Ik rij vaak op de racefiets in mijn wieleroutfit, en af en toe passeer ik een vogelkijker. Ik heb dan mijn verrekijker vaak niet bij en knijp meestal even in de remmen om te vragen wat ze zien. Af en toe heb ik mijn verrekijker wel bij in een rugzakje, maar dat weten ze op dat moment nog niet.
Meestal krijg ik een wat misnoegde en moedeloze blik. Ze voelen zich zichtbaar een beetje verstoord en je ziet de lichte aarzeling in welke bewoordingen ze mij denken te moeten toespreken: zullen ze het houden bij algemene vogelnamen (meeuw, steltloper, buizerd), of mag het toch wat meer zijn (witgat, bosruiter, smient, zomertaling). Ik begin dan maar zelf altijd het ijs te breken door te zeggen wat ikzelf x-aantal dagen daarvoor heb gezien op dezelfde plek, of suggesties te doen wat er nu zou moeten kunnen zitten.
Of ik haal mijn verrekijker uit en begin op te sommen wat ik zie (en dat is dan vaak net iets wat ze nog niet hadden opgemerkt!).
Dan zie je plots de gezichten weer opleven en verdwijnt die frons in het voorhoofd.