Van Hans Dorrestijn is onlangs verschenen :
http://www.bol.com/nl/p/dudeljo/9200000006516870/ "Dudeljo!" is een ode aan de Wielewaal, en meer dan dat. Wie Dorrestijns Vogelgids en Dorrestijns Natuurgids reeds in de boekenkast heeft staan, moet ook "Dudeljo!" aanschaffen. Hoewel het hoofdthema van "Dudeljo!" natuurlijk de Wielewaal is, die werkelijk in al zijn facetten aan de orde komt, is het Dorrestijns vertelkunst die wederom de show steelt, zoals eerder in zijn Vogelgids en zijn Natuurgids. Verhalen over mensen, reizen en Dorrestijns kijk daarop, vormen de fascinerende bulk van dit boek. Heerlijk herkenbare situaties in het veld, voor zowel de beginnende als de vergevorderde vogelaar, geschreven in een proza dat zeer toegankelijk is en tegelijk zeer persoonlijk. Dorrestijn neemt geen blad voor de mond, hij schrijft met het hart op de tong. Ik heb grijnzend het boek met sneltreinvaart doorgelezen, me verkneukelend in zó plastisch beschreven situaties, dat ik niet in staat was het boek weg te leggen. Ik leerde dingen over de Wielewaal die ik nog niet wist, en ik leerde dingen over mensen die ik nog niet wist. Elke keer dacht ik: nog één hoofdstukje, en dan morgen verder. Maar ik ging voor de bijl, en las dóór ten koste van mijn nachtrust. Deksels, Dorrestijn! Je weet het wéér te flikken, met je vertelkunst die torenhoog boven de middelmaat uitstijgt! Vaak zat ik hardop te lachen om de o zo herkenbare situaties waar ik als vogelaar in het veld weet van heb, maar ook de venijnige opmerkingen deden me veel goed, want ik weet, dat Dorrestijn gelijk heeft. Sommige mensen die je tegenkomt, verdienen het om genadeloos in de hoek gezet te worden. Ik wist bijvoorbeeld niet, dat er zoiets bestond als "vogelaars-bobo's", maar verdomd, ze komen voor! En fotografen in het veld... zoals Dorrestijn ze beschrijft, weet je dat hij het niet uit zijn duim zuigt. Dorrestijn mag zichzelf dan als 'beroerde vogelaar' omschrijven, uit het boek leer je dat hij vooral een scherp observator van mensen is; veelal mildgestemd, soms scherper van toon, maar zoals ik hem heb leren kennen uit zijn twee eerdere boeken, altijd beschouwend en vooral: eerlijk. Hij deelt de lezer zijn gedachten mee, en hij legt zijn ziel bloot. Zonder overdrijving kun je zeggen, dat hij met "Dudeljo!" zijn meest persoonlijke kijk op zowel vogels als de mensheid heeft durven neerzetten. Voor wie daar gevoelig voor is, is "Dudeljo!" een boek dat je bijblijft. Dorrestijn keert zichzelf binnenstebuiten, en iedereen die de vogels èn de mensen een warm hart toedraagt, dient zich te warmen aan zijn laaiend haardvuur. Beter dan dit wordt het niet.
Vriendelijke groet,
Ronald Sinoo