passie is voor mij wanneer ik mijn kop er bij kwijt kan raken en er helemaal in opgaan. het is niet zeldzaam dat het mezelf opeens weer vindt midden in bv een moerasbos, waar ik kruipend en klimmend door metershoge braamstruiken die vervlochten zijn met tientallen jaren wildgroeiend bos een stuk oever heb bereikt waar larvenhuidjes van libellen te vinden zijn.
een dag die ik dit jaar meemaakte was wel een topper, de allereerste stap naast het pad (ik heb vergunningen en doe soortgerichte onderzoeken) lag ik languit in een veenput, dus onder de modder en twee laarzen vol water en het moest nog beginnen. maar ik had een zwaar verlande oever gezien waar de Gevlekte glanslibel wel eens zou kunnen uitsluipen, en na een uur klimmen en klauteren was ik er. best gevaarlijk eigenlijk, allemaal deinende pollen van van alles, wat hier nou precies land en water is? maar al klauterend vind ik toch tientallen larvenhuidjes, machtig! ik zit onder de schrammen, het begint er nogal bloederig uit te zien. mijn veiligheidsbril beslaat steeds (zo'n vuurwerkding, erg belangrijk in dit terrein), ik zweet me rot en kan steeds moeilijker mijn benen over en door de begroeiing krijgen, zeker die bramen remmen wel erg af. dan...een stuk water van zo'n 5 meter breed, een oude afvoerroute waar ik langs moet, of ik moet terug (door al die ellende van net... hoe het gelukt is weet ik niet, maar via een halfdode boom bereikte ik de overkant, doodeng op het laatste stukje, maar het lukte. nu weer zo'n mooi stuk oever en weer dezelfde zware begroeiing. alles begint me zeer te doen, de schrammen lopen vol zweet, de spieren die zwaar vermoeid raken, maar de passie houdt me nog gaande en daardoor kan ik nog tientallen larvenhuidjes vinden, deze dag heeft heel waardevolle info opgeleverd! maar dan, het wordt al laat, de zon zakt al behoorlijk en ik moet het bos nog uit. snelheid bestaat niet in dit bos, en nu ik het huidjeszoeken los heb gelaten voel ik hoe ik totaal op ben. lichte paniek, ik kom hier nooit meer uit, ik heb braamstruiken van 5 meter hoog doorkruist en daar kom ik vast meer van tegen. dit is het moment waarop ik mezelf dus terugvond, idioot dat je er bent, wat doe je hier ook? maar dan kijk ik weer even naar mijn buit, een bak vol larvenhuidjes en hele interessante info, het was het waard. nog een uurtje klauteren waarbij ik mijn reserves flink uitdiep, en ik ben eruit, ja, normale grond, de luxe is ongekend, wat loopt dit fijn. maar ik zit wel aan de achterkant van de Lindevallei. de snelste weg is binnendoor, maar nu de zon zo laag staat zit het gras daar soms vol libellen die niet of nauwelijks kunnen vliegen, dus daar wil ik niet langs. dan maar buitenom, een wandeling van drie kwartier, met soppende laarzen en totaal afgematte spieren. helemaal gesloopt kom ik aan bij de auto, mijn rug, waarvan de meeste wervels aan elkaar gegroeit zijn door reuma doet enorm pijn en hier ga ik nog een boel last van krijgen de komende dagen...
dat is voor mij passie, als ik wil weten hoe het daar met de gevlekte glanslibel zit dan houdt niks me tegen. ik ga er vaak veel te ver mee, krijg er veel last van na de tijd, maar het is zwaar de moeite waard. ook voor Noordse winterjuffers heb ik dergelijke dingen vaak gedaan, ik kan me er nu niks bij voorstellen dat ik dat ooit weer ga doen...maar als het vuur weer in me begint te branden...dan hou ik mezelf niet tegen, ik laat me dan gewoon gaan...