Gelukkig nieuwjaar (2 januari 2006)

Gestart door Pim, januari 02, 2006, 21:28:57 PM

Vorige topic - Volgende topic

Pim

Allereerst wens ik iedereen een voorspoedig 2006 met veel ontspannende (en spannende) momenten in de Nederlandse snipper-natuur.

Vandaag (2 januari 2006) was ik om 11.00 uur ter plaatse in de Amsterdamse Waterleidingduinen, ingang Zandvoortselaan. Het was nog een beetje somber weer, maar al vrij snel penetreerde de zon het wolkendek en werd de hemel zo goed als geheel blauw. Al vrij snel hoorde ik het inmiddels overbekende stoombootfluitgeluid van de Noordse goudvink (door velen trompetgoudvink genoemd), het waren twee mooie vrouwtjes. Verderop enkele reguliere goudvinken met het klassieke puuh-geluid. De goudvinken kwam ik op diverse plekken tegen en enkele malen hoorde ik ze alleen, de exemplaren die ik op mijn netvlies kreeg waren 5 vrouw en 2 man.

Twee vrouwtjes damhert liepen langs het Van der Vlietkanaal, op enkele plekken waar de zon geen vat op had lag nog wat sneeuw, hierin zag je vele sporen van damherten. Ik zag in totaal vijf vrouwtjes damhert, het zijn prachtige dieren met elegante wimpers. Enorme wolken kramsvogels struinden de vele besdragende duindoornstruiken af. Ook vlogen deze juwelen uit het noorden in groepen van soms wel vierhonderd exemplaren over. Het zijn enorme herrieschoppers. Ze laten deze typerende roep vooral in de vlucht horen. Koperwieken waren in veel bescheidener aantallen aanwezig. Een vrouwtje zwartkop zat bovenin een struik, een steeds algemenere vogel in de winter. Langs het Barnaartkanaal foerageerde een grote gele kwikstaart.

Op de grens van het Groot Sprenkelveld en Middenveld (voor insiders) zat een klapekster te loeren op muizen of weerloze zangvogels. Vele kilometers verderop bij het Groot Zwarteveld zat een tweede exemplaar. Er zullen in de gehele Amsterdamse Waterleidingduinen nog wel enkele exemplaren zitten. Een vos keek me indringend aan vanuit het struikgewas, maar was rap verdwenen toen ik mijn telescoop wilde opstellen om een foto te maken.

In vele kanalen zwommen kleine groepen wilde zwanen, in totaal ging het om zevenentwintig exemplaren (waaronder zes grijze juveniele exemplaren). De kanalen waren soms nog voor een groot gedeelte bevroren en in de open delen zwommen veel dodaarzen, grote zaagbekken, wintertalingen, brilduikers en andere meer algemene eendensoorten.

Op de terugweg van mijn wandeling langs het Noordoosterkanaal ontdekte ik in enkele besdragende struiken twee oogverblindend mooie pestvogels. Ze worden momenteel in Noordelijk Nederland op zeer veel plaatsen waargenomen (een overzicht hiervan is te vinden op de website www.waarneming.nl). Je kunt dit jaar dus met recht van een invasie spreken. Zou dat een voorbode van de pest zijn? Zo dachten ze er vroeger over, ik denk dat zulke fraaie schepsels geen pest meebrengen. Ze lieten zich zeker vijf minuten lang bewonderen en maakte hierbij een soort belletjesgeluid die de kerst nog even deed voortduren.

Tweemaal zag ik een ree, eentje stak sloom het pad over, maar was wel opeens in het niets opgelost toen ik een foto wilde maken. Verder zaten in het winterzonnetje zeker vijftien konijnen op diverse plekken.

De ijsvogels waren minder gewillig en lieten zich vandaag niet aan mij zien. Op de saaie terugweg naar Almere zag ik bij de Natte Graslanden – Lepelaarplassen nog een groep wilde zwanen in een greppel en tevens een grote groep grauwe ganzen en brandganzen. Een grote zilverreiger was druk aan het voedsel zoeken.

Op nieuwjaarsdag (1 januari 2006) bracht ik een bezoek aan de Zuidpier te IJmuiden. Al enkele weken worden hier maximaal vier kuifaalscholvers waargenomen. Deze soort kende ik slechts van reizen naar Ierland en IJsland. Het is vooral in de broedtijd een goed herkenbare soort die zijn naam eer aan doet, ze hebben dan een kuifje. Buiten de broedtijd zijn ze te herkennen aan hun kleinere formaat, dunne snavel en rondere kop. De snavelbasis lijkt ook geler door te lopen. Ik was net langs de lelijkste jachthaven van het Noordelijk halfrond gewandeld (gebouwd met miljoenen guldens crimineel geld) en zag direct een adulte kuifaalscholver zitten naast enkele gewone aalscholvers. Op een steen in het water zat een tweede juveniel exemplaar. Ze lieten zich langdurig bekijken en vlogen toen op in de richting van de hoogovens.

Vervolgens liep ik de kilometerlange pier af naar de vuurtoren. Op het strand was een slap aftreksel van de nieuwjaarsduik gaande en de vogels keken lijdzaam toe. Er waren zeer veel steenlopers aanwezig aan de voet van de pier, minimaal hondervijfenzestig exemplaren, maar mogelijk nog veel meer. Tussen de steenlopers ook enkele paarse strandlopers, bonte strandlopers en een tureluur in winterkleed. Op het strand een zeer grote groep zilvermeeuwen in alle leeftijden en hiertussen ook grote mantelmeeuwen en scholeksters.

Langs de pier zag ik ook oeverpiepers, twee zaten elkaar zelfs achterna. Het is een vrij donkere pieper, zijn poten zijn donker van kleur en de overige piepersoorten in Nederland hebben allen lichtere poten (roze). In de Noordzee zwommen vele tientallen eidereenden. Halverwege de pier zag ik plotseling een kop boven water uitsteken, het was de kop van een zeehond. Niet een gewone zeehond, maar de grijze zeehond! Deze soort is inmiddels niet meer zeldzaam te noemen, maar in 1996 waren er nog maar driehonderd grijze zeehonden in de Nederlandse kustwateren (vooral bij de Wadden) te vinden. Momenteel zijn er ongeveer 1500 exemplaren aanwezig, dit komt mede door het feit dat de grijze zeehond weinig last heeft gehad van het zeehondenvirus dat de populatie gewone zeehonden heeft gedecimeerd (hoewel deze ook het virus redelijk te boven zijn gekomen). De grijze zeehond wordt ook wel kegelrob genoemd en is van de gewone zeehond te onderscheiden door zijn rechte snuit (meer als een hond dus...). Zijn Latijnse soortnaam grypus betekent dan ook haakneus. Het zijn flinke jongens (en meiden) die grijze zeehonden en in Engeland word nog steeds jacht gemaakt op deze fraaie dieren, ze zijn schadelijk voor de visserij zo stellen die maniakken.

De grijze zeehond van de Zuidpier draagt een flinke last in de vorm van een zender mee. Deze zeehond is al zeker enkele weken een trouwe bezoeker van de Zuidpier en wordt aan beide zijden gezien. Op 20 november 2005 werd deze grijze zeehond ook gezien door Luuk Punt.  Het telefoonnummer werd van de zender afgelezen en het bleek om een nummer in Groot-Brittannië te gaan. Na enige communicatie met het Sea Mammal Research Unit in St. Andrews in Schotland bleek het te gaan om een grijze zeehond die door Nederlandse onderzoekers wordt gevolgd. Een medewerker van het Schotse instituut gaf Luuk het emailadres van een Nederlandse onderzoeker.

Citaat uit verslag van Luuk Punt:

"Een e-mailtje resulteerde nog dezelfde avond in een enthousiast telefoontje van Sophie Brasseur, werkzaam bij Alterra Texel. Van haar vernam ik dat de grijze zeehond op 19 april 2005 samen met vijf andere exemplaren van een satellietzender was voorzien op De Richel, ook wel genoemd De Noorderhaaks of De Razende Bol, een grote zandplaat ten westen van het Marsdiep tussen Den Helder en Texel. Het door onze "gespotte" exemplaar is een vrouwtje. Dit kun je zien aan het duidelijk afgetekende vlekkenpatroon; mannetjes hebben zo goed als geen vlekken. Zij maakt deel uit van de Nederlandse populatie grijze zeehonden, die op dit moment uit ongeveer 1500 individuen bestaat. De grijze zeehond was tot 1980 een dwaalgast in Nederland. Eind jaren tachtig vestigde zich een kolonie in de Waddenzee. Blijkbaar heeft de grijze zeehond het hier naar zijn zin. In 1989 lagen er nog maar enkele tientallen dieren op de zandbanken tussen Vlieland en Terschelling. In 2004 was hun aantal in de westelijke Waddenzee al gegroeid tot meer dan 1100! (www.alterra.wur.nl) Om meer te weten te komen en inzicht te krijgen in de bewegingen van grijze zeehonden in Nederland zijn er door de onderzoekers in het voorjaar van 2005 zes grijze zeehonden van een satellietzender voorzien. Om de satellietzender te kunnen aanbrengen wordt eerst het haar ontvet, waarna met een sneldrogende tweecomponentenlijm de satellietzender in de haren wordt geplakt. Bij de verharing in het voorjaar valt deze zender vanzelf weer af......"

Het onderzoek zal uiteindelijk wel in het belang van de dieren zijn, maar zo'n knoert van een zender is geen fraai gezicht, het zou in dit computertijdperk toch wel enkele maten kleiner kunnen. Het was erg grijs weer en de zeehond bleef lekker in het water en had geen enkele behoefte om eruit te komen.
met vriendelijke groet,

Pim Julsing

natuurverslaving.nl

jesse zwart


leuk pim om de bevindigen van iemand anders i/d a'damse waterleidingduinen te lezen.Ik moet ze ook vaker op "papier" zetten.De laatste tijd een beetje druk, maar ik zal proberen het wat vaker te doen zodat jij dezelfde herkenbaarheid ziet als ik.
Jesse Zwart

RWester

CiteerLangs de pier zag ik ook oeverpiepers, twee zaten elkaar zelfs achterna. Het is een vrij donkere pieper, zijn poten zijn donker van kleur en de overige piepersoorten in Nederland hebben allen lichtere poten (roze).

Detail:

Ook de in Nederland voorkomende Waterpieper heeft donkerbruine tot zwartachtige pootjes.
Met vriendelijke groet,

Remco Wester


Pim

Klopt ik ben goed op de hoogte van de algemenere piepersoorten (en dan bedoel ik niet aardappels), een waterpieper en oeverpieper zijn niet echt als twee druppels water. Op de pier zijn echt oeverpiepers, de wenkbrauwstreep bij het oog is lang niet zo dominant aanwezig als bij de waterpieper.

groet,

Pim
met vriendelijke groet,

Pim Julsing

natuurverslaving.nl