Vogels van buitenwijk en bedrijventerrein

Gestart door Guus Peterse, januari 30, 2006, 00:24:23 AM

Vorige topic - Volgende topic

Guus Peterse

Roerdompen op Lage Weide, ringsnavelmeeuw te Tiel en pestvogels zelfs om de hoek: soms haal je je mooiste soorten op de meest prozaïsche locaties. Ik bedoel: een bedrijventerrein, een parkeerplaats aan de rivier en een als ik eerlijk ben toch vrij doorsnee buitenwijk, al is het dan de wijk waar ik woon. Het zijn niet echt plekken die het hart van de meeste mensen sneller doen kloppen. Ook ik zie ze liever in de pronkstukken van onze natuur zoals schilderachtige beekdalen of ongerepte veenmoerassen, aangeprezen door de daartoe geëigende instanties. Maar vogels hebben er een handje van hun eigen plekjes te kiezen. En zo kunnen tractorhandels, meubelwinkels, bedrijventerreinen en buitenwijken, vooral veel saaie buitenwijken, ineens landelijk nieuws worden, al is het dan in beperkte kring.

Zo herontdekte ik in mijn eigen wijkje de pestvogels. Op een plek die zo kenmerkend is voor pestvogels. Een plek waar buiten die pestvogels eigenlijk nauwelijks iets te beleven is: een kinderspeeltuintje met een paar bomen er langs en een bessenstruik zwaar beladen met bessen waarvan er vandaag geen een meer over was. Enkele dagen lang hebben de pestvogels zich eraan volgevreten en enkele dagen lang konden we daarvan genieten. Zeker veertig waren het er soms, maar vanmorgen vond ik er nog maar een stuk of twaalf die onder de struik de laatste bessen bijeen scharrelden. Daarna zag ik ze nog even hier en daar rondvliegen, op zoek naar nieuwe buit.

Vrijdag ging ik na de pestvogels naar het onvolprezen Lage Weide. Daar ligt een plasje dat een beetje het geheim is van vogelend Utrecht. Door recreërende stadgenoten reeds lang vergeten, getuige de deplorabele toestand van het wandelpad dat om de plas heen voert en van de bankjes op de oever waar wellicht ooit moeders met kinderen de eendjes hebben gevoerd en verliefde stelletjes over het water hebben gestaard. Van die tijd vind je nu nog slechts de restanten, het hout vermolmd en dik bemost, de rugleuning verdwenen. Lege prullenbakhouders en een halfgezonken roeiboot. Vreemd is dat niet, gezien de locatie: aan de rand van Utrecht, vlak langs de snelweg op een  desolaat bedrijventerrein. Wie het niet kent zal het nooit vinden. Om er te komen moet je je tussen tientonners wagen die voort denderen over eindeloos asfalt. Kille bedrijvenpanden, zwarte bergen van sintels, grauwe opslagterreinen en woekerend onkruid: lelijkheid alom. Wie verwacht in zo'n omgeving roerdompen, of bijvoorbeeld grote karekieten die er 's zomers de kelen schrapen? Wie verwacht er een stille plas met eenden en futen, omgeven door wuivende rietwaaiers, woekerend wilgenstruweel en een sprookjesachtig berkenbos waar men zich met gemak trollen en kabouters voorstellen kan? In je rug de ramen waarachter het kantoorpersoneel achter zijn computers gebogen zit, daarna een vijver met aan de overkant een kantoorpand van WE, en daarachter de A2 waarover de auto's voortsnellen op weg naar Amsterdam. Nee, een pronkstuk van onze natuur is het bepaald niet, maar wel een plek waar al enkele weken regelmatig een roerdomp wordt gemeld. En waar ik al enkele keren vergeefs naar die roerdomp op zoek ben geweest. Maar deze ochtend was het raak. Ik was al helemaal rond geweest, geen roerdomp te bekennen, maar toen ik nog even op mijn favoriete uitkijkplekje ging staan kijken: gescharrel in de rietrand tegenover, en daar kwam de roerdomp tevoorschijn. En een tweede! De ene vloog weg en ging verderop in het riet zitten terwijl de andere alweer nauwelijks meer te zien was. En toen ik tegenover de plek kwam waar zojuist nog de ene in de rietrand had gezeten, was ook daarvan geen spoor meer. Geen roerdomp te bekennen op Lage weide.

Zaterdag ging ik na de pestvogels naar Tiel. Ook al zo'n plek: een patatkraam, een parkeerplaats, een rivier, ja die rivier, die is mooi maar verder kun je jezelf betere bestemmingen voorstellen. Maar ja, ringsnavelmeeuw. Ik had al twee vergeefse pogingen gedaan de afgelopen maanden, maar dit keer was het in één keer raak. Op het strandje naast de patatkraam, mooi in het zonnetje zodat alle kenmerken die hem onderscheiden van de meer alledaagse meeuwen om hem heen, goed te zien waren. De snavel natuurlijk, toch anders dan de ook vaak geringde snavels van winterse stormmeeuwen, en de gele ogen. Maar ook de ruigere kop, de lichter grijze mantel, het veel minder opvallende wit bij het begin van de zwarte vleugelpunten (een goed kenmerk van een stormmeeuw) en de gele poten.
Na de ringsnavelmeeuw nog wat uiterwaardenlandschap nabij Tiel genoten: mooie nieuwe natuur rond oude stroomgeulen, met ijzige ruigtes en bevroren watertjes en hier en daar leuke groepen ganzen.
Terug in Utrecht geen pestvogels en ook bijna geen bessen meer.
Guus Peterse

Nieuw op mijn weblog: Kaapverdië juli - augustus 2015