Bloeddorstige vos (7 juli 2005)

Gestart door Pim, juli 08, 2005, 23:48:03 PM

Vorige topic - Volgende topic

Pim

Foto's op mijn website!

Vele meteorologen voorspelden voor vandaag (7 juli 2005) in Nederland bakken met hemelwater, maar toen ik mijn rolgordijn met sterretjes omhoog rolde zag de wereld er zonovergoten uit. Er waren slechts enkele wolkjes, maar die straalden geen enkele agressie uit. Snel op mijn simpele herenfiets gesprongen en linea recta naar het Trekvogelgrasland bij de Lepelaarplassen (Almere – Flevoland) gereden. Dit grasveld met enkele geulen en een waterpartij was niet ongelukkig met de regen deze week, diverse drooggevallen delen stonden weer onder water. Dit ook tot genoegen van drie groenpootruiters, een witgat en vier lepelaars. Deze laatstgenoemde en naamgever van het gebied liet zich de dagen voor de regenbuien nog slechts sporadisch zien, maar nu de geulen weer gevuld werden met verse stekelbaarsjes zijn ze weer terug! Een kleine zilverreiger bleef deze unieke plek ook trouw.

Hoewel het al halverwege de ochtend was liet een vos zich niet afschrikken door het daglicht, hij liep rustig te snuffelen over het veld, evenals twee volwassen reeën. Vervolgens reed ik door naar de vogelkijkhut bij de Lepelaarplassen (zie: www.vogelkijkhut.nl). Onderweg vloog ik enkele seconden gelijk op met een vlucht van acht baardmannetjes. In de winter zie je boven het riet wel eens groepen van wel vijftig exemplaren rondzwerven, maar in de zomer mag je je best tevreden stellen met een groep van acht stuks. Ze zijn in de vlucht makkelijk te herkennen, het metaalachtige geluid dat ze produceren is ook een duidelijk kenmerk. De baardmannetjes eten in de lente en zomer voornamelijk insecten en in de winter rietzaden. Hun maag past zich aan. Een bijkomend nadeel is wel dat tijdens kwakkelwinters de maag de veranderingen niet meer bij kan houden en er een hoge sterfte onder de baardmannetjes kan plaatsvinden.

Bij de Vogelkijkhut blonk het uit in algemene vogelsoorten: futen met jongen, meerkoeten met jongen, knobbelzwanen met jongen en allerlei eendensoorten. Opvallend vond ik een groep van minimaal tachtig smienten in eclipskleed, meestal zie ik in juli slechts kleine groepjes. Enkele dodaars hinnikten er lustig op los, wat een schitterende dwergfuutjes in zomerkleed.

De rest van de dag gaf ik me over aan de dagelijkse beslommeringen in afwachting van de voorspelde regen die maar niet kwam, in de namiddag werd zelfs de gehele lucht blauw. Daarom nog even naar het Jan van den Boschpad (Oostvaardersplassen – Almere) gereden. Het zicht en de lichtval waren om van te watertanden. Op het plasdras gedeelte telde ik veertien kleine zilverreigers, enkele grote zilverreigers (inclusief de vlakte 8 exemplaren), een groep lepelaars en nog minimaal dertig kemphanen (zijn er zeer waarschijnlijk meer, laten zich moeilijk tellen). De exoten Indische gans, zwarte zwaan, Nijlgans en Canadese gans zijn nog steeds zeer verguld met de Oostvaardersplassen.

Boven de rietvelden jaagden bruine kiekendieven, de levende symbolen van Flevoland. Als zo'n vogel plotseling dichtbij langs komt vliegen zie je pas goed wat een fraaie kleuren (vooral het mannetje) bezit. Tweemaal koos een roerdomp kortstondig het luchtruim. Wederom veel smienten ter plaatse (minimaal 26 exemplaren, maar wellicht tientallen meer).

Een vos speelde een hoofdrol in een bloederige doch indrukwekkende natuurdocumentaire aan de overkant van het water. Ze (waarschijnlijk een vrouwelijk exemplaar, een moervos, ze bukte namelijk bij het plassen...) greep een gans die helemaal verstijfde van de angst of heel goed toneel kon spelen. Vervolgens slingerde de vos de grauwe gans heen en weer en beet vervolgens de keel door. De vos had vandaag trek in voedzame hersens en liep weg met de kop in zijn bek, zich tussendoor nonchalant krabbelend. Een luguber, maar ook indrukwekkend schouwspel. Door de redelijke afstand zijn de foto's onscherp, maar ze zijn slechts ter illustratie van bovenstaand moordverhaal.

Verderop lieten drie juveniele vossen zich van een heel andere kant zien, ze waren druk aan het spelen en buitelden soms over elkaar heen. Dit spel is essentieel om verschillende jachttechnieken onder de knie te krijgen. Vossen vervelen mij nooit om naar te kijken en in het gebied spelen ze een zeer belangrijke rol als opruimer van kadavers. Ook houden ze de duizenden grauwe ganzen wat in toom. Het wordt tijd voor een rehabilitatie van de vos, we moeten trots zijn op ons laatste echte (relatief grote) roofdier!

Op de terugweg kon ik het niet laten om naar de beverplek te rijden. Na een klein uur wachten zag ik een bever door het water gaan, het volgende half uur zag ik hetzelfde exemplaar nog driemaal. Ook een muskusrat, in formaat niet te vergelijken met de bever, zwom langs. Van het Jan van den Boschpad naar de Lepelaarplassen zag ik vijfmaal een vos en twee reeën. Ze waren nu goed zichtbaar doordat hele stroken hoog gras en riet waren weggemaaid. Bij de Noorderplassen hoorde ik bij een vrijstaande bomengroep een jonge ransuil zeer luid bedelen (dat geluid gaat door merg en been), toen ik even stopte vloog de uil door de avondschemering. Op een schuur zat wederom een adulte kerkuil, ditmaal werkten mijn staafjes en kegels in mijn oog iets beter door de aanwezigheid van iets meer avondlicht. Na een minuut verdween de uil.

Woensdag 6 juni 2005 zag ik eindelijk weer eens een ijsvogel langs de Lepelaarshut flitsen. Het was een grauw weertype, maar ik kwam erachter dat je dan soms best aardige foto's kunt maken. Bepaalde vogels (o.a. zwanen, aalscholvers, zilverreigers) zijn moeilijk te fotograferen met een overdosis zonlicht. De al weken fanatiek zingende spotvogel bij het Trekvogelgrasland liet zich voor het eerst in volle glorie zien aan me. Twee reeën en een vos liepen op het grasland. Vandaag brachten Adri de Groot en zijn vogelmaat een bezoek aan het gebied, zie het leuke verslag op Vogeldagboek.

Dinsdag 5 juni 2005 bracht ik een bezoek aan de door mij zeer geliefde Amsterdamse waterleidingduinen. Het weer bracht een flink portie zon met een bries. De blik was voornamelijk naar beneden gericht, ik zag namelijk zeer veel vlinders: honderden bruine zandoogjes, vijftien kleine parelmoervlinders, vijf kleine vuurvlinders (wat een schoonheden) en ongeveer tachtig grote dikkopjes.  Eén parelmoervlinder was enkele maten groter en mogelijk een duinparelmoervlinder. Stiekem hoopte ik op een kolibrievlinder, maar dat zat er vandaag niet in. Sporadisch hoor je nog zingende grasmussen, maar de nachtegalen zongen niet. Enkele boomvalken, een paartje roodborsttapuiten, zingende boompiepers en een heer gekraagde roodstaart waren de schaarse hoogtepunten op vogelgebied. De zoogdieren lieten het tijdens deze wandeling afweten, iets dat me nauwelijks overkomt in dit unieke gebied op de grens tussen Noord-en Zuid-Holland. Een veertigtal exotische wijngaardslakken maakten dit verlies ruimschoots goed.
met vriendelijke groet,

Pim Julsing

natuurverslaving.nl