Een waarneming zou altijd op zeker moeten staan, ook al is de suggestie die het systeem geeft onzeker (= met een laag percentage).
Nu zet het systeem de waarneming voor je op onzeker (bij lage percentages), terwijl je dat eigenlijk zelf zou moeten overwegen.
Vanuit het oogpunt van de waarnemer zouden héééél veel meer waarnemingen dan nu het geval is eigenlijk altijd juist standaard op
onzeker moeten staan. Hoe zeker zijn de meeste waarnemers nou helemaal, vooral bij groepen waar ze zich niet speciaal in verdiept hebben?!?
Als de software een laag herkenningspercentage ziet dan is de
enige juiste suggestie die de software kan doen om dit als een
onzekere determinatie voor te stellen. Het is kolder om aan te nemen dat als een waarnemer het systeem al "nodig" zou hebben om tot een naam te komen, om dan maar meteen aan te nemen dat de waarnemer
wel zeker kan zijn van zijn zaak, waar het systeem dat niet is. Dus als de waarnemer de suggestie van het systeem overneemt dan moet dat ook onzeker zijn. Als de waarnemer eigenlijk wel weet wat'ie invoert en zeker is van de determinatie zou "de suggestie van het systeem" helemaal niet overgenomen moeten worden, maar genegeerd. Als je die suggestie wel overneemt, omdat het "lekker makkelijk" is, dan moet je die dus eventueel bijstellen naar zeker als deze als onzeker wordt voorgesteld. Maar het kan niet zo zijn dat het systeem maar lekker alles als "zeker" gaat voorstellen terwijl het dat niet is.
Het vinkje voor zeker/onzeker is - in verband met validatie - toch iets van een klucht, omdat onduidelijk is wat de validator ermee kan, maar in elk geval maakt het voor de validatie niks uit of de waarneming op zeker of onzeker staat - het blijft één klik ("goedkeuren en op zeker zetten")
Op zich is het best zinvol om een waarneming als "onzeker" te valideren, als je daarmee duidelijk maakt dat je het ermee eens bent dat het zeer waarschijnlijk soort X is, maar dat het op basis van het geleverde bewijs niet helemaal hard te maken is. Hoe het blauwe vinkje gebruikt/geïnterpreteerd moet/mag worden is niet voor iedereen hetzelfde kennelijk.
Nu kun je argumenteren dat het niet "netjes" is om door eigen ingrijpen van de validator de waarneming op "zeker" te zetten als de waarnemer bewust heeft gekozen voor onzeker. Of dat het niet netjes is om als validator de soortnaam te wijzigen, of het "kleed" of wat dan ook, als daarmee de waarneming correcter wordt. Een zeer klein handjevol meelezende waarnemers zou het zeker eens zijn met de stellingname dat dit onwenselijk is (verreweg de meesten vinden het alleen maar geweldig als hun waarneming wordt gecorrigeerd en ze daar bericht van krijgen).
Maar het
hoeft ook helemaal niet (dat corrigeren en geklungel met zeker/onzeker)
Ik pleit al jaren voor een systeem waarmee de zaken als soortnaam, kleed en meer van zulks - eigenlijk alles wat op een
mening berust(!) - losgekoppeld wordt van de basis-waarneming en dat "iedereen" een eigen setje met zijn/haar "mening" over de waarneming toe kan voegen:
Waarneming:
Plaats, tijd, foto's of ander bewijs, naam waarnemer, biotoop, koppeling zoals waardplant e.d. en een eventuele opmerking
Mening:
Soortnaam, kleed/stadium, zeker/onzeker e.d.
Nu kan:
- De waarnemer zelf een "setje" meningen (soortnaam e.d.) toevoegen en die kan te allen tijde gewoon ongewijzigd worden gelaten. GEEN GEZEIK MEER!
- Een willekeurige passant (ingelogde deelnemer aan wrn?) een eigen mening toevoegen (als die afwijkt wordt duidelijk dat er discussie mogelijk is over de keuze van de waarnemer).
- De automatische beeldherkenning kan een eigen mening toevoegen
- Desnoods kan de validator een eigen mening toevoegen (als er geen passende andere zijn)
Tot slot kan de admin/validator één van de toegevoegde meningen (desnoods de eigen) 'valideren' en dat is dan de mening die gebruikt wordt voor opname in overzichten op waarneming (foto's, fenologie, kaartjes) en wat er doorgegeven wordt aan de NDFF.
Bij groepen met weinig admins kun je misschien ook nog hanteren dat als veel mensen met een goede reputatie dezelfde mening geven dat dit als een soort 'validatie' kan worden opgevat.
Dit is feite niet anders dan wat er gebeurt met de naamkaartjes bij een specimen in een museum. Er is één kaartje met vindplaatsgegevens en elke nieuwe "expert" die de groep reviseert voegt een eigen naamkaartje toe maar laat de oude netjes zitten, zodat er ook een historie gegeven is.