Dat is allemaal relatief en afhankelijk van de soort.
Eerst die status: uiteraard is het een exoot en geen inheemse soort: hij is hier immers niet op eigen kracht terecht gekomen maar door menselijk toedoen (dat is conform de definities die o.a. de Europese commissie volgd). Echter, de Heukels Flora houdt eigen definities aan en geeft alle "ingeburgerde exoten" de status "inheems". Hier volgen we de Heukels Flora. Met de plantenvalidatoren heb ik hierover meerdere keren de discussie geopend, maar dat kan ik denk ik beter doen met de schrijvers van de Flora ... (Je leest dat ik het er niet mee eens ben, want ik denk dat we beter de internationaal gangbare definities kunnen volgen.)
Dat de aantallen van een exoot op een gegeven moment stabiliseren is gebaseerd op theorie, nauwelijks op de praktijk. De theorie is dat de natuur zich in een prachtig evenwicht bevindt waarbij de aantallen van een soort afhankelijk zijn van voedsel, leefruimte, predatoren, ziekten enz en dus steeds ongeveer hetzelfde zijn. Een deel van het natuurbeheer is ook hierop gebaseerd (begrazingsdruk, waterstand ...). In de praktijk is het allemaal veel dynamischer, afhankelijk van weer (inclusief overstromingen, storm, brand), maar ook afhankelijk van andere soorten wisselen de aantallen van een soort van jaar tot jaar sterk. Bij amfibieen zijn hier wel gegevens over en kan dat van jaar tot jaar wel een factor 100 verschillen. Maar in feite is dat voor deze discussie niet eens zo belangrijk.
Wat wel belangrijk is, zijn twee dingen: uitroeibaarheid en effect op inheemse soorten en leefgemeenschappen.
Beide verschillen enorm van soort tot soort. Het is zeker zo dat soorten lastiger uit te roeien zijn naarmate ze meer verspreid zijn en de aantallen groter zijn. Dat is een reden om in te grijpen voordat de aantallen groter zijn, en daarmee ook voordat enig effect van zo'n exoot aan te tonen is. Beter 100 x voorkomen dan 1 x laten gaan en er spijt van krijgen.
Zeker kunnen we veel exoten niet meer kwijtraken. Dat is duidelijk voor muskusratten, Aziatische lieveheersbeestjes rode naaktslakken waarschijnlijk wel voor de meeste "kleine beestjes". Maar om nu te zeggen dat dat in alle gevallen opgaat is te kort door de bocht. Ervaring (eigen ervaring) leert bijvoorbeeld dat reuzenberenklauw heel goed uit te roeien is: kwestie van stug volhouden en 2 x per jaar professioneel bestrijden. Na 3 jaar zie je het eerste effect (afname van het aantal planten) en na een jaar of 7-8 ben je ze kwijt. vervolgens nog een paar jaar controleren voor de zekerheid. Iets vergelijkbaars geld voor springbalsemien. Maar helemaal niet voor Japanse duizendknoop: voor die soort bestaat geen pasklare oplossing (anders dan diep afgraven en alle grond in de vuilverbrander doen).
Ergo: in het geval van moerashyacint, die momenteel slechts plaatselijk en in kleine aantallen voorkomt, zou ik gaan overleggen met de grondeigenaar of waterbeheerder en voor stellen ze weg te halen voor ze zich uitbreiden. Met deze soort lijkt me dat op dit moment heel goed te doen. Wat de soort op termijn mogelijk kan doen is uiteraard speculatief, dat geld voor alle nog niet gevestigde exoten. Ervaring leert dat sommige exoten op lange termijn veel problemen geven. Had die aardige professor nu maar nooit waterpest in allerlij slootjes gegooit bijvoorbeeld. Toen hij dat deed, meende hij dat het vast een plant is waarvoor de agrariers een manier zouden vinden om hem nuttig te gebruiken ... Nu staat hij door heel Europa en levert (nog steeds) hoge kosten op door frequenter wateren op te moeten schonen.
Dan nog die "stabilisatie": het is heel goed mogelijk dat een soort zich in een relatief hoge dichtheid stabiliseert en op dat moment andere soorten uitsluit. Het meest extreem is die japanse duizendknoop, die zich pas stabiliseerd wanneer hele wateroevers voor 100% met deze soort begroeid zijn. Op dat moment vindt je tussen de duizendknopen nog enkele kwijnende ruigteplanten (o.a. grote brandnetel) en niets meer van de oorspronkelijke oeverbegroeiing. Die duizendknoop is dan wel stabiel ...

Maar voor welke prijs? (beetje krom voorbeeld: de grote grazers in de oostvaardersplassen hebben zich niet gestabiliseerd, maar wel de hele diversiteit aan planten verorberd, het zijn welliswaar geen exoten - want soorten die van Nature in Nederland voorkomen - maar wel een voorbeeld van een soorten die dermate hoge dichtheden bereiken dat ze andere soorten uitsluiten in hun leefgebied)