Bomen op Nunataks, en dan nog 2 soorten ook! Dat is inderdaad nieuw, zeker met de 'Alpen-nunataks' in gedachte, die vaak nog steeds steil, rotsig en koud zijn. Op de meeste komen nu nog steeds geen bomen voor bij mijn weten. De beste strategie voor bloemplanten in dit soort omstandigheden lijkt toch te zijn om laag bij de grond dichte kussens te vormen en het liefst veel haren om het schadelijke UV te reflecteren, niet echt het bouwplan van Spar en Den. Waarbij aangetekend dat één van de hoogte-recordhouders Ranunculus alpestris is die dit allebei niet heeft (maar ook geen boom is). Maar waarschijnlijk zijn de alpen-nunataks niet te vergelijken met deze scandinavische nunatak: ik heb even opgezocht waar Andoya ligt, en dat is een noordwestelijk eiland van de Lofoten: Hier zal de bufferende invloed van de Atlantische oceaan meespelen en daarbij de lagere hoogte zodat er minder (schadelijk) UV zal zijn (ik weet niet precies wat in het artikel staat, vast hetzelfde

). Dus niet vergelijkbaar met de Alpen.
Overigens stond in het eerste nummer van Alpine Botany dat ik 1 jaar geleden ontving een artikel over een nieuw 'Hoogte-record': Saxifraga oppositifolia op 4505 m hoogte (
http://www.springerlink.com/content/x34q73511g78673h/fulltext.pdf)
Kieming van zaden onder gunstige omstandigheden is dan het probleem niet, evenmin als de lagere temperaturen en het vegetatief uitbreiden en het bloeien. Probleem is het rijp krijgen van de zaden in de korte groeiperiode, iets wat waarschijnlijk alleen in zeer uitzonderlijke jaren lukt. Voor naaldbomen waarhet rijpen van de zaden in de kegels meestal 2 jaar duurt (dacht ik), lijkt mij dit ook een hindernis van betekenis, zeker om zo enkele duizenden jaren een populatie in stand te houden....