Ha, honden.
In de tijd dat ik nog gezond bezig was, en regelmatig tientallen kilometers hardliep over de hei en door het bos, heb ik ook menige loslopende viervoeter achter me aan gehad. Gelukkig riepen de baasjes en bazinnetjes ze tot de orde, maar ik was dan toch al gestopt en stond te wachten tot het gevaar geweken was. Een veilige strategie, tenslotte hebben zij tanden en stammen ze af van wolven.
Toen mijn sportieve dagen achter me lagen en ik weer gewoon was begonnen met roken en bier zuipen, en de fiets nam in plaats van hele enden te lopen, had ik ook weinig last meer van loslopende honden. Hoewel...
Een keer fietste ik op de Tafelbergheide, bij Blaricum, over smalle paadjes wat met mijn wendbare Personal Bike makkelijk ging, toen een excentriek personage vergezeld van een loslopende jachthond mijn pad kruiste. Een oudere heer, uitgedost in uitbundige Burberry-ruiten met dito pet. Knickerbocker ook nog. Alleen de meerschuimen pijp ontbrak nog aan deze Sherlock Holmesfiguur. Nadat ik wat inhield om ze netjes te laten passeren, en vervolgens achter ze langs fietste, keerde de hond zich om en beet me in mijn linker kuit. Ik schudde hem los, stapte af en stroopte mijn broekspijp omhoog. Een bloedende wond laag in de kuit, klein maar pijnlijk, van een hoektand, zo te zien. Ik keek op, de heer stond erbij en zei niets. Niets tegen mij, en niets tegen de hond. Ik had toch op zijn minst wel enige alfa-mannetjesputterij van de heer verwacht aangaande zijn viervoeter, met een terechtwijzing en onmiddellijke aanlijning, waarna enig medeleven met mij gepast zou zijn geweest. Toen dit uitbleef, en de heer bleef zwijgen, dacht ik dat hij misschien zelf wat aangeslagen was en er daarom als een zoutzak bijstond.
Mijn eerste opmerking was een cynische vaststelling van zijn onkunde om zijn hond onder controle te houden. Dit ging zonder vloeken gepaard. Helaas bleef hij zwijgen, en dit kon ik niet aan. Mijn inmiddels tot kookpunthoogte gestegen verontwaardiging zocht een uitweg en uit mijn mond vloeide een stroom verwensingen, die zelfs doorgewinterde bouwvakkers had doen verbleken. Ik wist werkelijk niet, dat ik zoveel ziektes kende, maar ze kwamen allemaal voorbij, van onze gewone volksziektes tot aan ebola en middeleeuwse plagen. Achteraf geneer ik me wel een beetje, dat ik me toen zo liet gaan, maar de heer zei al die tijd niets en liet zich gelaten uitvloeken. Toen ik overwoog, om hem enig fysiek letsel te gaan toebrengen, om althans maar een reactie los te maken, of in ieder geval zijn hond de hersens in te slaan met mijn zware kijker, leek het me beter dat niet te doen. Tenslotte ben ik niet gewelddadig van aard en ging het niet om een levensbedreigende situatie.
Ik gaf het op en stapte op mijn fiets. Tetanusprik gehaald en daarmee was het gedaan. Toch heeft dit voorval me wel aan het denken gezet. Mijn onderbuikgevoelens maakten me toen, op die plaats, op die tijd, tot een proleet. Terwijl ik mezelf toch een weldenkend mens vind. Je wordt dan toch even met je neus op de feiten gedrukt: in ons allen schuilt de proleet! Hoera!
Tegenwoordig pak ik het iets behoedzamer aan; als ik een hond los zie lopen, houd ik afstand. Komt hij toch naar me toe, dan ontspan ik me en leun tegen mijn fiets, en spreek hem aan op minzame toon. Ook complimenteer ik het baasje of bazinnetje met het uiterlijk van het dier (of dit nou een mormel is of niet), en vraag meteen wat voor merk het is. Dit helpt altijd. Ik weet niets van honden, dus mijn vraag is nog gemeend ook, maar toch op de eerste plaats een poging contact te zoeken met de eigenaar. Vaak heb je dan nog een leuk gesprek, ook. Ik zeg er niet meer bij, dat de hond niet los mag lopen, want dat weet de eigenaar ook wel, dus waarom zou je verwijten gaan maken als je geen bon mag uitschrijven. Wel breng ik het gesprek op de fauna van het gebied, en dat ik bijvoorbeeld daarstraks nog reeën heb zien lopen, terwijl ik dat helemaal niet gezien heb, en dat het zo'n mooi gezicht was, en dan zeg ik dat het toch jammer zou zijn als zo'n prachtige hond zijn jachtinstinct ineens zou volgen en achter die arme reeën aan zou gaan! De eigenaar is na dit prettige gesprek een stuk inschikkelijker en bereid zijn, of haar, hond alsnog aan te lijnen, en uit eigen beweging, niet omdat ik het suggereerde.
Een beetje stroop smeren wil best helpen. Helaas niet altijd, je hebt er toch nog mensen bij die niet voor rede vatbaar zijn. Wat wel belangrijk is, is dat je er de tijd voor neemt. Ik weet ook wel, dat we allemaal met ons eigen dingetje bezig zijn buiten, en daar helemaal in wensen op te gaan, maar we wonen nu eenmaal in een drukbevolkt land waar andere mensen ook in wensen te recreëren, op de hun geëigende wijze. Dat deze niet altijd overeenkomt met de wetten en regels, is in Nederland normaal. Daar doe je niks aan.
Ik heb een tijdlang ook nog een andere aanpak geprobeerd, non-verbaal, die ik per ongeluk uitgevonden had. In de tijd dat ik als een zwijgzame aso liep te vogelen, en regelmatig in gebieden rondliep waar honden niet aangelijnd waren, waar dat wel moest, viel me vaak op dat mensen op het zien van mijn verschijning, de hond direct aanlijnden. Ik droeg een groene jas, een groene broek, vaak laarzen, kortom: ik zag er uit als een boswachter! Dat werkt preventief: alleen je verschijning werkt al als een remote-control op de wetsovertreders! Ik moest wel nog vaak een rondje lopen, om dezelfde mensen te laten weten dat ik nog in de buurt was, zodat ze niet meteen na mijn verdwijnen de hond weer losgespten, maar dat had ik er wel voor over. Verbazingwekkend, hoe goed deze methode werkte. Ik liep vaak inwendig grinnikend rond om gewoon naar mijn vogeltjes te kijken en geheel onterecht de wet te handhaven. Toen ik overwoog om ook nog een groen hoedje met veertje aan te schaffen, om de uitdossing compleet te maken, vond ik het wel genoeg, op een gegeven moment. Dus ik ben van deze aanpak afgestapt, maar ik kan het iedereen aanbevelen, die geheel onterecht macht wil uitoefenen. Het is voor een tijdje best leuk!
Vriendelijke groet,
Ronald Sinoo