Ik geef toe: misschien wat cru, deze zwarte bladzijde uit de geschiedenis van het christendom, maar het geeft aan tot welke monstruositeiten het reli-fascisme in staat is, als de teugels worden losgelaten. Ik vind religie op zich een mooi iets, dat troost en optimisme kan wekken, zolang elk mens zijn eigen religie belijdt, maar het verwordt vaak tot iets dat - als een monster - zijn wil oplegt aan andersdenkenden. Horden gelovigen die een spirituele leider volgen. Dogma's als richtlijnen, omdat mensen niet in staat blijken voor zichzelf te denken ( of die uit gemakzucht niet voor zichzelf wíllen denken, terwijl ze het wèl zouden kunnen, wat veel erger is).
Het onderzoek, waar ik mee begon, is een toonbeeld van onkunde. Inderdaad niet representatief, gemakzuchtig uitgevoerd, makkelijke conclusie, want denkend in hokjes. Normaal gesproken rijp om in de vergetelheid te verdwijnen, ware het niet dat de media dit duizendvoudig versterken door het onder onze aandacht te brengen. De media zijn geen doorgeefluik om elke idiote mening maar klakkeloos te ventileren, maar dienen deze mening in een perspectief te plaatsen, dat op verschillende invalshoeken is gebaseerd. De media zijn dus schuldig aan het tegen elkaar opzetten van mensen, maar dat hebben we al vaker gehoord. Sensatiezucht verkoopt, en we moeten op de cijfertjes letten, zo wordt gedacht. Zo moet ik dus constateren dat ik als atheïst qua betrouwbaarheid in de categorie "verkrachters" wordt gezet. Enige nuance wordt niet meer gemaakt, ik zit in het hokje dat weinig betrouwbaar wordt geacht.
Hoe zit het dan met gelovige verkrachters? Want die zijn er ook, dunkt me. Zijn die wèl betrouwbaar, omdat ze hetzelfde geloof aanhangen als de ondervraagden? In hoeverre dekken de gelijkgelovigen elkaar? Ik heb als atheïst wel degelijk fatsoensnormen, die weliswaar niet door enig geloof in een opperwezen worden bepaald, maar die nochtans wezenlijk zijn en in de praktijk worden toegepast. Ik heb meer gemeen met een ware christen dan uit het onderzoek zou blijken, dat durf ik wel te stellen. Ik onderken de deugden van bescheidenheid, medeleven, zelfopoffering, en gulheid aan mensen die het slechter dan ik getroffen hebben dan ik. Dezelfde deugden kom ik in het christendom tegen, terwijl mijn achtergrond totaal anders is. Ik heb een buitengewoon grote weerzin tegen hypocrisie, want als ik goed om me heen kijk, zie ik dat dagelijks. Ik geef een voorbeeld. Een uitvaart van een jonge vrouw, waar ik kort geleden bij was, ze was aan ziekte overleden en het was haar laatste wens dat mensen bij haar afscheid geld zouden geven aan het Koningin Wilhelmina Fonds, en dat er dan mensen zijn die oude muntjes die niets meer waard zijn in de geldbus durven doen, zodat het net lijkt of ze iets geven, maar dat het niets waard is, daar staat mijn verstand bij stil. Mijn atheïstische verstand. Hoe haal je het in je hoofd? Ik hoorde dit later van de ouders van het overleden meisje. Dus er zijn mensen, die op een begrafenis voor de show hun gulheid tentoon spreiden door waardeloze muntjes in een collectebus te gooien.
Denkt u daar maar eens over na. Gelovig, of niet gelovig.
Vriendelijke groet,
Ronald Sinoo