Planten zijn passie, maar muziek ook. In 1980 op de radio Love will tear us apart van Joy Division. Toen een jong broekie, toen door toedoen van dit nummer voor altijd mijn hart verpand aan new wave en vandaar uit de zoektocht naar obscure maar briljante bandjes. In 30 jaar tijd zeer veel gehoord, via plaat, cd, mp3 en andersoortig digitaal spul. Vooral ook veel live ondergaan.
Dit resulteert in een brede smaak, altijd alternatief van aard voornamelijk gebaseerd op ritme, stem en gemaakt veelal met synthesizer en tegenwoordig uit de computer.
Dit alles resulteert in middeleeuwse gezangen, denk aan Ataraxia, Helium Vola, Qntal etc. richting Synthpop waarbij Depeche Mode natuurlijk veruit het bekendst is, maar bij lange na niet het best. De laatste tijd in deze hoek luister ik vooral weer naar o.a. Endanger, Colony 5, Frozen Plasma en Wolfsheim met die fantastische stem van Peter Heppner. Het is daarna een kleine stap richting Future Pop waarbij Covenant en natuurlijk de nieuwe van VNV Nation niet uit de boxen verdwijnen.
Hierna is de stap naar Electro en Dark Electro ook weer niet zo groot. Al 20 jaar lang is Project Pitchfork hierbij 1 van mijn grote favorieten, maar ook compleet onbekendheden, zoals Davantage, Accessory, Noise Process en Die Sektor om daarna terecht te komen bij echte heipalenherrie of piepknorherrie zoals ik ritmische Industrial vaak noem. Redelijk toegankelijk is dan bijvoorbeeld Feindflug, maar een band als Winterkalte is dan echt voor de diehards.
Om tenslotte via Martial, wat uitermate bombastische "foute" marsmuziek is, waarbij Wappenbund, Arditi, Blutharsch (vooral het vroege werk), en tegenwoordig Gabe Unruh en Strydvolk werkelijk geweldig zijn, weer uit te komen bij rustige tokkelgitaartjes met trompet van o.a Darkwood, Forseti, Of the Wand and the Moon, en de laatste Death in June (alleen maar piano!!)
In de wandelgangen wordt dit allemaal onder Gothic geschaard, maar het heeft niks met Gothic te maken, afgezien dat de mensen die hier naar luisteren inderdaad over het algemeen allemaal van die zwartjakkers zijn. Zeer vredelievend volk en altijd leuk om naar te kijken. Zeg ik in mijn spijkerbroekie.
En aangezien ik altijd ook humor een groot hart toedraag, wil ik besluiten met mijn wandelgang langs 30 jaar popmuziek met de laatste clip van Rammstein ("Mein Land")aan te bevelen. Een briljante parodie op de surfrage uit de jaren 60.
Groetjes,
Wim