Iedere keer als ik een roerdomp zie (5 keer in mijn leven), stokt de adem in mijn keel! En sta ik net zo stil als hij. Wat een geheimzinnige vogel is het toch. Eén keer zat ik te paard en kon ik heel dichtbij komen, omdat hij het paard wsch. niet als bedreiging zag. Toen kon ik zonder kijker alle details in me opnemen. Magisch...
Dat is ook bijzonder hoor, dat is toch ook een soort die ik nog wel eens wil zien, ik heb wel eens 1 horen roepen, in de verte, in een mistig moerasgebied, wat een bizar geluid, angstaanjagend bijna. Hier op het forum krijg ik vaak de indruk dat waarnemingen van soorten die niet in rood staan vermeld daarmee gelijk oninteressant zijn, het gaat te vaak over lijstjes, "lifers", terwijl dit soort waarnemingen zijn toch echt stukken leuker zijn dan die die van Twitcher nummer X die een nummertje heeft getrokken om een Sperweruil te kunnen zien. Maar goed, dat is mijn mening. 
Roerdompen... Ja, lastig. Veel rietkragen afspeuren, vaak voor niets.
Maar om je een hart onder de riem te steken: het kan gewoon maar gebeuren dat je er een ziet en ook nog totaal onverwacht. Ergens uren in een hut zitten in geschikt gebied heeft mij al verbijsterend mooie Roerdompen opgeleverd. In de Ezumakeeg, toen de oude schuilhut aan de noordkant er nog stond: geruime tijd zitten, niets anders dan een menigte Meerkoeten en eenden op het water, maar opeens is er paniek en klapwiekt de gehele watervogelmenigte de kant van de hut op; geschrokken van een Roerdomp, die vanuit de rietkragen aan komt vliegen en over de hut scheert!
Of - en dit is waarschijnlijk wel mijn meest bizarre Roerdompmoment - die keer dat ik al een uurtje of wat in een schuilhut in het Laarder Wasmeer zat; het Laarder Wasmeer bestond toen uit een afgesloten gebied van plassen en rietkragen, stuifduinen en grasvlakten, dennebos en loofbos, ten oosten van Hilversum, en ik had daar toegang met een sleutel omdat ik als IVN-gids rondleidingen deed. De schuilhut stond aan een kleinere plas, met wat rietkraagjes; ik zat me een beetje te vervelen, want behalve wat Slobeenden en Meerkoeten zat er niets op het water. Ik keek uit verveling maar weer eens naar een paar Meerkoeten, die aan de rand van het water rondzwommen, op niet meer dan een meter of 6 afstand. Ik zie dus de Meerkoeten, het water, de oever erachter, de planten, in vol detail, en ineens komen in mijn kijkerbeeld een paar geelgroene poten met heel lange tenen langslopen op de oever achter de Meerkoeten! Ik schrik me rot, zoef de kijker omhoog, en een bedachtzame Roerdomp vult mijn kijkerbeeld tot over de randen! Hij heeft mij niet in de gaten en loopt kalm en op zijn gemak langs het water. Mijn mond hangt open, en ik durf niet eens adem te halen, een verschrikkelijk mooi moment en zomaar na uren zitten krijg je dat ineens voorgeschoteld!
De meeste Roerdompen die ik heb gezien, zaten ver weg, in rietkragen, maar de mooiste Roerdompen heb ik toch vanuit schuilhutten gezien, na vele uren zitten.
De kunst is, om niet ontmoedigd te raken als je niets ziet. Maar gewoon volhouden.
Vriendelijke groet,
Ronald Sinoo