezakt in de bagger. Als de sodemieter het water uit, apparatuur controleren (gelukkig werkt alles nog en is alles nog droog genoeg om me geen zorgen te maken). Ik kijk naar rechts en zie Wilma nog niet niet over de grond rollen van het lachen (kon ik op dat moment overigens even niet  ;D ). De rest van de dag maar verder gelopen met natte schoenen (kleding was na een uur of twee weer redelijk droog), maar ... we hebben wel de Speerwaterjuffer gevonden (helemaal aan het einde van de wandeling, ongeveer 10 meter van de auto).
Met vriendelijke groeten, Antonie Blom

Op https://sandra-antonie.smugmug.com/ is een selectie van mijn foto's te vinden.

vuurvlinder

#69
Citaat van: andre.schulten op september 12, 2011, 07:27:40 AM
Citaat van: vuurvlinder op september 11, 2011, 22:50:23 PM
Gekke dingen maken we allemaal wel mee, ..

Nou, laat horen!!!  ;)

Okee, ben helaas minder goed in het schrijven van sappige verhalen.

Recent zaten we in het Zweedse Are (er hoort een ringetje op de A maar weet niet hoe dat er op te plakken) te dubben waar we heen zouden gaan. Lapland again of misschien Noorwegen in. Ik had net een laptop gekocht, toevallig internet op die camping en de weersverwachting voor Noorwegen was goed. Dus Noorwegen werd de reisbestemming. Vanwege de hoge prijzen in Noorwegen in Are bij de ICA boodschappen gedaan. De supermarkt zag er uit als een natuurmuseum. Op de groente en fruitafdeling stond een opgezette beer met daarbij de de foto's van de trotse schutter. Op de zuivel afdeling een opgezet rendier. Na wat langer rond koekeloeren zag ik dat zo ongeveer de hele Zweedse fauna in geprepareerde vorm aanwezig was in die supermarkt. Sneeuwhoen en veelvraat boven de delicatessen, opgezette lynx boven de cola. Kortom "ietssepietsie" anders dan gewoon Albert Heijn. Heb daar wel een pakje rendieren rookvlees gekocht en het smaakt voortreffelijk! Eerder waren wij in Orsa Dalarna. In vorige jaren tevergeefs gezocht naar beren in het wild. We waren aan het inchecken op de camping, komt er een Noor met een paar biertjes op naar mijn wederhelft toegewandeld. Hij was daar om met een paar vrienden op berenjacht te gaan. Ze mochten 4 beren schieten onder begeleiding van de plaatselijke opzichter en die beren zaten max. 15 km vanaf onze camping. Heb daar geen goed gevoel bij. Ik die graag beren in het wild ziet krijg ze niet te zien. Die Noorse schutters wel want ze zijn allemaal gezenderd. Onder begeleiding van de opzichter mogen ze schieten, op de beren die hij aangeeft.

Met vriendelijke groet, Astrid Landsaat.

Bart van Hoogstraten

#70
Toen ik een klein jongetje was (ben ik eigenlijk nog trouwens  ;) ), onderscheidde ik me van mijn voetballende vriendjes doordat ik toen al lange struintochten en dagwandelingen maakte, op zoek naar bijzondere vondsten en gekke avonturen. Een woensdag- of zaterdagmiddag "spelen" was vanaf lunch tot aan het avondeten. Het laatste uurtje meestal de kleren uitwaaiend in de wind om de vuurlucht eruit te krijgen, anders kreeg ik op mijn kop. Ik groeide op aan de stadsrand van Sittard vlakbij de afgravingen van een steenfabriek, een oude kazemat, een groot oud kerkhof en de Kollenberg, toen nog een mooi stukje natuur waar het feitelijke Limburgse heuvelland begon (tegenwoordig helaas helemaal volgebouwd met vinex-woningen en huurflats, op een klein stukje na waar nu een Hamsterreservaat is). Mijn "territorium" liep op 6-jarige leeftijd al tot ver voorbij de Duitse grens waar ik graag speelde op een verlaten steenfabriekje of de hele middag langs de afrastering van het Safaripark rondhing om Leeuwen en Giraffen te zien. Vriendjes die meegingen mochten dit eigenlijk niet van hun ouders, ik mocht alles zolang ik maar niet met problemen naar huis kwam (en bovendien verzweeg ik gewoon wat ik allemaal uitspookte). Zo vond ik het leuk om me te verstoppen op de groeve van de steenfabriek in afwachting van kiepwagens om dan op het moment dat ze grond langs de helling storten tegen de stroom naar boven te rennen. Daarbij verdween ooit Jos, een vriendje van me. Gelukkig vond ik hem aan de voet van de helling toen ik daar maar op goed geluk wat ging graven met mijn handen, hij was helemaal bedolven onder de klei en kwam proestend te voorschijn... Een ander jochie mocht niet meer met me spelen omdat hij bij een val van de kazemat met zijn neus aan een draadeind was blijven hangen. Jacques belandde in het ziekenhuis met een gekneusde nier na een val uit de boomhut. Zo kan ik nog even doorgaan en vreemd genoeg overkwam mezelf nooit iets.
De vakanties met mijn ouders stonden dan ook altijd in het teken van boomhutten en vlotten bouwen, Hazelwormen en (Adder-)Ringslangen zoeken, Forellen stropen, kersen jatten en aardappeltjes poffen. Op mijn 7-de waren we op vakantie in Luxemburg in het Blumenthal en ik had een groot project onder handen; het bouwen van een dam in de beek aan de andere kant van de weg langs de camping. Een mooie grote constructie van takken, stenen en klei die het water behoorlijk hoog opstuwde. In de met keien gevulde sluis die ik erlangs had gemaakt kon ik heel makkelijk Forelletjes en Donderpadjes vangen die ik er vanuit het stuwmeertje injoeg (Natuurbeschermingseducatie bestond nog niet in 1970) en ik amuseerde me dagenlang kostelijk met het onderhoud ervan en het aanbrengen van verbeteringen. Bij het verzamelen van constructiemateriaal vond ik op de oever een grote roestige metalen kist, matgroen en witte sjabloonletters erop. Ik kreeg hem niet getild en het deksel kreeg ik pas los nadat ik er flink met een steen op had gehamerd. Maar wat een vondst! Tot de rand gevuld met mitrailleurmatten, helemaal nog nieuw en gaaf want het koper van de hulzen glansde me tegemoet! Dat was niet eens een mooi souvenir maar een ware schat! Helemaal blij lukte me het om hem tegen de oeverhelling omhoog te krijgen en sleepte ik hem over het asfalt naar de camping om hem daar trots aan mijn ouders te kunnen laten zien. Helaas kwam ik er niet mee voorbij de receptie en werd de politie erbij gehaald die de kist in beslag nam. Ik weet nog dat ik heel erg moest huilen en de rest van de vakantie ontroostbaar was. Ik begreep gewoon niet waarom ze me mijn "schat" afnamen en ik weigerde die wouten dan ook in alle talen de plek te tonen waar ik hem gevonden had. Dat was dus één van de grootste teleurstellingen uit mijn vroege jeugd, zo niet de grootste! (misschien ben ik er daardoor wel in blijven hangen, zijn alleen mijn speelgoed en mijn "playgrounds" gegroeid...  :P ).
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Bart van Hoogstraten

Na een lange rit met veel (corrupt) oponthoud aan de grens bij Zimbabwe, 2x bandenpech en diverse malen de auto uitgraven uit het zand bereikten we in het schemerdonker (en dus veel later dan afgesproken) in Botswana de campsite in het midden van het Chobe National Park. De beheerder (van het totaal lege kamp) bleek corrupt, rook zijn kans vanwege het tijdstip en beweerde dat we niet gereserveerd hadden en verwees ons naar de uitgang (reservering was trouwens gedaan door de organisatie van Sawadee-reizen, niet de eerste de beste). Maar hij kon e-ven-tu-eel kijken of er iets te regelen viel (dat is "corruptiaans" voor "SCHUIVEN!"). Onze reisleider ging daar uiteraard niet op in, liet weten dat hij hiervan melding zou maken en we reden verder naar de uitgang aan de andere kant van het park (behoorlijk eng trouwens om door het pikkedonker door zo'n gamepark te rijden in een bus zonder vensters, brullende Leeuwen in de verte en de wetenschap dat je elk moment een band moet verwisselen of de wagen uitgraven). Midden in de nacht arriveerden we bij de uitgang en had iedereen het totaal gehad. Het personeel van de uitgang was niet corrupt en bekend met de praktijken van de campsite-beheerder. Omdat we niet wisten waar we heen moesten voor een overnachting boden ze ons aan om in tentjes bij de uitgang te overnachten. Na een lekker maaltje van de kokkin, die speciaal voor ons de keuken nog even open gooide, kropen we in onze tentjes en vielen we in 'n diepe slaap. Na een paar uurtjes werd ik wakker omdat er een beest rondom onze tent liep te snuffelen en snuiven. Daar moet ik dan meteen op weten welk beest het is en ik pakte mijn zaklamp en ritste de tent open... in het licht van de zaklamp zag ik nog net een adulte Gevlekte Hyena in de struiken verdwijnen! De andere ochtend schoot ik een parkranger hierover aan en die bleek dat volkomen normaal te vinden, niks aan 't handje, gewoon 'n kwestie van je rits goed gesloten houden want dan komen ze niet je tent in. Hij voegde eraan toe dat vorig jaar een Duitse toeriste gewond was geraakt nadat ze aan haar enkel uit de tent getrokken was omdat ze de rits niet goed dicht had gemaakt. Niemand daar die je van tevoren hiervoor waarschuwt en blijkbaar niemand in het besef dat die beesten zonder moeite een dijbeen in stukken bijten en doorslikken! Joehoeee, welkom in Botswana! (Ik las later trouwens dat ze vanwege de Gevlekte Hyena hun doden daar ipv 6 feet meer dan 2 meter diep moeten begraven anders kunnen ze ze ruiken en graven ze het lijk op).
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

andre.schulten

Het is alweer een paar jaar geleden dat ik op een wat druilerige voorjaardag een fietstochtje maakte door het verkavelingsgebied waar ik als jongen met met kijkertje heel wat uren doorbracht. Het viel me op hoe weinig grutto's en wulpen ik zag of hoorde. Wel -tot mijn verbazing- 2 bruine kiekendieven. Toch mooi meegenomen.
Een poosje later ontmoette ik een groepje mannen op de fiets met kijkers om. 'Ha soortgenoten', dacht ik. Dus ik stoep en vraag of ze nog iets bijzonders gezien hebben. De meeste mannen negeren me, maar een welbespraakt heerschap vertelt me dat ze nesten van scholeksters hebben gecontroleerd. Ik vertel enthousiast dat ik 2 kieken heb gezien. de man verstrakt. 'O, nog meer pré-da-tor-en', is zijn scherpe commentaar. Ik kijk hem wat verbaasd aan, maar dat merkt hij niet. misschien keek ik ook niet echt verbaasd. Het legt uit dat ze van de plaatselijke weidevogelbescherming zijn en dat ze met zoveel mogelijk boeren afspraken proberen te maken om hun maaibeleid (deels) op de weidevogels af te stemmen. Heel lovenswaardig. Er zitten dus wel degelijk nog grutto's. Hij legt uit dat er veel te veel kraaien en vossen zijn, die de broedsels om zeep helpen. (Vandaar dus zijn eerdere reactie.) En dat hij het prima vindt dat boeren met enige regelmaat dit gespuis -al is het natuurlijk niet toegestaan- naar de eeuwige jachtvelden helpen.  En ik ben van harte welkom om me bij de club te voegen. Ik heb hem bedankt voor de informatie, maar heb mijn mening bij me gehouden en ben geen diskussie aangegaan. Deze vorm van beschermen en beheer is niet de mijne. En dat er zoiets als 'ongedierte' bestaat vind ik al helemaal onzin.

KorHaan

Nog één die voor Afrikaanse begrippen normaal is, maar voor de gemiddelde westerling vreemd aandoet:

Ik had al gezegd, dat we vanaf het schip de Plancius de veerboten over de Gambiarivier konden zien varen, toen we op de rede lagen. Ik heb zelf 2 jaar eerder op zo'n veerboot gezeten, toen we met de auto van Dakar naar Gambia reden. We woonden toen in Dakar.
Ik citeer letterlijk wat ik daar destijds voor het blad De Korhaan van onze VWG over heb geschreven:

"Gambia komt in zicht; links en rechts van de weg woekert groen struikgewas. Bovenin de struikjes zitten verrassend veel "vuurvogeltjes", prachtig scharlakenrood of helder oranje met zwart, zo groot als mussen maar veel dikker en met een heel kort staartje. Ze vliegen moeizaam, door hun dikke lijfje lijken het precies grote, knalrode hommels. De vleugels gaan zo snel, dat je ze niet ziet; alleen dat bolle lijfje dat ze bijna verticaal houden in de vlucht. Een merkwaardig vogeltje.
Na de grenscontrole is de noordoever van de Gambia-rivier snel bereikt; het land Gambia is zo smal, dat je twintig kilometer voorbij de grens al aan de rivier staat. Aan de overkant van de rivier, die hier bij de monding zeven kilometer breed is, ligt de Gambiaanse hoofdstad Banjul. Er is geen brug; al het wegverkeer steekt de rivier met een veerpont over. De wachttijd varieert; soms kun je na een uur al op de pont, of nog sneller als hij toevallig klaar is om af te varen, maar als je pech hebt duurt het drie of vier uur vóór je aan de overkant bent. De wachttijd kun je benutten door in de omgeving rond te kijken; achter Barra, het dorp dat hier op de noordoever van de veerdienst ligt, strekt zich een aardig krekengebiedje uit, direct aan zee. Oeverlopers trippelen over de stenen langs de waterkant naar de aanlegsteiger.
De trip met de veerpont is wel even iets anders dan de pont naar Texel. Het gaat op Afrikaanse manier; eerst gaan de auto's erop, opeengepakt op centimeters afstand van elkaar. En als je dan eindelijk vooraan staat in de rij, is de pont vol. Zo lijkt het, althans.
Maar de Gambianen blijken zeer hulpvaardig; met zes man pakken ze de achterste auto op de pont op, sjorren hem wat opzij, pakken de auto ernaast op, sjorren die naar de andere kant wat opzij, en zo forceren ze een gaatje waar nog een auto in past. Zo kom je dus nog net als laatste op de pont, al moet je de auto door het zijraampje verlaten omdat alles zó op elkaar gepakt staat, dat de deuren geen twee centimeter meer open kunnen.

Als je denkt, ik sta, we kunnen weg, blijkt dat er nog een hele horde voetgangers aan boord moet. Die kruipen dan letterlijk over de auto's heen het dek op. Het is even een gek gezicht maar het is nu eenmaal de typisch Afrikaanse manier van doen. Een Europeaan kijkt er vreemd van op, maar je raakt er gauw aan gewend."

Typisch Afrikaans... toen vond ik dat normaal. Ach, je wist niet beter.

Zo hadden wij in ons huis in de wijk Dieuppeul in het noorden van Dakar eens te kampen met een klemmende poort. Een grote, zware gietijzeren deur die scheefgezakt was in de hengsels. Hij kon niet meer op slot, want we kregen de sleutel met geen mogelijkheid meer omgedraaid. Bellen, er zou een mannetje komen om de boel te fiksen.

Wachten, wachten, wachten.

Daar was hij! Een kwartiertje wierp hij een kritische blik op het probleem. Toen ging hij aan de slag. Hij nam een reusachtige voorhamer en een monsterlijk grote beitel, en hakte het rechthoekige gat in de deurstijl, waar het slot in moest vallen, enige centimeters uit aan de onderkant. Probleem opgelost, de deur kon weer op slot. Dat de deur nog steeds scheef in zijn hengsels hing, daar had hij geen boodschap aan. De deur kon toch weer op slot? Nou dan! Fluitend vertrok hij, en ook ik was zeer tevreden met het resultaat.
(Nou ben ik ook niet zo'n heel geweldige klusser, dus ik ben allang blij als het probleem maar verholpen wordt, maar ik heb van vaklui hier in Nederland gezien dat die toch vaak een alternatief hebben als probleemoplossing, namelijk de deur terug in de hengsels zetten zodat de zaak weer recht hangt. Maar dit terzijde.)


Vriendelijke groet,

Ronald

Danny katerbarg

Citaat van: KorHaan op september 21, 2011, 21:55:03 PM
Nog één die voor Afrikaanse begrippen normaal is, maar voor de gemiddelde westerling vreemd aandoet:

Ik had al gezegd, dat we vanaf het schip de Plancius de veerboten over de Gambiarivier konden zien varen, toen we op de rede lagen. Ik heb zelf 2 jaar eerder op zo'n veerboot gezeten, toen we met de auto van Dakar naar Gambia reden. We woonden toen in Dakar.
Ik citeer letterlijk wat ik daar destijds voor het blad De Korhaan van onze VWG over heb geschreven:

"Gambia komt in zicht; links en rechts van de weg woekert groen struikgewas. Bovenin de struikjes zitten verrassend veel "vuurvogeltjes", prachtig scharlakenrood of helder oranje met zwart, zo groot als mussen maar veel dikker en met een heel kort staartje. Ze vliegen moeizaam, door hun dikke lijfje lijken het precies grote, knalrode hommels. De vleugels gaan zo snel, dat je ze niet ziet; alleen dat bolle lijfje dat ze bijna verticaal houden in de vlucht. Een merkwaardig vogeltje.
Na de grenscontrole is de noordoever van de Gambia-rivier snel bereikt; het land Gambia is zo smal, dat je twintig kilometer voorbij de grens al aan de rivier staat. Aan de overkant van de rivier, die hier bij de monding zeven kilometer breed is, ligt de Gambiaanse hoofdstad Banjul. Er is geen brug; al het wegverkeer steekt de rivier met een veerpont over. De wachttijd varieert; soms kun je na een uur al op de pont, of nog sneller als hij toevallig klaar is om af te varen, maar als je pech hebt duurt het drie of vier uur vóór je aan de overkant bent. De wachttijd kun je benutten door in de omgeving rond te kijken; achter Barra, het dorp dat hier op de noordoever van de veerdienst ligt, strekt zich een aardig krekengebiedje uit, direct aan zee. Oeverlopers trippelen over de stenen langs de waterkant naar de aanlegsteiger.
De trip met de veerpont is wel even iets anders dan de pont naar Texel. Het gaat op Afrikaanse manier; eerst gaan de auto's erop, opeengepakt op centimeters afstand van elkaar. En als je dan eindelijk vooraan staat in de rij, is de pont vol. Zo lijkt het, althans.
Maar de Gambianen blijken zeer hulpvaardig; met zes man pakken ze de achterste auto op de pont op, sjorren hem wat opzij, pakken de auto ernaast op, sjorren die naar de andere kant wat opzij, en zo forceren ze een gaatje waar nog een auto in past. Zo kom je dus nog net als laatste op de pont, al moet je de auto door het zijraampje verlaten omdat alles zó op elkaar gepakt staat, dat de deuren geen twee centimeter meer open kunnen.

Als je denkt, ik sta, we kunnen weg, blijkt dat er nog een hele horde voetgangers aan boord moet. Die kruipen dan letterlijk over de auto's heen het dek op. Het is even een gek gezicht maar het is nu eenmaal de typisch Afrikaanse manier van doen. Een Europeaan kijkt er vreemd van op, maar je raakt er gauw aan gewend."

Typisch Afrikaans... toen vond ik dat normaal. Ach, je wist niet beter.

Zo hadden wij in ons huis in de wijk Dieuppeul in het noorden van Dakar eens te kampen met een klemmende poort. Een grote, zware gietijzeren deur die scheefgezakt was in de hengsels. Hij kon niet meer op slot, want we kregen de sleutel met geen mogelijkheid meer omgedraaid. Bellen, er zou een mannetje komen om de boel te fiksen.

Wachten, wachten, wachten.

Daar was hij! Een kwartiertje wierp hij een kritische blik op het probleem. Toen ging hij aan de slag. Hij nam een reusachtige voorhamer en een monsterlijk grote beitel, en hakte het rechthoekige gat in de deurstijl, waar het slot in moest vallen, enige centimeters uit aan de onderkant. Probleem opgelost, de deur kon weer op slot. Dat de deur nog steeds scheef in zijn hengsels hing, daar had hij geen boodschap aan. De deur kon toch weer op slot? Nou dan! Fluitend vertrok hij, en ook ik was zeer tevreden met het resultaat.
(Nou ben ik ook niet zo'n heel geweldige klusser, dus ik ben allang blij als het probleem maar verholpen wordt, maar ik heb van vaklui hier in Nederland gezien dat die toch vaak een alternatief hebben als probleemoplossing, namelijk de deur terug in de hengsels zetten zodat de zaak weer recht hangt. Maar dit terzijde.)


Vriendelijke groet,

Ronald

zo kun je het ook bekijken. jij wordt gestuurd om te zorgen dat de deur weer op slot kan. dan regel je dat even. :rolleye: hoe dan ook:D
met vriendelijke groeten,
Danny Katerbarg( 29 jaar), Emmen

levenslijst vogels: 282
update: 04-02-2024 20:50

vuurvlinder

Citaat van: andre.schulten op september 21, 2011, 21:52:50 PM
Het is alweer een paar jaar geleden dat ik op een wat druilerige voorjaardag een fietstochtje maakte door het verkavelingsgebied waar ik als jongen met met kijkertje heel wat uren doorbracht. Het viel me op hoe weinig grutto's en wulpen ik zag of hoorde. Wel -tot mijn verbazing- 2 bruine kiekendieven. Toch mooi meegenomen.
Een poosje later ontmoette ik een groepje mannen op de fiets met kijkers om. 'Ha soortgenoten', dacht ik. Dus ik stoep en vraag of ze nog iets bijzonders gezien hebben. De meeste mannen negeren me, maar een welbespraakt heerschap vertelt me dat ze nesten van scholeksters hebben gecontroleerd. Ik vertel enthousiast dat ik 2 kieken heb gezien. de man verstrakt. 'O, nog meer pré-da-tor-en', is zijn scherpe commentaar. Ik kijk hem wat verbaasd aan, maar dat merkt hij niet. misschien keek ik ook niet echt verbaasd. Het legt uit dat ze van de plaatselijke weidevogelbescherming zijn en dat ze met zoveel mogelijk boeren afspraken proberen te maken om hun maaibeleid (deels) op de weidevogels af te stemmen. Heel lovenswaardig. Er zitten dus wel degelijk nog grutto's. Hij legt uit dat er veel te veel kraaien en vossen zijn, die de broedsels om zeep helpen. (Vandaar dus zijn eerdere reactie.) En dat hij het prima vindt dat boeren met enige regelmaat dit gespuis -al is het natuurlijk niet toegestaan- naar de eeuwige jachtvelden helpen.  En ik ben van harte welkom om me bij de club te voegen. Ik heb hem bedankt voor de informatie, maar heb mijn mening bij me gehouden en ben geen diskussie aangegaan. Deze vorm van beschermen en beheer is niet de mijne. En dat er zoiets als 'ongedierte' bestaat vind ik al helemaal onzin.

Daar sluit ik mij bij aan!
Met vriendelijke groet, Astrid Landsaat.

KorHaan

Citaat van: vuurvlinder op september 21, 2011, 22:44:19 PM
Citaat van: andre.schulten op september 21, 2011, 21:52:50 PM
Het is alweer een paar jaar geleden dat ik op een wat druilerige voorjaardag een fietstochtje maakte door het verkavelingsgebied waar ik als jongen met met kijkertje heel wat uren doorbracht. Het viel me op hoe weinig grutto's en wulpen ik zag of hoorde. Wel -tot mijn verbazing- 2 bruine kiekendieven. Toch mooi meegenomen.
Een poosje later ontmoette ik een groepje mannen op de fiets met kijkers om. 'Ha soortgenoten', dacht ik. Dus ik stoep en vraag of ze nog iets bijzonders gezien hebben. De meeste mannen negeren me, maar een welbespraakt heerschap vertelt me dat ze nesten van scholeksters hebben gecontroleerd. Ik vertel enthousiast dat ik 2 kieken heb gezien. de man verstrakt. 'O, nog meer pré-da-tor-en', is zijn scherpe commentaar. Ik kijk hem wat verbaasd aan, maar dat merkt hij niet. misschien keek ik ook niet echt verbaasd. Het legt uit dat ze van de plaatselijke weidevogelbescherming zijn en dat ze met zoveel mogelijk boeren afspraken proberen te maken om hun maaibeleid (deels) op de weidevogels af te stemmen. Heel lovenswaardig. Er zitten dus wel degelijk nog grutto's. Hij legt uit dat er veel te veel kraaien en vossen zijn, die de broedsels om zeep helpen. (Vandaar dus zijn eerdere reactie.) En dat hij het prima vindt dat boeren met enige regelmaat dit gespuis -al is het natuurlijk niet toegestaan- naar de eeuwige jachtvelden helpen.  En ik ben van harte welkom om me bij de club te voegen. Ik heb hem bedankt voor de informatie, maar heb mijn mening bij me gehouden en ben geen diskussie aangegaan. Deze vorm van beschermen en beheer is niet de mijne. En dat er zoiets als 'ongedierte' bestaat vind ik al helemaal onzin.

Daar sluit ik mij bij aan!

Ik ook. Alles is gedierte, waardoor alles bestaansrecht heeft. Vossen, kraaien, kiekendieven, maar ook weidevogelbeschermers die een one-issue standpunt hebben.
Ik zie ze ook liever niet, maar het is de evolutie, hè. Bij veranderende biotopen krijg je nieuwe soorten, of je nu wilt of niet. De weidevogelbeschermer is de super-predator die andere predatoren "eet" maar geen weidevogels op zijn "menu" heeft staan. Een gespecialiseerde en succesvolle soort, die voortkomt uit de onbekommerde vogelaar.

Vriendelijke groet,

Ronald

KorHaan

Citaat van: dannytheanimalman op september 21, 2011, 22:21:07 PM
Citaat van: KorHaan op september 21, 2011, 21:55:03 PM

Probleem opgelost, de deur kon weer op slot. Dat de deur nog steeds scheef in zijn hengsels hing, daar had hij geen boodschap aan. De deur kon toch weer op slot? Nou dan! Fluitend vertrok hij, en ook ik was zeer tevreden met het resultaat.


Vriendelijke groet,

Ronald

zo kun je het ook bekijken. jij wordt gestuurd om te zorgen dat de deur weer op slot kan. dan regel je dat even. :rolleye: hoe dan ook:D

Zo is het, een no-nonsense oplossing, haha!

Technische problemen van een zodanig simpele aard, dat zelfs IK die kan overzien, komen ook voor, heb ik tot mijn genoegen kunnen constateren. Zo'n deur weer in zijn hengsels zetten, dat gaat mijn technische petje te boven, maar een achteruitkijkspiegel die met een touwtje vasthangt, dat is een verhaal op zich.

Gaat-ie.

Ik reis met de taxi-brousse van Dakar naar Saint-Louis, zo'n 300 km naar het noorden. Een taxi-brousse is de benaming voor een omgebouwd bestelbusje, geel en blauw geverfd en opgepimpt met kreten als "God met ons" maar dan in het Frans, wat niet veel vertrouwen inboezemt, trouwens, maar een kniesoor die daar op let. De taxi-brousse met bankjes achterin was goedgevuld met 22 man en vrouw, en we konden op weg.

(Wie in Afrika met een taxi-brousse wil reizen... een tip: zoek er een uit die bijna vol is en naar je bestemming gaat, want de bus vertrekt pas als hij helemaal vol zit!)

We zijn lekker op weg door de Sahel, links zand, boompje, rechts zand, boompje, en hobbelen met 60 over de smalle asfaltweg. Door het gehobbel schiet inene de achteruitkijkspiegel los van het draadje, waarmee hij verankerd zat in het plafond van de bus. De functie van het touwtje werd meteen duidelijk: het scharnier zelf van de spiegel was zo slap, dat bij het losschieten van het touwtje de spiegel met een fikse klap tegen de binnenkant van de voorruit sloeg. Bam! De chauffeur tracht, met de linkerhand sturend, met rechts het touwtje weer aan de verbogen paperclip te frunniken, die nog uit het plafond steekt. Belangstellend volg ik enige kilometers lang zijn vergeefse pogingen om de achteruitkijkspiegel weer functioneel te krijgen, want ik ben ten eerste benieuwd of het hem uiteindelijk toch zal lukken met één hand, en ten tweede of er misschien hulp gaat komen van één der passagiers. Ik zit zelf achterin, anders had ik meteen mee gaan helpen, want dit soort low-tech, daar kan ik nog wel wat mee. Niemand reageert verder, dus de chauffeur moet alleen verder hannesen, en yes! uiteindelijk lukt het hem! Het touwtje zit weer aan de omgebogen paperclip, de spiegel zit weer in de goede stand en is weer bruikbaar. Ik onderdruk de neiging om te gaan applaudiseren. Bij de volgende hobbel: bam! Hetzelfde gebeurt opnieuw, en hetzelfde toneelstukje van eenhandig sturen en anderhandig frunniken met het touwtje wordt weer minutenlang opgevoerd. Ik zit me stilletjes te bescheuren, ingeklemd tussen twee slagschepen van vrouwen, die stoïcijns naar buiten kijken en onderwijl met een stukje boomtak hun tandvlees masseren. Het takje is een decimeter lang, een centimeter dik en fijngekauwd aan de borstelkant. Tanden poetsen op zijn Afrikaans. De chauffeur besluit nu kennelijk tot een betere oplossing, want elke hobbel die in zicht komt houdt hij nauwlettend in de gaten, en vóór de hobbel komt, grijpt hij de spiegel vast en houdt die op zijn plaats met zijn rechterhand.
De hele rit naar Saint-Louis stuurt hij beurtelings met twee handen en één hand. Verbazingwekkend genoeg bereiken we ongeschonden onze bestemming. De asfaltweg tussen Dakar en Saint-Louis is hier en daar maar een viertal meters breed, door opgewaaid woestijnzand, en het begrip "zachte berm" is zonder borden ook wel voor iedereen duidelijk. Waarom de chauffeur niet is gestopt, om het telkens terugkerende probleem iets adequater aan te pakken ( met twee handen, en desnoods kauwgum ) is me nooit helemaal duidelijk geworden. Misschien zat hij op een strak tijdschema, maar dan nog: een wiel in de berm en je slaat om, en al is het met 60 per uur, je moet er toch niet aan denken.

's Avonds en 's nachts rijden de busjes al of niet met verlichting aan, dat hangt af van de staat van de verlichting. Meestal gaat het goed ("God met ons") maar soms niet. Ik las een keer in de krant daar, dat een busje 's nachts achterop een onverlichte, stilstaande vrachtwagen was gereden, die half op de weg in de middle-of-nowhere stond geparkeerd. De vrachtwagenchauffeur kwam ook om. Uit het bericht begreep ik, dat hij kennelijk te moe was geweest om verder te rijden en zijn truck had stilgezet en een slaapplekje onder zijn truck had gezocht. Daar kijk je toch wel van op, van zulke berichten.

Vriendelijke groet,

Ronald

KorHaan

Mag ik tussendoor iedereen een heel grote pluim geven voor de mooie verhalen, we zitten al op 3 pagina's dankzij al jullie bijdragen. Ik vind het geweldig, top!  :duim: 

Hartelijk dank, en kijken of we voor de jaarwisseling de dubbele paginacijfers gaan halen  ;D

Groetjes,

Ronald

Bart van Hoogstraten

#79
Citaat van: KorHaan op september 21, 2011, 21:55:03 PM
De trip met de veerpont is wel even iets anders dan de pont naar Texel. Het gaat op Afrikaanse manier; eerst gaan de auto's erop, opeengepakt op centimeters afstand van elkaar. En als je dan eindelijk vooraan staat in de rij, is de pont vol. Zo lijkt het, althans.
Maar de Gambianen blijken zeer hulpvaardig; met zes man pakken ze de achterste auto op de pont op, sjorren hem wat opzij, pakken de auto ernaast op, sjorren die naar de andere kant wat opzij, en zo forceren ze een gaatje waar nog een auto in past. Zo kom je dus nog net als laatste op de pont, al moet je de auto door het zijraampje verlaten omdat alles zó op elkaar gepakt staat, dat de deuren geen twee centimeter meer open kunnen.

Voor een impressie van de veerboot naar Banjul zie bijgaande foto's. Dit is mijn oversteek van 2011, exact dezelfde boot als die van 2005 en waarschijnlijk ook dezelfde boot als die van Ronald (en uiteraard dezelfde gang van zaken... de tijd staat stil in Afrika). Onze auto is de zilvergrijze Pajero met die blikken erop, linksvoor. Bij aanleg in Banjul bleek de boot zo zwaar beladen dat de kade een centimeter of 20 hoger lag dan de boot. Voor mij geen probleem, gewoon in de 4L zetten en tegen de rand klimmen maar de motorfiets en pick-up rechts van me kwamen er niet af en hielden alles op bij het uitladen. Ik heb daar niet op gewacht en ben toen meteen doorgereden naar Senegambia.
PS Ronald, die rode vogeltjes waarover je schreef... was dat (toevallig) Red-billed Firefinch, Lagonosticta senegala, Vuurvinkje?
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Bart van Hoogstraten

#80
Tja Afrika.... daar kom je niet over uitverteld... En hier is iedereen nu heel erg bezig met de gang van zaken in Griekenland; dat de regering zijn positie verworven heeft (en handhaaft) door het uitdelen van baantjes met als gevolg dat 1 op de 5 Grieken ambtenaar is. Moet je in Zimbabwe komen... Mugabe doet daar precies hetzelfde alleen dus op zijn Afrikaans en dus next level. Zie bijgaande foto die ik maakte tijdens een wandeling in 2003 -> het staats-energiebedrijf is hier bezig met reparatie aan of aanleg van een hoogspanningsleiding. De chauffeur is aangesteld als chauffeur dus die komt de hele werkdag niet achter zijn stuur vandaan. Voorts heb je "ladderman 1", "assistent ladderman 1, 2 en 3", "radio-tuner". "assistent radio-tuner", enzovoort. In totaal zie je 14 man bezig met een handeling die we hier met 2 of 3 man verrichten. Toen ik een eindje verder liep naar het nabij gelegen meertje om wat te vogelen kwam ik de "assistent paaltoezicht 3" tegen, die zat op de oever met zijn hengel de lunch bij mekaar te vangen voor de collega's... 15 ambtenaren die 1 reparatie verrichten! De andere ochtend toen we verder reisden waren ze er weer allemaal, alleen dus 1 paal verder.
Iedereen nieuwsgierig naar de verdere ontwikkeling van Griekenland en het avontuur waarin de Jager (met zijn bezwete voorhoofd) ons in meesleept? Zie dan bijlage 2, een recent bankbiljet uit Zimbabwe... (hun inflatie over de afgelopen 5 jaar bedroeg ongeveer 1,5 miljoen procent  :rolleye: ).
Onderweg naar Harare in het oosten van Zimbabwe, langs de grens met Mozambique, passeerden we een hongergebied. Het had er al 3 jaar niet meer geregend en de mensen kwamen er letterlijk om van de honger. Da's niet leuk om mee te maken als toerist maar we konden niet anders dan door dat gebied heen te reizen, een andere route was er niet. Vanwege de omstandigheden uiteraard 'n non-stop passage maar onze reisleider vroeg ons om daar in de bus met gepaste stilte even bij stil te staan. Het gebied was (letterlijk) uitgestorven, niemand en niets te zien. Geen mensen, geen groen, alleen wat lege hutten, hier en daar wat vee-kadavers en tijdens die reis kwamen we in totaal slechts 2 andere auto's tegen. Een grote witte vrachtwagen met blauw logo en volgeladen met internationale hulpgoederen en een spiksplinternieuwe Merceds Benz politiewagen met twee volgevreten zwijnen erin. Die hielden ons staande en wilden geld hebben voor onze passage. Mugabe doet gewoon helemaal niets aan het hongerprobleem in zijn land, laat dat volledig over aan de internationale gemeenschap en zet twee volgevreten corrupte agenten in een auto, die meer kost als een dorp in 1 jaar eet, om het geplaagde gebied nog verder te terroriseren... Welkom in Zimbabwe! (Ik begrijp eigenlijk niet waarom de rest van de wereld daar niet ingrijpt zoals bijvoorbeeld in Libië. Vermoedelijk omdat ze er geen olie hebben... Welkom in het [vrije] westen!  :P ).

PS De Nederlandse staatsschuld begint inmiddels ook al zichtbaar te worden vanaf de maan trouwens: http://www.destaatsschuldmeter.nl/
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

KorHaan

Ha Bart,

Leuk, die foto's. Zo zag het er ook uit op die veerpont in 1984, dus er is nog niks veranderd.
Die rode vogeltjes, dat waren Red Bishops; dikke snavels, zwarte buik, zwart voorhoofd, en verder òf helderoranje, òf scharlakenrood. Yellow-crowned Bishops heb ik trouwens ook vrij veel gezien in Tendaba Camp.

Vuurvinkjes ken ik ook, die kwamen regelmatig ons huis in Dakar binnenhippen. Heel klein, 9 cm.

Vriendelijke groet,

Ronald

Bart van Hoogstraten

Citaat van: KorHaan op september 25, 2011, 16:42:13 PM
Die rode vogeltjes, dat waren Red Bishops; dikke snavels, zwarte buik, zwart voorhoofd, en verder òf helderoranje, òf scharlakenrood. Yellow-crowned Bishops heb ik trouwens ook vrij veel gezien in Tendaba Camp.

Leuk, ik heb ze beide ook afgevinkt staan, resp. Bijilo '08 en Kartong '08. Helaas van beide nog nooit een adult male breeding gezien... Red Bishop is trouwens afgesplitst, die in Gambia/Senegal heet nu the Northern Red Bishop. Ohh, Tendaba.. the place to be trouwens!!! (geweldig gevogeld daar!!!). (maar dat terzijde...).
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

KorHaan

Ha Bart,

Tendaba Camp was goed vogelen ja, leverde me Hoornraaf, Kroonkraanvogel en Hamerkop op, onder vele anderen. Die Hamerkoppen vliegen een beetje als kiekendieven. Ik heb er ook 8 soorten duiven geteld op één ochtend; ze roepen allemaal anders.
Het drinkwater uit de kraan was in Tendaba Camp trouwens ontzettend smerig; niet vanwege vervuiling, maar juist het tegendeel: het was ontdaan van alle natuurlijke mineralen en smaakte ontzettend flauw, geen genoegen om te drinken.

Groetjes, Ronald

andre.schulten

wetenswaardigheid: dit bord staat aan de rand van een paar echt Arnhemse wijken; daar mag je nl. niet te hert..

B)

en als je er uitrijdt staat er een bord met een hond; daar mag je weer herder..

Margreet Kwh

Is dat rode dwarsstreepje door een grapjas toegevoegd, André?
met vriendelijke groet, Margreet Kouwenhoven

andre.schulten

 :rolleye: ja door mij -in powerpoint  ;D
(was overigens voor een ander topic bedoeld, maar ach..)

Margreet Kwh

met vriendelijke groet, Margreet Kouwenhoven

andre.schulten

eentje van alweer heel lang gelden..

Orchis

Rond mijn zeventiende raakte ik gefascineerd door orchideeën. Het had veel te maken met een waas van geheimzinnigheid dat rond de naam hangt, maar de tropische soorten met hun uitbundige kleurenpracht interesseerden mij niet. Het ging mij om de inheemse soorten, vaak kleine planten met bescheiden, groenige bloemen. Ik begon er over te lezen en gegevens te verzamelen. Tijdens een wandeling met mijn vader op de Elterberg raakte ik eens helemaal in verrukking toen ik hele velden jonge keverorchissen ontdekte. Enthousiast meldde ik mijn vondst bij mijn biologieleraar van de Mavo. Een paar weken later moest ik mijn melding herzien. Het bleken zaailingen van beuken te zijn.
Ik bezocht de blauwgraslanden van de Bruuk bij Nijmegen en ging naar de orchideeëntuin in het Gerendal in Zuid-Limburg. Maar de vondsten bleven verder sporadisch. Wel zag ik bij breedbladige wespenorchissen hoger dan 1,20 meter, terwijl de soort normaliter niet hoger dan zestig centimeter wordt. Ik zag mijn eerste hommel- en vliegenorchisen op een crossterreintje in de Belgische Ardennen. Zo klein en onooglijk dat je er zo aan voorbij liep. En ik had te doen met die ene bokkenorchis, waarbij een paar meter in de omtrek alle begroeiing was platgetrapt door natuurliefhebbers die de plant wilden fotograferen. NJN-ers in dit geval. Daar zou voorlopig niets bijzonders meer groeien.
De laatste keer dat ik met mijn ouders op vakantie ging was in Luxemburg. Ik ging meestal alleen op stap, speurend naar orchideeën. Een keer ben ik een met bramen begroeide helling afgedaald, in de veronderstelling dat er bijzondere planten en dieren te vinden waren. In mijn korte broek. Ik ontdekte dat op hellingen met bramen geen orchideeën groeien en dat je er alleen maar pijnlijk veel schrammen oploopt.
Dan op vakantie in Zwitserland. In een bosrand ontdekte ik een bergnachtorchis. Voorzichtig, met grote passen, liep ik door het hoge gras van een weitje en maakte mijn foto. Net terug op het pad kwam de boerin aanstappen. Geen idee waar die ineens vandaan kwam. Grote, boze passen. Ze verweet mij dat ik alle gras, dat met de hand gemaaid moest worden, plattrapte. Ik verontschuldigde mij in mijn beste Duits: 'Excuses, daar heb ik niet aan gedacht.' Waarop zei brieste: 'Gedacht, gedacht! Je heb het niet gewéten, anders had je het wel gelaten'. Nog steeds boos beende ze weer terug. Leugenaar die ik was: natuurlijk wist ik wel beter. Ik kwam immers van de boerderij – nou ja, indirect.. als stadse zoon van een boerendochter.
;)

vuurvlinder

Met vriendelijke groet, Astrid Landsaat.