De één zijn dood is de ander zijn....(30-1-06)

Gestart door Pim, januari 31, 2006, 00:14:11 AM

Vorige topic - Volgende topic

Pim

Vanmorgen (30 januari 2006) kwam ik uit de slaapdienst op mijn werk (dat klinkt als muziek in de oren, slapend je geld verdienen, maar de werkelijkheid is minder romantisch), de slaap wrijvend uit mijn ogen zag ik plotseling op het fietspad langs de Zeeweg (Bloemendaal aan Zee) een roodbruin, groot kadaver liggen. In de snelheid dacht ik dat het om een vos ging. Ik ging vol in de remmen, met het risico zelf ook in een kadaver te veranderen, en reed de auto in de berm.

Over het fietspad liep ik naar het plaats delict, althans de plek waar een aanrijding had plaatsgevonden tussen machine en dier. Uitgestrekt op het fietspad lag Bambi, het dappere hertje. Deze ree had haar doodstrijd uiteindelijk verloren en was mogelijk een uur of acht geleden overleden. De aanwezige eksters en zwarte kraaien hadden geen boodschap aan mijn sentiment en trokken fanatiek de darmen en organen uit de buikholte van de ree. Het leek wel een soort doktor Bibber voor dieren, in de omgeving van de ree lagen diverse organen die ik als niet-medicus moeilijk op naam kon brengen. De darmen wist ik nog te herkennen, maar lag daar nou een milt of was het een nier?

Eigenlijk zou er over de Zeeweg ook een breed wildviaduct moeten komen, een kleine compensatie als je een weg aanlegt dwars door de duinen heen. Het zal voor de bestuurder ook een flinke schok geweest zijn om een ree tegen zijn bumper te krijgen. Gelukkig is het ree een algemeen dier, die je slechts sporadisch als verkeerslachtoffer ziet liggen. Sommige dieren zoals steenmarters zie je vaker dood als levend.

Na kilometers asfalt kwam ik weer aan in het vertrouwde Flevoland, aan het einde van de Hugo de Vriesstraat parkeerde ik de auto. In het naastgelegen Fluitbos was de gehele bosbodem gevuld met koperwieken die vakkundig de bladeren omkeerde in hun zoektocht naar proteïnen. In tien minuten liep ik naar de beroemde uitkijkheuvel aan het Jan van den Boschpad, hier werd ik wederom verwelkomd door het overwinterende paartje roodborsttapuiten, die ook het afgelopen winterfront ongeschonden doorgekomen zijn. Het mannetje was in een molshoop aan het pikken. Het vrouwtje liet zich weer van enkele meters afstand bewonderen. Het zal wel echte liefde zijn tussen deze vogels als ze samen de winter doorbrengen in Almere.

Op de vlakte was het zicht tijdelijk erg goed doordat de zon even ging schijnen. Boven het rietveld telde ik minimaal vier foeragerende vrouwen blauwe kiekendief, mogelijk vijf exemplaren. Een vos banjerde aan de horizon. In een dode boom liet een man smelleken zich goed bekijken. Vervolgens het gebied dicht met flarden mist en was het zicht gehalveerd.

Een eenzame grote zilverreiger liep langs een greppel, gelukkig voor deze sierlijke vogel was het water hard aan het ontdooien. In een wak zwommen drie wijfjes pijlstaart.

Een dag eerder (29 januari 2006) was ik in de ochtenduren even aan de Lelystadzijde van de Oostvaardersplassen, helaas was er een invasie van schaatsenrijders (en dan doel ik niet op dat insect dat vijvers bevolkt) aan de gang. De hele Knardijk stond vol met geparkeerde auto's en honderden mensen waren aan het schaatsen, best spannend met de aanwezige windwakken.

Vanaf de Grote Praambult vloog een adulte slechtvalk langs, iets later zag ik (en mede-vogelaars) een hele verdachte lichtbruine slechtvalk overvliegen in de richting van de elektriciteitsmasten aan de Trekweg. Zowel toendraslechtvalk als juveniele slechtvalk waren niet uit te sluiten. Toch wel toevallig om een bruinige slechtvalk in deze omgeving te zien. De vogel niet in een mast terug kunnen vinden, helaas! Een solitaire wilde zwaan vloog over.

Op de vlakte zaten een kwart duizend (nieuw woord) edelherten de winter uit. Vanaf het kleine broertje van de Grote Praambult (de kleine....) zag ik op het grasland een adulte slechtvalk zitten. Een vos leek wel van hondsdolheid bezeten te zijn zo fanatiek scheurde hij aan het vlees van een edelhertkadaver. Een tweede vos in de nabijheid werd getolereerd, maar toen een derde exemplaar aan kwam lopen draaide dit uit op een korte, maar felle vechtpartij. Vanaf de bevroren kijkheuvel telde ik in totaal zes fraaie vossen. Twee wulpen zullen wel onmogelijk bij hun voedselbron gekomen zijn, wanhopig probeerden ze in de bodem te prikken. Hun snavel was er krom van! In een wak zwommen tientallen knobbelzwanen (geen enkele kleine of wilde zwaan) en ruim vijfendertig pijlstaarten die zeer dicht op elkaar zaten.

In de namiddag een half uur in de Amsterdamse Waterleidingduinen waar bijna sprake was van een kinderwagenfile zo druk als het was. Drie goudvinken en een vos wandelend op het ijs hielden de stemming erin!
met vriendelijke groet,

Pim Julsing

natuurverslaving.nl