Ten eerste hebben watervleermuizen niet echt één piekfrequentie, zoals bijvoorbeeld dwergvleermuizen, maar een wat bredere range met meer energie, dat zie je bijvoorbeeld mooi op die pulsen rond 1.125 seconde: de meeste energie zit op een stuk dat ruwweg van 30 kHz tot 43 kHz loopt. Bij de puls op 0.952 is de boel al wat verschoven, en gaat het van 37 tot 48. Bij meervleermuis is de "piek" al wat meer preciezer: ongeveer rond de 35.
Wat verder nog wat voor water pleit is de pulsvorm en de eindfrequentie. De startfrequentie is natuurlijk ook nuttig, maar dan moet je wel zeker zijn dat je die ook echt hebt, en niet een lager getal hebt omdat het hoogste geluid niet op je opname staat. Daarnaast "klinkt" het geluid ook typisch als water, dat is echter iets dat je met veel oefenen wat in je hoofd kan krijgen, en ook zeker niet hard.
Ter lering ende vermaeck in de bijlage een stukje sonogram met daarop zowel een water- als een meervleermuis die dezelfde route volgden: open vaart van een paar meter breed, dieren echt op route. Ook een stukje van jouw opname, met het contrast wat aangepast, in ongeveer dezelfde schaal, ter vergelijk.
Als je zegt dat de vleermuizen boven het water echt een piek hadden van rond de 45, vraag ik me af of er niet ook wat gewone dwerg tussen zat: zeker als die boven water jagen, kunnen ze soms gemeen veel op watervleermuis lijken, als je heterodyne luistert. Als ze door elkaar heenvliegen kan het al helemaal lastig zijn.