Het antwoord van André:
(Hij heeft zelf geen account hier maar ik mocht dit antwoord op een privé mail-contact hier wel plaatsen)
"Als vuistregel (tikkie kort door de bocht, dat wel):Bedenk ten eerste dat abietinus tot de 'groene groep' of 'collybita-groep' behoort. Er zijn er die behoorlijk grijzig zijn maar toch nog duidelijke groene tinten vertonen (vooral als je ze direct naast elkaar kan houden zie je dat goed en knallen ze eruit), en daarom in elk geval geen tristis zijn. Bedenk overigens dat abietinus (uit Scandinavie dan) een heel algemene doortrekker is (moet zijn)).En er zijn er een hele hoop waarvan je denkt, gut misschein wel een abietinus, maar misschien ook wel niet en is het een gekke collybita. Er is behoorlijke variatie. Niet echt wat over te zeggen.Oftwel, de duidelijkeste gevallen worden benoemd, vele andere tjiffen gaan gewoon als tjif weer verder, wel met een ringetje natuurlijk...En daarnaast zijn er de heel typische grijze, bruine tjiffen, zeer donkere poten, okkergele voetzoelen, etc, ik zou haast zeggen de 'klassieke tristis'. Vrijwel geen gele tinten, hooguit wat vaag groen op de mantel. Die vangen we overigens niet zo vaak.En dan is er natuurlijk het probleem van de ruime verspreiding van wat abietinus heet te zijn: niet alleen in Scandinavie maar ook in Oost-Europa, en uiteindelijk gaat dat dus over in tristis. Dus zijn er ongetwijfeld ook nog vaak vogels die uit die overgang afkomstig zijn en waarvan het gewoon heel lastig is. Geluid kan dan uitkomst bieden en er worden ook wel veertjes verzameld die de vogels loslaten, tbv eventueel DNA-werk. Dat soort gegevens zijn echter nog lang niet beschikbaar en uitgewerktOnnodig te zeggen dat het in het veld allemaal weer een stuk lastiger is, maar daar kan geluid weer vaker zijn nut bewijzen, mits opgenomen.Zie verder natuurlijk het DB-artikel van een tijdje terug.Gr Andre"