"Schaamsoort" geëlimineerd (16 januari 2006)

Gestart door Pim, januari 16, 2006, 22:16:07 PM

Vorige topic - Volgende topic

Pim

Elke beginnende vogelaar, waar ik mezelf gemakshalve ook toe reken, heeft soorten op zijn verlanglijst staan die zijn fantasie te boven gaan. Is het een relatief algemeen te spotten vogelsoort dan spreekt men in vogelaarjargon van een "schaamsoort". De vogel die ik na ruim duizend kilometer wandelpad nog steeds niet in levende lijve was tegengekomen in Nederland staat ook op de één-euro-munt van Griekenland.

Vanmorgen (16 januari 2006) in alle vroegte van het nieuwe land (Flevoland) naar het oude land (Overijssel) gereden. Door allerlei verassingen onderweg, o.a. wegomleidingen en korte files, kwam ik later aan dan verwacht. Zo stond ik rond de klok van kwart over negen met mijn stalen bolide in het buitengebied van Zalk. Met mijn verrekijker tuurde ik vanuit mijn autoraam de rijen knotwilgen af, ik had namelijk gehoord dat zodra je uitstapt de kansen op een waarneming afnemen. Dat verklaard ook waarom ik de vogel al wandelend niet eerder tegenkwam. Na tientallen seconden zoeken kijk ik opzij en in een knotwilg naast de auto op drie meter afstand word ik gadegeslagen door het stoerste uiltje dat ons land rijk is, de Athene noctua, in gewoon Nederlands STEENUIL. Met zijn doordringende gele ogen kijkt hij me aan en denkt "was dat nou zo moeilijk?". Verstijfd en ontroerd ben ik getuige van deze ontmoeting, die na een minuut abrupt wordt verbroken door het wegvliegen van het kleinste uiltje (in Nederland).

"In tegenstelling tot veel andere uilen is de steenuil soms ook overdag actief. De vogel verblijft meestal in de buurt van bomen en jaagt vanaf een zitpost op prooidieren als muizen reptielen en amfibieën. De vogel jaagt vaak vanaf een zitpost in een boom of op een paaltje. De steenuil heeft een opvallende, golvende vlucht. De roep is een herkenbaar kieuw en is ook overdag te horen. Het nest wordt gebouwd in knotwilgen, oude schuren en in speciale nestkasten.

Met name door het verdwijnen van veel boomgaarden en houtwallen is het aantal steenuilen in Nederland de laatste decennia sterk achteruit gegaan. Ondanks intensieve pogingen om de populatie te herstellen gaat de soort nog steeds in aantal achteruit"

Bron: vogelvisie.nl.

Afgelopen jaar had ik al een voorproefje kunnen nemen op Lesbos – Griekenland. Tijdens het nuttigen van tzatziki met olijven zagen we op een vakantiehuisje een steenuiltje zitten. Vanaf ons balkon hoorden we elke avond meerdere exemplaren roepen. Echter een steenuil bij de klassieke knotwilg was me tot vandaag niet gegund. Het gaat nog steeds niet goed met de steenuil in Nederland, er verdwijnen steeds meer geschikte voedselbiotopen. Gelukkig zijn vele vrijwilligers betrokken bij de bescherming van de steenuil, in Zalk zag ik ook een nestkast hangen. Het is echter belangrijk om op een natuurlijke manier de leefomgeving van de steenuil (en dat geldt eigenlijk voor vele vogelsoorten) te beheren, dus laat eens wat onkruid staan en stop met dat neurotische maaibeheer.

Op de weilanden zaten groepjes roeken, een kraaiachtige die in dit deel van Nederland zeer algemeen is. Bij deze vogel ontbreken veren bij de snavelbasis, dit gebied doet enigszins schurftig aan. Deze flexibele vogel kent een sterke opmars de laatste decennia. Helaas denken jagers dat ze het recht hebben veel van deze vogels te doden, dat is een misvatting. De roek is een koloniebroeder, in het park "Het Engelse werk" te Zwolle huist een flinke kolonie.

Tevens op de weilanden gemengde groepjes knobbelzwanen/kleine zwanen. Een witte kwikstaart vloog over. Langs de IJssel zat een groep van minimaal 105 grote Canadese ganzen.  Het is een forse ganzensoort die van oorsprong niet voorkomt in Europa, hij is afkomstig uit Noord-Amerika. De soort is uitgezet in diverse landen en komt nu met meer dan duizend exemplaren in Nederland voor. In de winter zijn er ook veel Scandinavische broedvogels in ons land. Een knap staaltje faunavervalsing, maar ze zijn van harte welkom!

Bij de Roggebotsluis – Kampen reed ik Overijssel uit, bij de sluis zag ik nog twaalf grote zaagbekken, een nonnetje en een dozijn dodaarzen. Via de kilometerlange Torenvalkweg – Lelystad kwam ik aan bij de Oostvaardersplassen. Het ondiepe water was weer (of nog steeds) grotendeels bevroren. Vanuit de vogelkijkhut De Kluut aan de Keersluisplas zag ik de vaste club watersnippen op het eilandje en nog wilde zwanen op een deel open water. Hier zaten ook de fraai getekende pijlstaarten tussen.

Op het Oostvaardersveld (wildroosters – Praamweg) zag ik meteen al een verdachte buizerd zitten dat na enkele minuten inderdaad de ruigpootbuizerd bleek te zijn. Vanaf de Kleine Praambult zaten twee vossen beurtelings van een kadaver (edelhert) te knabbelen, een derde vos bleef op aftstand. Een zeearend (waarschijnlijk onvolwassen) kwam aanvliegen en landde achter een dijkje nabij de gedekte maaltijd. Op het grasveld foerageerden veel goudplevieren. Een man blauwe kiekendief was op grote afstand boven het rietveld aan het jagen.

Op de Grote Praambult was het eigenlijk relatief rustig te noemen, noemenswaardig vond ik een groep van zeker vijfentwintig holenduiven. Ook waren hier nog goudplevieren te zien op het grasland. Ik zocht nog even de elektriciteitsmasten af naar een onlangs gespotte toendraslechtvalk maar met negatief resultaat.

Bij het Jan van den Boschpad (Oostvaardersplassen – Almere) was een kwartet kiekendieven aan het jagen/foerageren boven het rietveld, twee vrouwen blauwe kiekendief en twee eerste winters bruine kiekendief. Een roerdomp, die ik opvallend weinig heb gezien de afgelopen winterse weken, vloog over het riet en verdween weer in het rietdoolhof. Pal naast het uitkijkpunt maakten baardmannetjes veel lawaai, hier zaten ook zeven rietgorzen. Helaas zaten ze niet vrij, een foto maken werd belemmerd door tientallen rietstengels. Een vos stak de dunne laag ijs over en liet een blauwe reiger schrikken, een tweede exemplaar zat verstopt tussen het riet. Op een soort eilandje vlogen wederom twee appelvinken op, nu ik ze vaker zie, valt me hun aparte vlucht op. Hun turbovleugelslag en vlucht met diepe golvingen onderscheid de vogel van andere gelijkende soorten, ook vliegt de vogel veelal hoog over en heeft een zware bouw. In het Fluitbos was een edelhert me aan het observeren.

Tenslotte even langs de Kwelplas – Lepelaarplassen gereden. Er is hier een kijkpunt (zie: www.vogelkijkhut.nl). De klapekster zat in de top van een piepklein struikje dat uitstak aan de achterzijde van de plas. Aan de mimiek van een grote zilverreiger was duidelijk af te lezen dat de vogel verlangt naar de lente. Een vrouw blauwe kiekendief was ook aanwezig, zwevend boven het gouden riet, bij de verbindingszone was trouwens ook een exemplaar aanwezig.









met vriendelijke groet,

Pim Julsing

natuurverslaving.nl