Beste Forumlezers,
Ik piep niet vaak en als ik dat doe bij dergelijke zware soorten normaal altijd voorzichtig. Je kunt je om uiteenlopende redenen in het veld altijd vergissen en een nachtmerriescenario zoals nu toch gebeurd is wil je altijd voorkomen.
In de korte tijd dat we de vogel 2x zagen leek alles voor een Dikbekfuut te kloppen en (net zo belangrijk!) Dodaars op meerdere punten uit te sluiten. We zagen een relatief groot ogende kleinere fuut met een niet echt houding-afhankelijke lange rechte hals, een continu zichtbare omhoog gehouden lange sprieterige staart, een vrij donkere zijkop die in de achterhals heel vaag begrensd was (zie Collins Guide) en een zware snavel. Nadat de vogel al enige tijd uit beeld was hebben we de zaken die we gezien hadden proberen te laten bezinken en concludeerde: dit kon geen Dodaars zijn en alles wat we hadden gezien past op Dikbekfuut. Ik kan me niet herinneren bij een Dodaars ooit een seconde getwijfeld te hebben over de ID, bij deze vogel vrijwel continu maar hoe ik desondanks het ‘dappere besluit’ heb genomen zonder voorbehoud de vogel als zeker door te geven zal ik vermoedelijk zelf nooit begrijpen. Zoals hier al eerder gesuggereerd speelde het, zoals ik het dan maar noem: ‘Vlieland-hier-kan-alles-gevoel’ misschien wel een rol.
Nadat de boot met DT-gangers was gearriveerd en de vogel nog steeds niet opnieuw in beeld was begon het bij ons al te knagen. Uiteindelijk werd de vogel dan toch gevonden en bij de verse waarnemers ontstond ‘gelukkig’ hetzelfde gevoel als bij ons eerder: dit is geen Dodaars en alles wat we zien lijkt te kloppen voor Dikbek.
In de loop van de dagen werden op de schaarse momenten dat de vogel beter te zien was zelfs extra kenmerken gezien zoals een zwakke oogring (ook door mezelf gezien), een vage subterminale snavelband en een donkere lijntje op de grens snavelbasis/bevedering maar die laatste 2 werden ook weer betwist. Die vermeende afwijkende snavelvorm en –tekening zat bij vele van ons (waaronder de ontdekkers) nog steeds niet lekker maar een Sibley gids toonde een eerstejaars Dikbek met een vlakker en donker culmen en de algemene opinie was dat we het eerstejaars kleed van Dikbek niet goed kende.
De theorie van Jan dv Laan (zie hierboven) heeft, mag ik hopen, toch niet echt een rol gespeelt. In mijn directe kringetje is het juist sport om elkaar fijntjes op vermeende fouten te wijzen en alleen al in de gelederen van Deception Tours zitten voldoende mensen die assertief genoeg zijn om hun mening te uiten en waar ik me, gezien hun enorme veldervaring, een snotneus bij voel. Mocht het toch zo zijn dat het zelf-denkend vermogen bij sommigen werd lamgelegd door mijn heel foute piep, mijn diepe excuses, het zal niet meer gebeuren!! (mocht ik ooit een stationaire Groene Bijeneter vinden, die tot op ondersoort te determineren is, piep ik hooguit ‘mogelijk, determinatie enz’).
Gerd Wichers (nu weet ik tenminste wie je bent!) was inderdaad de enige die de vinger op de zere plek bleef leggen maar dit werd ook door mezelf slecht opgepakt omdat we niet zagen wat hij aangaf en er werd zoveel geroepen dat het moeilijk selecteren was tussen bruikbare en minder bruikbare zaken.
Zondagavond thuis, na bestudering van mijn eigen foto’s was duidelijk dat het iig geen zuivere Dikbek was dus er moest wat ondernomen worden. Ik realiseerde me niet dat er maandag nog mensen naar Vlieland zouden gaan dus het overleg met mijn medeontdekkers hoe de vogel af te piepen zou ik de volgende morgen voeren. Gelukkig was (zoals eigenlijk altijd) Max goed op de hoogte en piepte de vogel op tijd af.
Als ik de vogel niet in het veld zou hebben gezien maar alleen op de nu beschikbare foto’s moest oordelen zou ik er een rare Dodaars van hebben gemaakt en hoewel de hybride-optie een interessante blijft, heb ik veel kenmerken van de Vliefuut op een individuele Dodaars gevonden behalve de algemene structuur en de hoekige achterkruin.