Voorjaar 2015, Noordoost Hongarije

Gestart door Bram Rijksen, oktober 01, 2015, 16:15:58 PM

Vorige topic - Volgende topic

Bram Rijksen

Voorjaarsvakantie Noordoost Hongarije

15 mei                  Aankomst 
We rijden met 120 km/u over de E71, anderhalf uur voorbij Boedapest, als Marianne erop aandringt de auto de vluchtstrook op te sturen. "Kan best hier. Toe nou, het is hartstikke rustig..!" Ik twijfel even, maar ben te Nederlands en te braaf om gehoor te geven aan dit advies. Stoppen op de vluchtstrook voor een vogel, zoiets doe je gewoon niet! De minuten, uren en dagen erna groeit het gevoel van spijt: was nou toch maar even gestopt, oen. De kans dat we de komende week nog eens twee rustig cirkelende keizerarenden zo vlak langs de weg tegenkomen acht ik namelijk verwaarloosbaar...
Met deze waarneming is voor ons het vogelweekje Hongarije echt begonnen. Straks kunnen we na 15 uur autorijden een beetje bijslapen in ons tentje in de boomgaard, maar eerst nog een klein stukje rijden en genieten van de opdoemdende contouren van het Bukkgebergte. Vanaf het moment dat we de snelweg afdraaien noteren we tijdens de laatste kilometers langs het slingerende weggetje alvast grauwe gorzen, grauwe klauwieren, grote karekieten, buidelmezen en krekelzangers vanuit de auto. We rijden inmiddels door een landschap waar de ontwikkelingen 70 jaar geleden besloten hebben dat het verder wel oke is zo.
In de middag arriveren we bij Farm Lator. De lommerrijke boomgaard ligt in een zonovergoten dal waarin koningspage's, zwarte apollo's, lathyruszwevers, draaihalzen, appelvinken, withalsvliegenvangers en middelste bonte spechten rondvliegen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Deze plek vormt een week lang onze uitvalbasis voor verschillende tripjes. 

Het weekje dat ik hier in 2014 met Martijn en Bart Schot doorbracht heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt, en die ervaring wilde ik dit jaar graag samen met mijn vrouw Marianne herbeleven. We begroeten Rob en Barbara de Jong, de eigenaren van Farm Lator. Rob heeft een enorme kennis van de flora en fauna van Hongarije en begeleidt ook excursies. Barbara (zijn van oorsprong Hongaarse vrouw) is niet alleen gastvrij maar ook culinair enorm goed onderlegd, en het bewijs daarvan wordt diezelfde avond aan ons geleverd.

Na het avondeten bezoeken we -om erin te komen- de iets verderop gelegen visvijvers. Bij een ondergaande zon is het geluid van grote karekieten, nachtegalen en woudaap nog nét herkenbaar in de geluidsmuur die wordt opgetrokken door 100-en boomkikkers, meerkikkers en roodbuikvuurpadden. Vooral de padden hebben een bijzonder fraai, hol klinkend fluitje.
In de eetzaal annex bibliotheek maken we na terukomst kennis met de andere Nederlandse, Belgische en Engelse gasten. En met de streekwijnen Tokaj en Bikavér...

16 mei                  Ichnymbriet-(vulkanisch) plateau
Van 2014 herinner ik me nog heel goed het hoger gelegen bergplateau vlak bij de camping, een fraaie schraal begroeide (maar bloemrijke!) vlakte met opvallend veel oostelijke smaragdhagedissen. Dit wordt ons eerste excursiedoel, en in de loop van de ochtend wandelen/klauteren we via een smal paadje de begroeide helling op. Onderweg komen we onder meer vuurwerkplant en purperorchis tegen. Op een stenen muurtje halverwege zit de eerste smaragdhagedis al op ons te wachten: een knalgroen mannetje met een smurfblauwe kop. Zoals het hoort vliegen er in een veldje met pijpbloemen verschillende zuidelijke pijpbloemvlinders, één van de fraaiste vlindersoorten die je hier kunt tegenkomen.

Ook dit jaar is het bovenop het vrijwel boomloze plateau behoorlijk warm, maar het briesje dat hier waait maakt het eigenlijk zeer aangenaam. De vele soorten bloemen worden bezocht door o.a. vetkruid-, oostelijk tijm- en staartblauwtjes, paarse en roodbonte parelmoervlinder, roodstreephooibeestje en koningspages. Onophoudelijk klinkt de zang van grauwe gorzen en het getik van roodborsttapuiten en grauwe klauwieren. De zingende sperwergrasmussen verraden hun ware identiteit pas echt als ze hun tamelijk doorsnee grasmusgebrabbel afwisselen met de kenmerkende droge ratel. 

De ultieme plek om gewoon even te gaan zitten en om je heen te kijken, met een geweldig uitzicht over de uitlopers van het Bukkgebergte. Het stipje dat Marianne in de verte uit de hellingbossen op ziet stijgen komt snel onze kant opglijden en ontpopt zich als keizerarend. Of beter, dé keizerarend die al een aantal jaren op die helling broedt, en bijna iedere ochtend via een vaste vliegroute ook even over de camping zeilt. De raven die aan de andere kant van het dal nestelen kennen dit patroon natuurlijk ook, maar vinden het ondanks het voorspelbare karakter nog steeds nodig de keizerarend tijdens deze dagelijkse passage flink te narren.

Tijdens onze afdaling worden we begeleid door jodelende en scheldende wielewalen, een roepende hop, een grijskopspecht en een luid kikkende draaihals.  's Avonds zien we twee prachtig grijze bosuilen op een schoorsteen op één van de huizen langs het laantje dat naar het Bukkgebergte leidt. Hetzelfde laantje is ook goed voor twee paar withalsvliegenvanger en gekraagde roodstaart, een lokale zeldzaamheid. Het valt ons trouwens op dat het hier aanzienlijk vroeger donker is dan in Nederland. Daardoor is er 's avonds wel meer tijd om onze nog prille kennis van de Tokaj en Bikavér wijnen verder te ontwikkelen.

                                                                                                                 
17 mei                  Kleine Hortobagy
Nationaal Partk Hortobagy: een onafzienbaar uitgestrekt relatief droog graslandgebied met een oppervlak van bijna 170.000 sportvelden en daarmee het grootste aaneengesloten steppegebied in centraal Europa. In Hongarije wordt deze steppe 'puzsta' genoemd, in het Nederlands wordt dat dan platweg 'poesta'. De Hortobagy vormt een vooruitgeschoven post voor veel soorten waarvan de verspreiding zich vanaf hier verder richting het oosten en Azie strekt.
Bij ons staat als eerste de 'kleine Hortobagy' op het programma: een overzichtelijk, goed bereikbaar/berijdbaar en goed te 'bevogelen' gebied. Vanaf Farm Lator rijden we richting Szentistvan. Dit gaat via slaperige dorpjes met oude houten elektriciteitspalen waarop ooievaars nestelen. Op de moderne versies die we onderweg passeren hangen kasten waarin sakervalken broeden.

Vanuit het genoemde dorpje loopt een onverhard weggetje bijna 15 km oostwaarts dwars door een gebied waarin bloemrijke grasland wordt afgewisseld met braakliggende akkers, korenveldjes en verspreid staande bosjes en struweel. Meteen bij het oprijden van dit weggetje zien we de eerste kleine klapeksters en scharrelaars al. Vanaf paaltjes, hooibalen, afgestorven takken en telefoondraden worden grote insecten en hagedissen gevangen. We zien er tientallen, evenals grauwe gorzen die gewoon naast de auto blijven zitten zingen. Grauwe klauwieren, roodborsttapuiten, paapjes, gele kwikstaarten waar je ook kijkt, met hier en daar een hop en duinpieper. Dwerg- en keizerarend cirkelen in de verte, en naarmate we dichter bij de Tisza-rivier komen zien we een toenemend aantal roodpootvalken. In de sporadisch aanwezige populier- en acaciabosjes hangen kasten voor deze prachtsoort, meerdere ervan zijn in gebruik. Boven de rivierbossen draaien witte en zwarte ooievaars en een zeearend trage rondjes, terwijl in de toenemende warmtetrilling een arendbuizerd nog net te herkennen is.

We lunchen op een bruggetje over een smal stroompje met een prachtig panorama over het gebied. Geen mens te zien, zover het zicht reikt.. Wel vliegen koekoeken en wielewalen ons om de oren. Op en boven de akkers jagen roodpootvalken en een grauwe kiekendief, en schuifelen bonte kraaien door de lage vegetatie. In de rietkraag vlak voor de brug begint een grote karekiet te krassen wat voor de boomkikkers aanleiding is om ook vocaal eens flink uit te pakken. Onvoorstelbaar dat zulke prachtige diertjes met dergelijk formaat zo'n knetterhard en eigenlijk onaangenaam geluid kunnen produceren..

We komen uit op de plek waar ik vorig jaar met Martijn en Bart de mooiste scharrelaars en kleine klapeksters zag. Dat is nu niet anders: op de electriciteitsdraden zitten meerdere exemplaren, prachtig in de volle zon. De klapeksters bidden veelvuldig tijdens het jagen en de scharrelaars maken luidruchtig geweldige loopings tijdens hun roeivlucht. Voor de auto landt herhaaldelijk een hop met voedsel in z'n bek en al snel wordt duidelijk dat ie dat niet zelf op gaat eten: uit de boom waar hij heenvliegt klinkt even later een flink gejammer, geproduceerd door baby-hopjes.

Aan het eind van de middag is de bijeneterkolonie van vorig jaar snel terug gevonden (de van Martijn geleende Tomtom stond nog ingesteld op 'Bijeneters'..). Na een half uurtje wachten verschijnen de eerste bijeneters boven de boomtoppen en uiteindelijk zien we zo'n twintig exemplaren in de bomen en struiken rond de kolonie: ze zijn weer terug, en dat is voldoende aanleiding om dit heugelijke feit 's avonds met een goed glas Tokaj en Bikavér te vieren!

18 mei                  Grote Hortobagy
Het is vier uur in de ochtend als ik, liggend in m'n tentje, wakker wordt getoeterd door een bosuilmannetje. Het begint al licht te worden, dus ach, het is 'm vergeven. Helemaal als ik verolgens kan genieten van de zang van nachtegaal, koekoek, zwarte en gekraagde roodstaart, merel en zanglijster. Even later vallen ook boerenzwaluw, draaihals, grijskopspecht, hop en wielewaal in. Binnen een uur dragen nog zo'n twintig andere vogelsoorten bij aan het overdonderend ochtendconcert, waaronder withalsvliegenvanger, kleine en middelste bonte specht en europese kanarie. Relaxed liggend op je rug de dag starten met ruim dertig soorten binnen één uur; dat is nieuw voor me!

We hebben deze dag afgesproken bij een oom van Marianne. Hij heeft drie jaar geleden besloten dat het in Tiszaigar beter woont dan in Almere, en hij vond ons bezoek aan Hongarije wel een mooie gelegenheid om eens te horen welke vogels er allemaal in deze omgeving voorkomen. Zijn achtertuin bestaat uit een enorm grasveld dat grenst aan de voormalige bedding van de Tisza. Hij heeft hier een zitje gecreeerd, en daarvandaan kunnen we hem al wijzen op de zeearenden, roodpootvalken, zwarte ooievaars en een hop. Hij vertelt dat ieder najaar tienduizenden kraanvogels 's morgens en 's avonds luid trompetterend over het huis vliegen. Daar moet je wel tegen kunnen, tegen die herrie..
Vanuit Tiszaigar rijden we de droge poesta op, richting Hortobagy. Halverweg bevindt zich een aantal grote visvijvers die hier tijdens de eerste wereldoorlog door krijgsgevangen met het handje zijn uitgegraven. Waarvoor alsnog dank, want hierdoor heeft deze oase zich ontwikkeld tot één van de vogelrijkste van Europa met meer dan 300 soorten, met indrukwekkende aantallen dwergaalscholver, ralreiger, kwak, witwangstern en buidelmees. Ome Kees loopt niet echt lekker, en we slaan daarom het geplande bezoek aan de grootste vijvers over, maar toch zien we -naast de zojuist genoemde soorten- zonder veel inspanning tientallen roodpootvalken, purperreigers, witoogeenden, zeearenden, zwarte ooievaars en grote karekieten. En gelukkig zijn we nog lang niet gewend aan de kleine klapeksters, grauwe klauwieren en scharrelaars die hier zomaar ineens voor je neus kunnen zitten.

Aan het eind van de middag brengen we onze gast naar huis en rijden we zelf weer terug naar de poesta. Via een hobbelig landweggetje bereiken we een verlaten en vervallen boerderij. We hebben besloten ons avondeten in het veld te nuttigen om op die manier te kunnen genieten van de afnemende hitte en toenemende vogelactiviteit. Het licht wordt met de minuut mooier, en de boerderij blijkt toch niet zo heel erg verlaten: een prachtig zingende hop boven op de schoorsteen, opnieuw scharrelaars, een arendbuizerd op een oude ploeg, jodelende wielewalen, broedende tapuiten en dat allemaal ruim binnen zicht- en hoorafstand van onze tijdelijk als eettafel ingerichte motorkap. En wie heeft toch ooit verzonnen dat de vliegenvangers, klauwieren, gorzen en kiekendieven die we hier zien met 'grauw' aangeduid dienen te worden? Ik weet zeker dat die beslissing tijdens andere lichtomstandigheden is genomen..

Na ons velddiner vervolgen we onze rit over het zandweggetje naar een magische plek waar we vorig jaar in de zinderende hitte, min of meer toevallig, 5 grote trappen op flinke afstand hadden ontdekt. Natuurlijk zullen die nu hier niet meer staan, maar het was sowieso een leuke plek, dus... Al rijdend probeer ik de precieze locatie te vinden waar dit wonder zich had voltrokken, maar vooralsnog belemmert een rietkraagje langs het pad een goed zicht op het gebied waar dit moest zijn geweest. Na het passeren van de rietkraag staat ons een verassing te wachten, en wel eentje van 15 kilo en met een hoogte van ruim een meter.... op nog geen veertig meter afstand staart een grote trap ons verbijsterd aan en verbouwereerd staren we terug. De term 'betrapt' dringt zich op; beide partijen hadden hier geen rekening mee gehouden en er ontstaat een soort status quo. Wat nu..? We houden elkaar scherp in de gaten, en uiteindelijk doet de trap behoedzaam een paar passen vooruit. Na een seconde of dertig worden de passen groter, gaan over in een drafje en met 2,5 meter spanwijdte stijgt het gevaarte op en vliegt met lome slag de poesta op.
Als het adrenalinepeil weer enigszins normaal is zien we vanaf een iets hoger gelegen punt door de telescoop nog zo'n zes grote trappen, waarvan enkele zelfs baltsgedrag vertonen. Kleine groepjes kraanvogels maken het plaatje af.

De poesta kleurt ongekend fraai in het licht van de ondergaande zon. Langs een verderopgelegen visvijver met daarop witoogeenden en krooneenden beginnen boomkikkers, roodbuikvuurpadden, roepdomp, woudaap en kleinst waterhoen aan hun nachtelijke activiteiten. In het laatste licht zien we langsvliegende kwakken, ralreigers, purperreigers en dwergaalscholvers.

We zijn pas rond elven terug op Farm Lator. De meeste andere gasten zijn nog op en willen na het zien van onze grote trap-foto's alle details horen, vooral wat betreft de precieze locatie. Het zien van grote trappen op de Hortobagy is doorgaans alleen weggelegd voor  de vogelaars die onder begeleiding kilometers ver het afgesloten deel van het reservaat in rijden. We zijn best moe, willen eigenlijk slapen maar we laten ons overhalen door het aanbod om toch vooral nog even een glaasje Tokaj en/of Bikavér te blijven drinken...

19 mei                  Tard
Via Saly rijden we 's morgens door het dal richting Tard. We zijn nog maar net vertrokken of zien dat de keizerarend deze ochtend besloten heeft om via dezelfde route door te vliegen naar zijn jachtgebied. Een aantal keren cirkelt de vogel prachtig laag en dichtbij over ons heen, zich daarbij langzaam verplaatsend richting het dorpsdeel dat voornamelijk door zigeuners wordt bewoond. Inmiddels is men daar wel een beetje gewend aan mensen met verrekijkers en fototoestellen, maar mijn rijgedrag (achteruitrijden, draaien, in- en uitstappen, auto dwars op de weg stilzetten..) levert nu toch wel wat wantrouwende blikken op . Maar dit is nou niet bepaald hetzelfde als een vluchtstrook langs de snelweg, dus deze fotogenieke keizerarend laat ik me niet meer afpikken!

Even later rijden we door het dorpje Tard en stappen we uit bij een geweldig mooi beekstroomdal ten noorden hiervan. Wat een bloemenweelde: enorme velden met grote ratelaars, afgewisseld met kobaltblauwe irissen, blauwe clematissen, pijpbloemen, orchideeen etc. En wat een vlinders! 50 blauwtjes, verdeeld over zo'n tien soorten op een paar vierkante meter, grote vuurvlinders, verschillende soorten parelmoervlinders, erebia's, zilveren manen, pijpbloemvlinders, koningspages; het is eigenlijk teveel. Gelukkig zitten er ook vogels..

Ook hier zijn de eerste bijeneters nog maar net geariveerd bij hun vaste kolonie. Bijeneters stellen eigenlijk nooit teleur en doen precies wat in de boekjes staat. Met z'n zessen dicht tegen elkaar aan op één takje, elkaar bijen oversnavelen, 'bevriezen' in fraaie dreighoudingen, mooie glijvluchten recht boven ons uitvoeren; ze doen het allemaal. In de bosjes rondom de kolonie zingen sperwergrasmussen, wielewalen, grauwe klauwieren en een krekelzanger.

De lunch gebruiken we in de schaduw op één van de hellingen van het stroomdal. Hiervandaan zien we ver weg boven het Bukkgebergte een zeearend het bos induiken; het vermoeden dat hier sinds een jaar zeearenden broeden wordt hiermee weer iets sterker. Vanaf deze plek constateren we dat in deze vallei ook draaihalzen, hoppen, grijskopspechten en grauwe gorzen voorkomen.
In de loop van de middag keren we terug bij de auto. Het is nu echt heet geworden, en we besluiten de rest van de dag een beetje te relaxen op en rond Farm Lator. Zelfs dat levert nog leuke waarnemingen op zoals een esculaapslang in een boom, op weg naar een nest met jonge spreeuwen, een enorme vliegend hert op één van de fruitbomen, eekhoorntjes die ruzieen met middelste bonte spechten om de laatste walnoten in het voederhuisje, en meer van dat soort voorvalletjes.

's Avonds na het avondeten wisselen we met de andere gasten nog wat ervaringen uit (uiteraard onder het genot van een klein glaasje Tokaj en Bikavér) en gaan daarna naar bed: morgen vroeg op..

20 mei                  Excursie Bukkgebergte
Vandaag een excursie met Rob en Atilla, een hongaarse gids. Met zo'n vijftien man op pad, onder andere om negen spechtensoorten te 'scoren'. Eerlijk gezegd ben ik niet zo van de excursies, maar wil wel héél graag eens een witrugspecht zien, dus vooruit maar.. Bovendien leer je de omgeving een beetje beter kennen, en weet Rob voldoende te vertellen en te ontdekken om het boeiend te houden.
Vanaf Farm Lator rijden we via een bijzonder fraai gemengd loofbos het Bukkgebergte in. Onderweg overal doorzichtjes op bloemrijke veldjes en fraaie kapvlaktes. De eerste boomkruiper die we tegenkomen blijkt zowaar een kortsnavel die gelukkig ook een aantal keren zijn zang liet horen. Het nest met jongen bevindt zich achter een stuk losgelaten boomschors. De kapvlaktes zijn goed voor boompiepers, geelgorzen en appelvinken.

Tijdens het wachten op witrugspecht bij een witrugspechtennest barst ineens een flinke paniek los onder de merels in het beukenbos. Door hoge beukenstammen op de helling turen we de lichtgroen gefilterde wereld in, en uiteindelijk zie ik een grijze vogel ter grootte van een buizerd, die zich via een aantal bomenkruinen met lange afgeronde vleugels door het bos van ons af beweegt. Vorig jaar moest ik het doen met een glimp van een staart, maar ook van deze waarneming van een oeraluil word ik niet uitgesproken enthousiast. Atilla gaat nog wel in het bos op zoek maar komt niet verder dan een bosuil. Twijfel... Maar nee, ik weet wat ik gezien heb, en dit was zeker geen bosuil, maar een grijs beest waar minimaal drie bosuilen in zouden passen.. Hoe dan ook, onbevredigend blijft het.
Nee, dan die witrugspecht! Die doet tenminste gewoon zijn dingetje bij het nest met jongen, en is daarom -vanaf gepaste afstand- heel goed te bekijken. Ook vier andere spechtensoorten laten zich zien en horen, waarbij het voorwerk dat door de gidsen in voorliggende maanden is gedaan zich uitbetaald; vrijwel alle door hen gevonden spechtennesten zijn nog steeds in gebruik.

Toch vind ik het zien van vogels 'buiten de bestellijst om' nog steeds het leukst, zoals meerdere keizerarenden, de prachtige stuitervluchten van schreeuwarend, zwarte ooievaars, wespendieven, roodpootvalken en withalsvliegenvangers. En waar we ook wandelen, het aantal vlinders blijft onveranderlijk indrukwekkend.

's Avonds tijdens een korte wandeling voegen Marianne en ik zelf nog kleine bonte specht, zwarte specht en draaihals toe aan onze lijst en komen daarmee op acht verschillende spechtsoorten op één dag. En -ondanks het ontbreken van syrische specht- moet dat natuurlijk gevierd worden met... precies.

21 mei                  Wandelingetje 'in de buurt'
Deze ochtend gebruiken we voor wat administratief en financieel geneuzel omdat het druilerige weer zich daar prima weer voor leent. 's Middags klaart het echter op, en besluiten we toch nog maar even een klein middagommetje in de buurt te doen. In het begin zien we best veel, maar na zo'n 10 kilometer stelt Marianne mijn Tokaj en Bikavér-consumptie van de voorgaande avonden ter discussie: ze vermoed dat dit geen positief effect op mijn intern navigatiesysteem heeft gehad... Het beetje eten en drinken voor onderweg is allang op, en de zon inmiddels verdwenen achter een steeds grijzer wordend wolkendek, De laatste vijf kilometers door een steeds donkerder wordend bos moeten we nog knap doorstappen om op tijd binnen te zijn voor het avondeten van half acht. Kortom, de sfeer is inmiddels wat gespannen, maar we zijn uiteindelijk net op tijd binnen..

Vlak voor het avondeten breekt een flinke onweersbui los, en zie ik boven Farm Lator nog net hoe de keizerarend zich hierdoor heeft laten overvallen. Die zal moeten schuilen en gaat vandaag niet meer thuis komen..

Na het eten trek ik m'n regencape aan om met behulp van een goede zaklamp de hellingbossen achter de camping te gaan checken. Hoewel ik weet dat de kans niet groot is om op eigen houtje 'voor de vuist weg' op zoek te gaan, biedt deze storbui wel de enige en laatste mogelijkheid om de door mij zo begeerde soort te zien... Na zestien bijna fatale uitgelijders over de bemoste en spekgladde rotsen in het beukenbos vind ik het wel best en keer lichtelijk teleurgesteld om. En dan is hij daar toch ineens, vol in mijn zaklampbundel. Glinsterend zwart met brede knalgele banen en vlekken, en met ruim 20 centimeter véél groter dan ik had voorgesteld: de vuursalamander! Ik ben zó blij.. zo'n fraai beest, en dat in deze setting van een inktzwart en dampend bos met alleen het geluid van de gestaag vallende regen en de zich snel ontwikkelende beekstroompjes. Ik maak wat plaatjes en kom op de terugweg nog een paar exemplaren tegen. Stuk voor stuk kleiner, maar niet minder oogstrelend. Doorweekt maar uitermate tevreden arriveer ik op de camping.

De laatste avond van de vakantie, de eerste vuursalamanders van mijn leven.. voldoende aanleiding om dit te vieren. Bovendien komen we erachter dat de spanning eerder deze middag vooral is veroorzaakt doordat we die dag allebei te weinig hadden gedronken. Met terugwerkende kracht -en met Tokaj en Bikavér- lossen we dit alsnog op.

22-5                       Klaar..
Dag van vertrek. Tentje opruimen, afscheid nemen van de andere gasten en uiteraard gastdame en –heer en daarna richting Houten. Onderweg nog even als echte toeristen het dorpje Eger bezocht. Eger staat bekend om vele historische feitjes, maar vooral om de lekkere wijn die daar vandaan komt..

Via Boedapest, Wenen en Keulen rijden we de volgende ochtend Houten in. Benieuwd hoeveel zingende vogels ik morgenochtend vanuit m'n bed kan noteren.

Tot slot
Voor ons vormde Farm Lator de ideale uitvalbasis om de natuur in dit deel van Hongarije te leren kennen (en nee, ik heb geen aandelen in deze onderneming..). Door de ligging en inrichting van de accommodatie is het mogelijk om veel soorten in prachtig afwisselende landschappen tegen te komen. In een week tijd zagen we zo'n 170 vogelsoorten, tientallen soorten vlinders en diverse amfibie- en reptielsoorten. De eigenaar (Rob de Jong) is een Nederlandse bioloog die het gebied op z'n duimpje kent en over een enorme kennis beschikt. Indien gewenst kan hij bergen informatie geven over soorten en de juiste plekken, helemaal toegespitst op de soortgroepen of gebieden waar je voorkeur naar uitgaat. De meest fameuze natuurgebieden in de omgeving zijn het Bukkgebergte en uiteraard de Hortobagy (poesta en visvijvers). Daarnaast is het landschap op veel plaatsen oogstrelend mooi en bijna overal vogelrijk.
Ook in de dorpen rond de poesta en in Hortobagy zelf zijn overigens diverse accomodaties te vinden waarvanuit prima te vogelen is.

Handige website's:

Farm Lator                                         http://www.farmlator.hu/nl/
Hortobagy                                          http://www.hnp.hu/en

frankcoenjaerts

Mooi geschreven en zeer inspirerend verslag Bram, dank voor het delen!!
Met vriendelijke groeten,

Frank