Rare dingen die je overkomen.

Gestart door KorHaan, augustus 20, 2011, 19:54:53 PM

Vorige topic - Volgende topic

Bart van Hoogstraten

#90
Niet zozeer raar maar wel bijzonder:

Onze tamme Boomkikker

Vroegah (jaren 70) waren er nog geen wetten op exotische soorten en dat soort dingen, soorten waren ook niet zo bedreigd als nu en ecologisch besef en natuurbeschermingseducatie stonden nog in de kinderschoenen. Mijn broer en ik waren dus altijd beesten aan het vangen, vooral op vakantie. In Spanje zaten toen nog veel Muurgekko's en Parelhagedissen en die vingen we volop (in La Escala verkochten zigeunerjongetjes trouwens Muurgekko's waar de kaken met naald en draad van aan elkaar gerijgd waren!!!). We lieten ze wel weer vrij maar van 1 van onze vangsten konden we geen afscheid nemen, een adulte Mediterrane Boomkikker (Hyla Meridionalis, leeftijd en geslacht onbekend), die ging dan ook mee terug naar huis. Mijn broer hield hem in 1 van zijn terraria en het beestje deed het prima. Mijn moeder moest hem een keer een paar daagjes verzorgen omdat m'n broer op schoolkamp was en bij het schoonmaken van zijn verblijf sprong hij van het aanrecht op de keukenvensterbank en ging tevreden in een hoekje zitten niksen. Ze wilde hem verder niet verstoren en liet hem zijn gang gaan. 's Avonds zat hij er nog in dezelfde houding en bij wijze van experiment mocht hij daar blijven! En inderdaad, een dag later nog steeds op dezelfde plek en uiteindelijk bleef hij daar gewoon wonen; mijn moeder had een tamme boomkikker los in de keuken! Zijn dag was erg eenvoudig en bestond, naast heel veel slaap, uit 1 sanitaire afdaling naar de aanrechtbak waar hij 1 keuteltje draaide en 1 plasje deed, vervolgens 1 douche nam van de kraan die mijn moeder op druppelen zette en dan klom hij met zijn zuignapjes langs de tegeltjes weer terug omhoog naar de vensterbank. Weer terug kreeg hij dan een Meelworm of een Wasmot, voorgehouden op een naaldpunt. Soms zag je hem wel eens condens van het raam likken, had ie dorst waarschijnlijk. Na verloop van tijd begon hij ook andere dingen te eten zoals stukjes rund- of varkensvlees die eerst door de gistokal gehaald werden om ook andere bouwstoffen en vitamines binnen te krijgen. Maar die at ie dus alleen als je het bewoog met de naald. Na zijn maaltijd veegde hij dan zijn bekje schoon met zijn voorpoten en dan ging hij weer zitten vegeteren in exact dezelfde houding op exact dezelfde plek... geen vijanden, geen honger of dorst... welcome to Treefrog's Paradise! Mensen die op bezoek kwamen zagen hem zitten door het keukenraam en geloofden niet dat hij echt was (ziet er inderdaad uit als een stuk plastic eigenlijk) totdat je ze attendeerde op de subtiele ademhaling. Als we op vakantie gingen ging hij logeren in het grote terrarium van een vriend van mijn broer. Helaas is hem dat na een aantal keren noodlottig geworden, hij bleek overleden bij terugkomst, doodsoorzaak onbekend. Ik weet niet hoe oud ze in het wild worden maar hij heeft dus uiteindelijk 4 jaar lang op de vensterbank gewoond!!! (hij/zij is dus minimaal 5 jaar geworden)
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Bart van Hoogstraten

#91
Ongelofeloos maar 'n waar gebeurde mop;

Mein Hund stinkt aus seinen Ballen!

Ik was aan de wandel langs de Maas bij Stevensweert samen met mijn broer en zijn hond, een drukke Mechelaar-teef die de wandeling wel 10 x maakt omdat ze in hoog tempo onvermoeibaar heen en weer rent. Daarbij stapte zij op volle snelheid met haar voorpoot in een konijnenhol (of zoiets) en verstuikte ze haar pols. Die zwelde zo dik op dat we besloten ermee naar de dierenarts te gaan. Omdat het zondag was moesten we naar een kliniek helemaal vanuit de Belgische grens richting Duitsland naar het dorpje Peij aan de andere kant van het plaatsje Echt, in Midden-Limburg. De wachtkamer zat propvol met klanten, onder wie veel Duitsers. Een (Hollandse) assistent van de arts liep alvast door de wachtkamer de problemen en klantgegevens te verzamelen en kwam daarbij bij een Duitser met een reu. Op de vraag wat de hond mankeerde antwoordde de Duitser: "mein Hund stinkt aus seinen Ballen!". Dat betekent dus zoiets als: "mijn hond stinkt uit zijn voetzolen". Maar dat moet je dus maar net weten want de assistent knielde neer bij de op zijn zij liggende hond, tilde een achterpoot op en stak zijn hoofd tussen zijn poten om eens uitgebreid aan zijn ballen te gaan snuffelen! Grote hilariteit en plaatsvervangende schaamte onder de (voornamelijk Limburgse en Duitse) wachtenden en toen de Duitser, op typische wijze, ook nog eens ging staan en met verheven stem tegen de verbaasd tussen de poten omhoog kijkende assistent ging roepen: "NEIN, NEIN, SEINEN BALLEN, SEINEN BALLEN!" hield ik het niet meer uit en moest ik buiten gaan staan van de lach...
De Mechelaar bleek trouwens inderdaad alleen maar een verstuikte pols te hebben; consult met röntgenfoto en wat pilletjes tegen zondagtarief: hundertfünfzig Euro! (Voor zo'n bedrag wil ik gerust ook wel eens op een zondag aan de ballen van een hond ruiken trouwens...  ;) ).
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Jeroen Nagtegaal

Stevensweert -> Pey valt wel mee.. NL is daar nog geen 10km breed.
Groet, Jeroen Nagtegaal
Moderator subforum Ringen

Een geringde vogel gezien of gevonden.
Meld het hier of mail naar ringonderzoek@gmail.com

Bart van Hoogstraten

#93
Citaat van: Jeroen Nagtegaal op oktober 30, 2011, 11:22:57 AM
Stevensweert -> Pey valt wel mee.. NL is daar nog geen 10km breed.

Met een hond met verstuikte pols niet -> we zijn moeizaam terug naar huis moeten lopen in Laak en hebben toen de auto moeten nemen.
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

andre.schulten

..niet zo zeer raar als wel adrenalineverhogend...

Afgelopen vrijdag fietste ik na het werk nog even het bos in om een paar paddenstoelen die ik had gezien te fotograferen.
Ik stap van de fiets, pak mijn toestel, knak door mijn knieën en begin iets kopergroens te kieken. Komt er een man aanlopen met 2 loslopende honden. Op zo'n moment ben ik al geërgerd, want daar horen honden aan de lijn. Een grote lompe Labrador loopt me al hijgend en snuffelend bijna ondersteboven. Ik geef hem een douw met mijn elleboog en zeg fors: 'Donder op!'. Hierop reageert de man ronduit agressief: dat ik DÁT tegen ZÍJN hond durf te zeggen. Ik blijf op mijn hurken zitten, rug naar hem toe, draai mijn hoofd om en zeg (bepaald niet vriendelijk) dat ik mijn hond wel zo behandel. Ik ben op dat moment al te geladen om te zeggen dat hij alleen al uit fatsoen dat beest bij zich had moeten houden -iets wat ik wel automatisch doe: ik wil niet dat de mijne andere mensen, wandelaars of renners lastigvalt. Te geladen om te zeggen dat een hond moet weten wat zijn plek is (-en dat meestal de baas opgevoed moet worden). Maar goed, de sfeer direct flink geladen. Ik krijg nóg een keer terug dat ik dat niet hoor te doen, waarop ik terugblaf: "En dan nog wat anders: hij hoort hier aangelijnd!' Hierop reageert ''meneer'' dat hij dáár schijt aan heeft en loopt weg...
Ik heb hem niet eens meer aangekeken, wetend dat ik uit mijn vel zou knappen als ik door zou gaan, maar ondertussen wist ik binnen 3 seconden wel 30 bijzonder onaardige dingen te verzinnen. Kortom: lang leve Neerlands Nieuwe Hufterigheid. Schijt aan de regels en ook nog een grote bek geven.
Morgen de mensen van Natuurmonumenten maar eens bellen en vragen of ze willen gaan handhaven in wat ondertussen een losloopgebied lijkt te zijn geworden. En ik kan beter maar geen boswachter worden... :wacko:

Jeroen Nagtegaal

Helaas zit er op los lopende honden in natuurterreinnen een anti-schrijfbeleid... Dan zouden natuurbeheerder teveel goodwill kwijtraken...

Vaak werkt een forse tik tegen de neus van een hond om hem op afstand te houden. Een volgende keer zullen ze vaak ook uit jou buurt blijven.
Groet, Jeroen Nagtegaal
Moderator subforum Ringen

Een geringde vogel gezien of gevonden.
Meld het hier of mail naar ringonderzoek@gmail.com

Danny katerbarg

Citaat van: andre.schulten op oktober 30, 2011, 22:05:22 PM
..niet zo zeer raar als wel adrenalineverhogend...

Afgelopen vrijdag fietste ik na het werk nog even het bos in om een paar paddenstoelen die ik had gezien te fotograferen.
Ik stap van de fiets, pak mijn toestel, knak door mijn knieën en begin iets kopergroens te kieken. Komt er een man aanlopen met 2 loslopende honden. Op zo'n moment ben ik al geërgerd, want daar horen honden aan de lijn. Een grote lompe Labrador loopt me al hijgend en snuffelend bijna ondersteboven. Ik geef hem een douw met mijn elleboog en zeg fors: 'Donder op!'. Hierop reageert de man ronduit agressief: dat ik DÁT tegen ZÍJN hond durf te zeggen. Ik blijf op mijn hurken zitten, rug naar hem toe, draai mijn hoofd om en zeg (bepaald niet vriendelijk) dat ik mijn hond wel zo behandel. Ik ben op dat moment al te geladen om te zeggen dat hij alleen al uit fatsoen dat beest bij zich had moeten houden -iets wat ik wel automatisch doe: ik wil niet dat de mijne andere mensen, wandelaars of renners lastigvalt. Te geladen om te zeggen dat een hond moet weten wat zijn plek is (-en dat meestal de baas opgevoed moet worden). Maar goed, de sfeer direct flink geladen. Ik krijg nóg een keer terug dat ik dat niet hoor te doen, waarop ik terugblaf: "En dan nog wat anders: hij hoort hier aangelijnd!' Hierop reageert ''meneer'' dat hij dáár schijt aan heeft en loopt weg...
Ik heb hem niet eens meer aangekeken, wetend dat ik uit mijn vel zou knappen als ik door zou gaan, maar ondertussen wist ik binnen 3 seconden wel 30 bijzonder onaardige dingen te verzinnen. Kortom: lang leve Neerlands Nieuwe Hufterigheid. Schijt aan de regels en ook nog een grote bek geven.
Morgen de mensen van Natuurmonumenten maar eens bellen en vragen of ze willen gaan handhaven in wat ondertussen een losloopgebied lijkt te zijn geworden. En ik kan beter maar geen boswachter worden... :wacko:

Honden die loslopen is nog niet een extreem punt. Wel in gebieden waar ze schade aan de flora en fauna aanrichten. Maar ik heb al gevaak meegemaakt omdat ik visser ben en er langs de waterkant vaak hondenbezitters hun hond los laten dat er zo'n wilde bras over mijn visspullen dendert en ook nog visvoer weet te bemachtigen. Toen ik een keer zat te karpervissen had ik mijn lijn met lood en haak zo'n 10 meter voor mij liggen wil aan de overkant exact op die plek natuurlijk een hondenbezitter haar hond daar het water ingooien. Ik leg de vrouw keurig uit hoe het zit.(terwijl de hond al zwom) krijg ik terug dat haar hond mag zwemmen waar die wil en ik maar moet verkassen terwijl ik wil dat die hond zich niet vast zwemt aan de haak en daarna verdrinkt als de lijn vast komt aan bodemplanten. of in iedergeval zichzelf niet verwondt. maar uiteindelijk is de vrouw wel weggegaan en ging alles goed. maar wel met 2 roodhoofden meer.
met vriendelijke groeten,
Danny Katerbarg( 29 jaar), Emmen

levenslijst vogels: 282
update: 04-02-2024 20:50

KorHaan

#97
Ha, honden.

In de tijd dat ik nog gezond bezig was, en regelmatig tientallen kilometers hardliep over de hei en door het bos, heb ik ook menige loslopende viervoeter achter me aan gehad. Gelukkig riepen de baasjes en bazinnetjes ze tot de orde, maar ik was dan toch al gestopt en stond te wachten tot het gevaar geweken was. Een veilige strategie, tenslotte hebben zij tanden en stammen ze af van wolven.

Toen mijn sportieve dagen achter me lagen en ik weer gewoon was begonnen met roken en bier zuipen, en de fiets nam in plaats van hele enden te lopen, had ik ook weinig last meer van loslopende honden. Hoewel...

Een keer fietste ik op de Tafelbergheide, bij Blaricum, over smalle paadjes wat met mijn wendbare Personal Bike makkelijk ging, toen een excentriek personage vergezeld van een loslopende jachthond mijn pad kruiste. Een oudere heer, uitgedost in uitbundige Burberry-ruiten met dito pet. Knickerbocker ook nog. Alleen de meerschuimen pijp ontbrak nog aan deze Sherlock Holmesfiguur. Nadat ik wat inhield om ze netjes te laten passeren, en vervolgens achter ze langs fietste, keerde de hond zich om en beet me in mijn linker kuit. Ik schudde hem los, stapte af en stroopte mijn broekspijp omhoog. Een bloedende wond laag in de kuit, klein maar pijnlijk, van een hoektand, zo te zien. Ik keek op, de heer stond erbij en zei niets. Niets tegen mij, en niets tegen de hond. Ik had toch op zijn minst wel enige alfa-mannetjesputterij van de heer verwacht aangaande zijn viervoeter, met een terechtwijzing en onmiddellijke aanlijning, waarna enig medeleven met mij gepast zou zijn geweest. Toen dit uitbleef, en de heer bleef zwijgen, dacht ik dat hij misschien zelf wat aangeslagen was en er daarom als een zoutzak bijstond.
Mijn eerste opmerking was een cynische vaststelling van zijn onkunde om zijn hond onder controle te houden. Dit ging zonder vloeken gepaard. Helaas bleef hij zwijgen, en dit kon ik niet aan. Mijn inmiddels tot kookpunthoogte gestegen verontwaardiging zocht een uitweg en uit mijn mond vloeide een stroom verwensingen, die zelfs doorgewinterde bouwvakkers had doen verbleken. Ik wist werkelijk niet, dat ik zoveel ziektes kende, maar ze kwamen allemaal voorbij, van onze gewone volksziektes tot aan ebola en middeleeuwse plagen. Achteraf geneer ik me wel een beetje, dat ik me toen zo liet gaan, maar de heer zei al die tijd niets en liet zich gelaten uitvloeken. Toen ik overwoog, om hem enig fysiek letsel te gaan toebrengen, om althans maar een reactie los te maken, of in ieder geval zijn hond de hersens in te slaan met mijn zware kijker, leek het me beter dat niet te doen. Tenslotte ben ik niet gewelddadig van aard en ging het niet om een levensbedreigende situatie.
Ik gaf het op en stapte op mijn fiets. Tetanusprik gehaald en daarmee was het gedaan. Toch heeft dit voorval me wel aan het denken gezet. Mijn onderbuikgevoelens maakten me toen, op die plaats, op die tijd, tot een proleet. Terwijl ik mezelf toch een weldenkend mens vind. Je wordt dan toch even met je neus op de feiten gedrukt: in ons allen schuilt de proleet! Hoera!
Tegenwoordig pak ik het iets behoedzamer aan; als ik een hond los zie lopen, houd ik afstand. Komt hij toch naar me toe, dan ontspan ik me en leun tegen mijn fiets, en spreek hem aan op minzame toon. Ook complimenteer ik het baasje of bazinnetje met het uiterlijk van het dier (of dit nou een mormel is of niet), en vraag meteen wat voor merk het is. Dit helpt altijd. Ik weet niets van honden, dus mijn vraag is nog gemeend ook, maar toch op de eerste plaats een poging contact te zoeken met de eigenaar. Vaak heb je dan nog een leuk gesprek, ook. Ik zeg er niet meer bij, dat de hond niet los mag lopen, want dat weet de eigenaar ook wel, dus waarom zou je verwijten gaan maken als je geen bon mag uitschrijven. Wel breng ik het gesprek op de fauna van het gebied, en dat ik bijvoorbeeld daarstraks nog reeën heb zien lopen, terwijl ik dat helemaal niet gezien heb, en dat het zo'n mooi gezicht was, en dan zeg ik dat het toch jammer zou zijn als zo'n prachtige hond zijn jachtinstinct ineens zou volgen en achter die arme reeën aan zou gaan! De eigenaar is na dit prettige gesprek een stuk inschikkelijker en bereid zijn, of haar, hond alsnog aan te lijnen, en uit eigen beweging, niet omdat ik het suggereerde.

Een beetje stroop smeren wil best helpen. Helaas niet altijd, je hebt er toch nog mensen bij die niet voor rede vatbaar zijn. Wat wel belangrijk is, is dat je er de tijd voor neemt. Ik weet ook wel, dat we allemaal met ons eigen dingetje bezig zijn buiten, en daar helemaal in wensen op te gaan, maar we wonen nu eenmaal in een drukbevolkt land waar andere mensen ook in wensen te recreëren, op de hun geëigende wijze. Dat deze niet altijd overeenkomt met de wetten en regels, is in Nederland normaal. Daar doe je niks aan.

Ik heb een tijdlang ook nog een andere aanpak geprobeerd, non-verbaal, die ik per ongeluk uitgevonden had. In de tijd dat ik als een zwijgzame aso liep te vogelen, en regelmatig in gebieden rondliep waar honden niet aangelijnd waren, waar dat wel moest, viel me vaak op dat mensen op het zien van mijn verschijning, de hond direct aanlijnden. Ik droeg een groene jas, een groene broek, vaak laarzen, kortom: ik zag er uit als een boswachter! Dat werkt preventief: alleen je verschijning werkt al als een remote-control op de wetsovertreders! Ik moest wel nog vaak een rondje lopen, om dezelfde mensen te laten weten dat ik nog in de buurt was, zodat ze niet meteen na mijn verdwijnen de hond weer losgespten, maar dat had ik er wel voor over. Verbazingwekkend, hoe goed deze methode werkte. Ik liep vaak inwendig grinnikend rond om gewoon naar mijn vogeltjes te kijken en geheel onterecht de wet te handhaven. Toen ik overwoog om ook nog een groen hoedje met veertje aan te schaffen, om de uitdossing compleet te maken, vond ik het wel genoeg, op een gegeven moment. Dus ik ben van deze aanpak afgestapt, maar ik kan het iedereen aanbevelen, die geheel onterecht macht wil uitoefenen. Het is voor een tijdje best leuk!

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

andre.schulten

#98
Citaat van: KorHaan op oktober 31, 2011, 04:35:13 AM
kortom: ik zag er uit als een boswachter!

Zoiets heb ik ook eens meegemaakt:

Petje op

Eind januari 2010. Wandeling Rosandepolder, de sneeuw in. Er zit een grote groep ganzen in een weiland, grauwe en vooral kolgans. Een paar weken geleden had ik gezien dat er een paar exemplaren met nekringen tussen zaten, maar die kon ik toen niet goed aflezen. Dit wordt de volgende poging. Ik moet een omtrekkende beweging  maken om dichterbij te komen, om te kunnen zien of de geringde dieren er nog zijn. Op mijn gemak maak ik mijn wandeling langs spoor en Rijn. Als ik in de buurt van de ganzen kom zie ik een man en zijn dochter richting  ganzen lopen. Een vrouw, die er duidelijk bijhoort, staat op een afstandje te wachten. Man en dochter, fototoestel in de hand, lopen heel langzaam, maar de dieren beginnen onrustig te wijken en een paar gaan op de vlucht. Ergernis laait op. 'Moet je voor een foto al die dieren de lucht injagen?', vraag ik de vrouw, mijn boosheid nauwelijks verhullend. 'Ik doe het toch niet', is haar verweer. Dat klopt. Ik herken haar van de sportclub van mijn zoon, maar zij herkent mij niet. Ik laat het zo. Ik loop naar man en dochter en adviseer hem zo vrien-delijk mogelijk om niet verder te lopen, omdat de dieren door de dikke laag sneeuw veel meer moeite moeten doen om aan voedsel te komen.  Ook hij herkent mij niet. Ik ben blijkbaar getransformeerd in een man met een pet en een verrekijker en dus anoniem. Prima zo. Mijn vraag beantwoordt hij met een wedervraag. Of ik weet waar de ganzen vandaan komen. Door deze onverwachte wending ben ik even de kluts kwijt en ik reageer wat onhandig. Zijn conclusie lijkt te zijn dat ik geen echte vogel-kenner ben. De ganzen hebben vooral last van loslopende honden, voegt hij er aan toe.  Dan van hem. Ik draai me om loop weg, heb mijn zegje gedaan. Ik ga geen discussie aan en die ringen kan ik wel vergeten.
Aan het eind van mijn wandeling wacht mij een dilemma. Er zit een groepje grauwe ganzen vlak naast het pad dat ik wil nemen. Wat nu? Teruggaan betekent een heel eind omlopen. Na enige aarze-ling besluit ik om toch door te lopen. Heel rustig, alsof ik er niet ben. Grauwe ganzen zitten hier het hele jaar en zijn zo gewend aan mensen dat ze wel zullen blijven zitten. Zeg ik tegen mijzelf. Toch gaan de vogels op de wieken. De man die ik heb aangesproken is gelukkig in geen velden of wegen te bekennen.


En wat die honden betreft: sinds ik zelf een hond heb ben ik niet snel meer bang. Meestal weet ik ze en vooral hun baasjes te negeren en slik ik mijn ergernis is (bovendien: ik mocht daar niet fietsen  B) )
Maar het stemt wel tot denken. Dan vraag ik me af hoe lang het nog duurt voor we elkaar weer met knuppels de kop inslaan. Want wat wij beschaving noemen blijkt altijd weer een akelig dun laagje vernis (merk ik ook aan mijzelf). Dus ach..waarom niet gewoon afschaffen al die regels, wetten, waarden en normen??? Alleen...probleempje...om iemand de kop in te slaan heb je wel een regel, wet of afspraak nodig...Conclusie: laat de Nieuwe Neanderthaler maar opstaan; binnen de kortste keren is hij toch weer op weg naar democratie  ;D (nou ja..ik lach wel, maar echt leuk vind ik het niet).

Tja..

Melchior van Tweel

Tja honden. Gisteren ook (weer) een aanvaring gehad met een hondebezitter. Dom van mij om zo agressief te reageren, maar ik kan het echt niet helpen. Door schade en schande ben ik er achter gekomen dat er drie dingen zijn waar je maar beter geen commentaar op kan geven: kinderen, auto's en huisdieren. Eigenaars reageren dan als een stier op een rode lap....
Groet, Melchior
www.melchiorvantweel.nl

Norman

Citaat van: KorHaan op oktober 31, 2011, 04:35:13 AM
......ik zag er uit als een boswachter!.....

Hahahaha, hoe herkenbaar.

Ik loop ook altijd in het groen en rij zelfs in een groene auto die ogenschijnlijk een dienstauto zou kunnen zijn.
De kleding lijkt in de verste verte niet op de outfits van SBB, NM, GNR, UL, LNH of welk terreinbeherende instantie ook.
Het valt mij op dat als ik mensen aanspreek met een kort; wilt u uw hond aanlijnen?,  dat dit doorgaans gebeurd.

Ik word heel af en toe aangesproken door mensen die inderdaad denken de boswachter voor zich te hebben.
Ach, ik spreek ze hierin niet tegen en probeer ze beleefd antwoord te geven op hun vragen.  ;D



lennartv

Citaat van: Melchior van Tweel op oktober 31, 2011, 08:02:29 AM
dat er drie dingen zijn waar je maar beter geen commentaar op kan geven: kinderen, auto's en huisdieren. ....

En crossbrommers ;D
Groetjes,

Lennart Verheuvel

www.naturebylennart.com

KorHaan

Citaat van: lennartv op oktober 31, 2011, 19:48:46 PM
Citaat van: Melchior van Tweel op oktober 31, 2011, 08:02:29 AM
dat er drie dingen zijn waar je maar beter geen commentaar op kan geven: kinderen, auto's en huisdieren. ....

En crossbrommers


Horen die je commentaar, dan?  ;D

KorHaan

Citaat van: Norman op oktober 31, 2011, 09:51:54 AM
Citaat van: KorHaan op oktober 31, 2011, 04:35:13 AM
......ik zag er uit als een boswachter!.....

Hahahaha, hoe herkenbaar.

Ik loop ook altijd in het groen en rij zelfs in een groene auto die ogenschijnlijk een dienstauto zou kunnen zijn.
De kleding lijkt in de verste verte niet op de outfits van SBB, NM, GNR, UL, LNH of welk terreinbeherende instantie ook.
Het valt mij op dat als ik mensen aanspreek met een kort; wilt u uw hond aanlijnen?,  dat dit doorgaans gebeurd.

Ik word heel af en toe aangesproken door mensen die inderdaad denken de boswachter voor zich te hebben.
Ach, ik spreek ze hierin niet tegen en probeer ze beleefd antwoord te geven op hun vragen.  ;D

Haha, ja, dat laatste is mij inderdaad ook wel eens overkomen. Ik gaf dan altijd netjes antwoord. Sinds ik mijn puur groene outfit aan de wilgen heb gehangen, word ik evengoed nog wel eens aangesproken, maar dan met:" Wat ziet U?" Of:"Zit er een zeldzame vogel?" Met een verrekijker in de bomen turen maakt je direct herkenbaar als vogelaar. Dat doen boswachters nooit.

Vriendelijke groet,

Ronald

KorHaan

#104
Citaat van: andre.schulten op oktober 31, 2011, 07:39:31 AM
Citaat van: KorHaan op oktober 31, 2011, 04:35:13 AM
kortom: ik zag er uit als een boswachter!

Zoiets heb ik ook eens meegemaakt:

Petje op

Eind januari 2010. Wandeling Rosandepolder, de sneeuw in. Er zit een grote groep ganzen in een weiland, grauwe en vooral kolgans. Een paar weken geleden had ik gezien dat er een paar exemplaren met nekringen tussen zaten, maar die kon ik toen niet goed aflezen. Dit wordt de volgende poging. Ik moet een omtrekkende beweging  maken om dichterbij te komen, om te kunnen zien of de geringde dieren er nog zijn. Op mijn gemak maak ik mijn wandeling langs spoor en Rijn. Als ik in de buurt van de ganzen kom zie ik een man en zijn dochter richting  ganzen lopen. Een vrouw, die er duidelijk bijhoort, staat op een afstandje te wachten. Man en dochter, fototoestel in de hand, lopen heel langzaam, maar de dieren beginnen onrustig te wijken en een paar gaan op de vlucht. Ergernis laait op. 'Moet je voor een foto al die dieren de lucht injagen?', vraag ik de vrouw, mijn boosheid nauwelijks verhullend. 'Ik doe het toch niet', is haar verweer. Dat klopt. Ik herken haar van de sportclub van mijn zoon, maar zij herkent mij niet. Ik laat het zo. Ik loop naar man en dochter en adviseer hem zo vrien-delijk mogelijk om niet verder te lopen, omdat de dieren door de dikke laag sneeuw veel meer moeite moeten doen om aan voedsel te komen.  Ook hij herkent mij niet. Ik ben blijkbaar getransformeerd in een man met een pet en een verrekijker en dus anoniem. Prima zo. Mijn vraag beantwoordt hij met een wedervraag. Of ik weet waar de ganzen vandaan komen. Door deze onverwachte wending ben ik even de kluts kwijt en ik reageer wat onhandig. Zijn conclusie lijkt te zijn dat ik geen echte vogel-kenner ben. De ganzen hebben vooral last van loslopende honden, voegt hij er aan toe.  Dan van hem. Ik draai me om loop weg, heb mijn zegje gedaan. Ik ga geen discussie aan en die ringen kan ik wel vergeten.
Aan het eind van mijn wandeling wacht mij een dilemma. Er zit een groepje grauwe ganzen vlak naast het pad dat ik wil nemen. Wat nu? Teruggaan betekent een heel eind omlopen. Na enige aarze-ling besluit ik om toch door te lopen. Heel rustig, alsof ik er niet ben. Grauwe ganzen zitten hier het hele jaar en zijn zo gewend aan mensen dat ze wel zullen blijven zitten. Zeg ik tegen mijzelf. Toch gaan de vogels op de wieken. De man die ik heb aangesproken is gelukkig in geen velden of wegen te bekennen.


En wat die honden betreft: sinds ik zelf een hond heb ben ik niet snel meer bang. Meestal weet ik ze en vooral hun baasjes te negeren en slik ik mijn ergernis is (bovendien: ik mocht daar niet fietsen  8) )
Maar het stemt wel tot denken. Dan vraag ik me af hoe lang het nog duurt voor we elkaar weer met knuppels de kop inslaan. Want wat wij beschaving noemen blijkt altijd weer een akelig dun laagje vernis (merk ik ook aan mijzelf). Dus ach..waarom niet gewoon afschaffen al die regels, wetten, waarden en normen??? Alleen...probleempje...om iemand de kop in te slaan heb je wel een regel, wet of afspraak nodig...Conclusie: laat de Nieuwe Neanderthaler maar opstaan; binnen de kortste keren is hij toch weer op weg naar democratie  ;D (nou ja..ik lach wel, maar echt leuk vind ik het niet).

Tja..

Ha André,

Ik slikte ook altijd mijn ergernis in, als ik weer eens een hond los zag lopen, of iemand die de regels aan zijn laars lapte, maar het verpest toch je humeur, ook al slik je het in. Ik anticipeer tegenwoordig op dergelijke dingen, door mij thuis alvast te realiseren dat ik allerlei dingen ga zien als ik straks in de natuur rondloop, die ergernis kunnen wekken. Eenmaal buiten, kan het meevallen, of je ziet inderdaad van alles dat niet mag. In beide gevallen lijdt je humeur er dan veel minder onder, dan wanneer je onvoorbereid met dergelijke ergerniswekkende zaken wordt geconfronteerd.

Vaak kies ik voor een plek, waar ik weinig of geen hondenuitlaters verwacht, en waar het zó drassig is, dat joggers er ook niet komen. Dan heb je - als je geluk hebt -  het rijk alleen. Maar het is me ook wel eens gebeurd, dat uitgerekend gastheer Natuurmonumenten die dag heeft uitgekozen om het moerasbos eens flink uit te dunnen, en verscheurt het geronk van motorzagen de stilte die er normaal heerst.

Ik denk dat het met de beschaving nog wel meevalt, over het geheel genomen, maar ik denk ook dat een beetje meer bescheidenheid een welkome aanvulling zou zijn op ons aller laagje vernis. Bescheidenheid is een ondergeschoven kindje, en een zeldzamer wordende deugd. De Nederlanders geloven in de maakbaarheid van de samenleving, maar op een wat ongelukkige manier, die ik het best kan illustreren met de kreet die ik ooit in koeienletters op een muur gekalkt zag staan " WIJ EISEN GELUK!"  (excuses voor de caps locks  ;) ). Of was het een boek waarin ik de foto zag staan?

Over je ganzenverhaal: ik heb ook vaak met mijn mond vol tanden gestaan als er een totaal onverwachte vraag op je wordt afgevuurd. Je moet even de hersenen herschikken, en dat moment van aarzeling is funest voor je indruk van doorgewinterd buitenmens die  de vraagsteller tot dat moment van je had. Daarna komt je antwoord, maar het kwaad is al geschied. De vraagsteller heeft je al in de categorie "geen echte vogelkenner" geplaatst, en opgeborgen in een hokje in zijn brein. Kom dáár dan maar weer eens uit!
Het gaat er niet zozeer om, wàt je zegt, als wel, hòe je het zegt. Je kunt met autoriteit de grootste nonsens beweren en mensen geloven meteen wat je zegt. Het is verbijsterend hoe meegaand mensen kunnen zijn. Eénmaal, echt waar: slechts éénmaal, heb ik tijdens een rondleiding als natuurgids mijn groepje mensen iets op de mouw gespeld omdat ik wilde zien wat hun reactie zou zijn. Het ging zo: ik vond een vossenkeutel op het pad, nog gaaf en vers, en vertelde dat het een vossenkeutel was omdat er zo'n mooi puntje aan zat. Toen schoot mij een oud mopje te binnen, over het puntje van een kippenei, en ik zei: "Weet u waarom er een puntje aan een vossenkeutel zit?" Niemand had een idee. "Nou", zei ik, "vossen leven heel stilletjes om maar niet opgemerkt te worden. Daarom zit er een puntje aan hun keutel, zodat hun kont niet zo hard dichtklapt!"  Iedereen stond me aan te kijken of ik ze in de maling nam, toen bedachten ze dat "de boswachter" op de rondleiding alles van de natuur wist, en knikte men instemmend, en vond men het zelfs heel logisch. "Ik neem u in de maling, hoor", zei ik toen, waarna opgelucht gelach weerklonk. Het werd nog een leuke rondleiding, ook. Volgens mij hebben we toen zelfs nog een vos gezien, maar dat kan ook een andere keer geweest zijn.

Vriendelijke groet,

Ronald

KorHaan

Door al die boswachters schiet me er nog één te binnen van vroegâh. Geen leuk verhaal, maar vroegâh was ik een stuk obstinater dan ik nu ben (nou ja, een klein stukje, dan...) en de boswachters waren ook nog van een ander slag dan tegenwoordig. Tegenwoordig ken ik de meeste boswachters en als ik buiten loop en ze tegenkom, maak ik een praatje.

In 1979 (ik was 23) inventariseerde ik de broedvogels van Einde Gooi ( een mooi bos bij Hollandsche Rading), samen met een aantal andere leden van onze vogelwerkgroep. Het deel dat ik deed, was goed te belopen over paden en paadjes, maar er was een stuk bos waarin geen paden waren en waar ik dus in moest lopen. Je mag in Einde Gooi niet van de paden af, maar ik had een vergunning, netjes aangevraagd en gekregen door de coördinator, en uitgedeeld aan alle inventariseerders dat seizoen. Met mijn vergunning op zak liep ik dus buiten de paden in het stuk bos, waar ik alles noteerde wat zong en floot.
Op het vrij brede pad vanwaar ik het bos ingelopen was, en dat 50 meter achter me lag, naderde ronkend een oranje Opel Kadett, die stopte ter hoogte van waar ik stond. Een nors uitziend oud mannetje stapte uit, in het groen gekleed, en kwam mijn kant op lopen. Hij ging vlak voor me staan en vroeg tamelijk kwaad: "Weet jij dat je hier in dit bos niet buiten de paden mag lopen?" "Ja-ha!", zei ik blij. "Maar ik heb een vergunning, hoor. Hier, kijkt u maar!" En hij las het papier, keek me aan en zei: "Daarover ben ik niet geïnformeerd! Als de donder het bos uit!" Een beetje overrompeld, maar inwendig kwaad liep ik met hem mee terug. Toen hij in zijn auto stapte, en zei: "En laat ik dat niet meer zien!", kon ik mijn mond niet houden. "U rijdt hier anders met een knaloranje auto door het bos, waar de vogels en andere dieren veel meer van schrikken dan van mij, hoor!"
Vooral dat "hoor!" had ik beter niet kunnen zeggen, maar hij liet het bij: "Ik ben de boswachter dus ik mag dat!", en hij reed weg.

Twee weken later, zelfde tijd, zelfde plaats, ik sta weer - met mijn vergunning - in dat stuk bos buiten het pad, oranje Kadett komt weer aanzetten, in een stofwolk, ditmaal, stopt, dezelfde boswachter komt naar me toe. Hij snuift en steekt zijn hand uit: "Hierr met die vergunning!" Wat was ik kwaad! Vergunning kwijt, hij weer ronkend weg in een stofwolk, en ik had verder geen zin meer om mijn inventarisatierondje af te maken. Later is gebleken dat door een misverstand niet alle boswachters waren ingelicht over de inventariseerders. Dit was een man van de oude stempel: zo'n boswachter die het bos als zijn persoonlijk eigendom beschouwt en de recreanten eigenlijk liever niet ziet. Prima instelling, daar niet van, maar gelukkig zijn er tegenwoordig wat publieksvriendelijkere boswachters waar wel mee te praten valt.
Ik was toen natuurlijk ook veel jonger en opstandiger, dus dan krijg je al gauw bonje.
Als het me nu zou zijn overkomen, en de boswachter zou mij nu vragen: "Weet u wel dat u niet buiten de paden mag?" als ik op mijn hurken zit, dan hoop ik dat ik met een stalen gezicht kan zeggen: "Ja-ha, dat weet ik, maar ik vond het aanstootgevend om op het pad te gaan zitten kakken!" Nog nooit gebeurd, overigens, want een knappe boswachter die míj vindt. Ik geloof ook eigenlijk niet, dat ze er überhaupt iets van zouden zeggen, want je maakt mij niet wijs dat een boswachter thuis op de WC gaat als-ie in het bos moet, dus de herkenbare situatie zal het boswachtershart vertederen. Want hypocriet zijn ze niet, onze boswachters!

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

andre.schulten

jahaa, zo ken ik er ook nog eentje -meer recent op een terrein waar een paar jaar geleden ook nog zo'n ouderwetse wegstuurboswachter liep -die was berucht in de wijde omtrek. (Lijkt me overigens heerlijk om dat een poosje te doen; hond niet aangelijnd, hup, zonder pardon een dikke prent.. :wacko:)

Veilig?

Donderdag 18-6-2009. Tijd voor een fikse wandeling met de hond. Joep verveelt zich en wordt wat klierig. Het bos in en flink doorstappen dus. De wandeling brengt me dan ook verder dan normaal. Verderop, in de weilanden, kom ik bij het pad met aan weerszijden een houtsingel. Op het gras aan de buitenzijden wemelt het van de konijnen. Het is hondenlosloopgebied dus die konijnen zitten daar op eigen risico. Omdat het al laat op de avond is en er toch geen mens te bekennen is, besluit ik om aan de buitenkant te gaan lopen. Als ik bijna weer op het pad ben duikt een auto van de bos-wachter op. De man ziet mij en stopt direct.
-'Meneer, zag ik u achter de singel vandaan komen?'
Een overbodige vraag, maar ik geef grif toe dat het klopt en leg uit dat nieuwsgierigheid mij had gedreven.
-'Meneer, wilt u dat niet meer doen, want aan de buitenzijde zitten heel veel konijnen en die voelen zich daar relatief veilig, ook al mogen de honden hier los lopen.'
Ik voel een haast onbedwingbare drang om weerwoord te geven, om een fikse discussie aan te gaan. Wat een klets; konijnen en veilig voelen. Wat een stom argument, alsof ik seniel ben. Konijnen moeten juist alert zijn, want zodra de mensen met hun honden verdwenen zijn kan er ieder moment een havik of vos opduiken. Zeg dat ik op de paden moet blijven, dán heb je een punt, want dat staat op de borden. Maar ik kijk hem met grote ogen aan en beloof hem zonder blikken of blozen dat ik daar nooit meer zal lopen. Dáár niet -maar zo zeg ik het niet. Ik zie aan zijn blik dat hij me niet gelooft, maar dat is zijn probleem. Als hij weer is ingestapt en weggereden blijf ik in gedachten toch met de man debatteren. Tot ik mezelf tot de orde roep. Waar ben je mee bezig? Wat wil je nou? Ik kan alleen maar concluderen dat ik mijn gelijk had willen halen. Eigenwijze drol, altijd het laatste woord willen hebben. Ik leg mezelf het zwijgen op en vervolg mijn weg terug naar huis.

Norman

Citaat van: KorHaan op november 01, 2011, 03:47:24 AM
Citaat van: Melchior van Tweel op oktober 31, 2011, 08:02:29 AM

.... kinderen....



Dit: http://ronaldsinoo.web-ruimte.nl/KorHaan7.htm  zou ik natuurlijk nóóit doen...  ;D

Vriendelijke groet,

Ronald

Je verraad daarmee wel je localpatch Ronald.  ;)

Die hut lijkt sprekend op de hut aan het eind van het Laarzenpad bij het Naardermeer.
Lekker vogelen altijd daar. Ik zal binnenkort weer eens gaan.

KorHaan

Citaat van: Norman op november 01, 2011, 12:33:59 PM
Citaat van: KorHaan op november 01, 2011, 03:47:24 AM
Citaat van: Melchior van Tweel op oktober 31, 2011, 08:02:29 AM

.... kinderen....



Dit: http://ronaldsinoo.web-ruimte.nl/KorHaan7.htm  zou ik natuurlijk nóóit doen...  ;D

Vriendelijke groet,

Ronald

Je verraad daarmee wel je localpatch Ronald.  ;)

Die hut lijkt sprekend op de hut aan het eind van het Laarzenpad bij het Naardermeer.
Lekker vogelen altijd daar. Ik zal binnenkort weer eens gaan.

Dat is inderdaad die hut. Toch zit er meestal weinig op het water, daar. Je moet het hebben van momenten. Urenlang zitten en wachten. Dan wil er wel eens wat opduiken of voorbijkomen; door de jaren heen zijn die momenten het wachten meer dan waard geweest. Een laag overvliegende Rode Wouw, een Roerdomp die over het water scheert, Blauwborst, Waterral, een hele familie Baardmannetjes, een Havik die zowat de hut in komt vliegen ( beeldvullende kop in mijn kijkerbeeld met die grote oranje ogen!), Klapekster, Nonnetjes, Geoorde Futen, Visarend. Het zitten gaat wel rugpijn geven, want er zijn niet van die handige plankjes waarop je je ellebogen neer kunt zetten. Dus na verloop van tijd moet je wat strekken en rondschuifelen om de wervels weer in het gareel te krijgen. Ik zoek nog zo'n handig campingstoeltje zonder pootjes, eigenlijk een zitkussen met een kussen als rugleuning, dat met twee banden aan het zitvlak vast zit. Dan kun je languit op een bank gaan zitten met de benen gestrekt en comfortabel achterover leunen. Dan is het beter uit te houden. Ik heb van mijn rugzak al eens geprobeerd een rugleuninkje te maken, maar omdat die wegglijdt op de bank, zit je toch niet echt lekker. En de draagbanden zijn te kort om op te gaan zitten, om de boel enigszins te verankeren.

Vriendelijke groet,

Ronald

Margreet Kwh

Ronald, teken de situatie met bank en kussens eens, ik begrijp het niet helemaal.
met vriendelijke groet, Margreet Kouwenhoven

KorHaan

Citaat van: andre.schulten op november 01, 2011, 08:11:50 AM
jahaa, zo ken ik er ook nog eentje -meer recent op een terrein waar een paar jaar geleden ook nog zo'n ouderwetse wegstuurboswachter liep -die was berucht in de wijde omtrek. (Lijkt me overigens heerlijk om dat een poosje te doen; hond niet aangelijnd, hup, zonder pardon een dikke prent.. >:D )

Veilig?

Donderdag 18-6-2009. Tijd voor een fikse wandeling met de hond. Joep verveelt zich en wordt wat klierig. Het bos in en flink doorstappen dus. De wandeling brengt me dan ook verder dan normaal. Verderop, in de weilanden, kom ik bij het pad met aan weerszijden een houtsingel. Op het gras aan de buitenzijden wemelt het van de konijnen. Het is hondenlosloopgebied dus die konijnen zitten daar op eigen risico. Omdat het al laat op de avond is en er toch geen mens te bekennen is, besluit ik om aan de buitenkant te gaan lopen. Als ik bijna weer op het pad ben duikt een auto van de bos-wachter op. De man ziet mij en stopt direct.
-'Meneer, zag ik u achter de singel vandaan komen?'
Een overbodige vraag, maar ik geef grif toe dat het klopt en leg uit dat nieuwsgierigheid mij had gedreven.
-'Meneer, wilt u dat niet meer doen, want aan de buitenzijde zitten heel veel konijnen en die voelen zich daar relatief veilig, ook al mogen de honden hier los lopen.'
Ik voel een haast onbedwingbare drang om weerwoord te geven, om een fikse discussie aan te gaan. Wat een klets; konijnen en veilig voelen. Wat een stom argument, alsof ik seniel ben. Konijnen moeten juist alert zijn, want zodra de mensen met hun honden verdwenen zijn kan er ieder moment een havik of vos opduiken. Zeg dat ik op de paden moet blijven, dán heb je een punt, want dat staat op de borden. Maar ik kijk hem met grote ogen aan en beloof hem zonder blikken of blozen dat ik daar nooit meer zal lopen. Dáár niet -maar zo zeg ik het niet. Ik zie aan zijn blik dat hij me niet gelooft, maar dat is zijn probleem. Als hij weer is ingestapt en weggereden blijf ik in gedachten toch met de man debatteren. Tot ik mezelf tot de orde roep. Waar ben je mee bezig? Wat wil je nou? Ik kan alleen maar concluderen dat ik mijn gelijk had willen halen. Eigenwijze drol, altijd het laatste woord willen hebben. Ik leg mezelf het zwijgen op en vervolg mijn weg terug naar huis.


Mooi stuk, André.

Ik heb een tijdje een fascinatie voor konijnen gehad, vlak nadat ik Waterschapsheuvel van Richard Adams had gelezen. Mooi boek. Op een avond lag ik in een donker sparrenbos op een tapijt van naalden te kijken naar een troep konijnen op een open plek, een hobbelig grasveldje, omgeven door bos. Ik genoot van de zich onbespied wanende konijnen en volgde hun gedrag met de kijker. Opeens gingen er een paar rechtop zitten, en stampten met een achterpoot op de grond; het geluid van de stamp was duidelijk hoorbaar. Alle konijnen schoten weg en verdwenen als bij toverslag in hun holen. In de schemering vloog als een geluidloze schim een Bosuil laag over het veld, en na een paar rondjes vloog hij het bos in. Wat een mooi moment was dat; de zware geuren van het bos, kruidig en zoet, de ondergaande zon, de stilte die bezit nam van het bos, heel in de verte de weemoedige zang van een Grote Lijster.

Een tijd later, toen ik de plek weer eens opzocht, bleek er een tentenkamp opgeslagen op het grasveld. Een ANWB-landgoedkamp, met vrijwilligers die schoningswerkzaamheden uitvoerden in het bos en die op die plek mochten kamperen. De konijnen heb ik daarna nooit meer terug gezien.

Vriendelijke groet,

Ronald

KorHaan

Citaat van: MarKoHu op november 01, 2011, 15:44:22 PM
Ronald, teken de situatie met bank en kussens eens, ik begrijp het niet helemaal.

Ha Margreet,

Ik bedoel dit: http://www.outdorado.com/Therm_A_Rest_Trekker_Chair.jsp

De 3 banken in die hut staan als een halve zeshoek, de middelste recht voor, de andere twee er links en rechts van onder een hoek van 120 graden. Elk zijn ze zo'n anderhalve meter lang. Als je zo'n zitkussen met rugleuning op één van de twee buitenste banken legt, kun je comfortabel zitten met de benen uitgestrekt op de bank. Je kijkt vanuit die positie vooruit uit de hut. En je hebt door de zijramen ook uitzicht, als je je hoofd draait.

Duidelijk, zo?

Vriendelijke groet,

Ronald

KorHaan

Daar is een leuke strip over te maken, bedenk ik net; Kor Haan zit languit op die bank, kussentje in de rug, er is weinig te zien, .......  :o ;D :-X

Als-ie klaar is zal ik hem wel plaatsen hier.

Vriendelijke groet,

Ronald

Norman

Ronald, dat soort zitjes kun je bij Bever Zwerfsport halen of bij House of Outdoor.
De ervaringen zijn heel wisselend, ik vind het zelf niet zo lekker zitten, maar ken ook mensen die ze overal mee naar toe sjouwen.

Overigens vind ik het nieuwe uitkijkpunt bij het Naardermeer fantastisch. Ik zit zelf altijd op een Walkstool. Lekker licht, comfortabel zitvlak en op 2 hoogten instelbaar. Op de hoogste stand ideaal voor turen met de scope over de mooiste gebieden en in de laagste stand ideaal om op een talud te gluren naar dassen.

KorHaan

Citaat van: Norman op november 01, 2011, 18:24:41 PM
Ronald, dat soort zitjes kun je bij Bever Zwerfsport halen of bij House of Outdoor.
De ervaringen zijn heel wisselend, ik vind het zelf niet zo lekker zitten, maar ken ook mensen die ze overal mee naar toe sjouwen.

Overigens vind ik het nieuwe uitkijkpunt bij het Naardermeer fantastisch. Ik zit zelf altijd op een Walkstool. Lekker licht, comfortabel zitvlak en op 2 hoogten instelbaar. Op de hoogste stand ideaal voor turen met de scope over de mooiste gebieden en in de laagste stand ideaal om op een talud te gluren naar dassen.

Ha Norman,

Bedankt voor de tip, zal eens gaan kijken bij Bever Zwerfsport in Hilversum.
Ik heb ook een Walkstool, ideaal ja. Ik haal meestal de pootjes van metaal eruit en ga op de lage stand zitten. Je kunt dan je ellebogen op je knieën zetten omdat je zo laag zit.  In een hut is het niks, daarom zou zo'n Therm-a-rest wel handig zijn.

Dat uitkijkpunt bij het Naardermeer is zeker de Muggenbult, waar je over die grote plas kijkt? Daar ben ik ook wel te vinden, er staan banken. De laatste keer dat ik er was, stond er een groep mensen met camera's en lichtmasten voor een of andere shoot. Allemaal in smoking en avond dress, uitgebreid aan de borrel met hapjes. Kom ik langs in mijn buitenkloffie op mijn Rijnaken maat 47. Rare dingen maak je soms mee.

Vriendelijke groet,

Ronald

Norman

Volgens mij heet dat inderdaad de Muggenbult. Ik vind het één van de leukere stukjes van het Naardermeer en de nabije omgeving.
Ook de route ernaar toe is vaak leuk. Regelmatig dat ik ook Reeën tegenkom op deze route. Altijd een hoogtepuntje voor mij.   

Margreet Kwh

Zaterdag deed ik mee aan de Natuurwerkdag. De locatie was het Kennemerstrand.
's Middags verschenen er een fotograaf en een journaliste van de IJmuider Courant, en werd ik als vanzelf ingezet als fotomodel.
Hier is het resultaat:
met vriendelijke groet, Margreet Kouwenhoven

Bart van Hoogstraten

Show me your Pinus

In de winter van 2005 was ik op reis door het noorden van Vietnam en had ik in Hanoi bij een reisbureautje een excursie geboekt naar het Cuc Phuong National Park. Na een vermoeiende reis in een karaoke-bus arriveerden we met een klein gezelschap bij de entree waar we opgewacht werden door onze excursieleider. Net als alle andere Noord-Vietnemezen was ook hij te hoog opgeleid voor zijn baan; hij was ingenieur bosbouw. Behalve over bomen wist hij eigenlijk bar weinig en over vogels eigenlijk helemaal niets. Tot grote verveling van het groepje bleven we bij elke boom staan om een lang en saai verhaal (in gebrekkig Engels) aan te horen over die betreffende boom. Ik wist dat er daar een grote kans was op het zien van een drietal soorten Pitta en hield me een beetje buiten het groepje om de bodem in de omgeving in de gaten te houden. Nadat er een prachtig mannetje Sultan Tit verscheen in een boom waar we bij stonden en ik hier wat over wist te vertellen ("this is the biggest Tit in the world"  ;) ) kreeg ik de aandacht van het groepje en ging de gids ter compensatie zich nog meer aan elke boom vasthouden. Bij het verhaal over een of andere naaldboom sprak hij het woord "Pinus" een beetje onhandig uit en schrok een gepensioneerde Engelsman in het groepje wakker met de vraag wat hij daar zei. Ik antwoordde: "he asked you to show him your Pinus". Tot grote frustratie van de gids, die daar helemaal niets van snapte, barstte iedereen het uit van de lach. De excursie zelf werd vanaf toen meer een vrolijke vogelexcursie dan een saaie boomexcursie en na het zien van diverse mooie soorten eindigden we die dag uitgelaten aan het slappe Vietnamese bier. De gids (behoorlijk "pissed") werd uiteindelijk wel getrakteerd op een royale fooi zodat hij zich ook vrolijk bij ons aansloot. Helaas heb ik er geen Pitta's gezien maar dat maakt eigenlijk niet uit, het was een leuk avontuur met veel mooie en nieuwe soorten en leuke mensen.
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Norman

Vandaag nog een boswachterervaring gehad.

Ik was vandaag een rondje aan het struinen in Einde Gooi bij Hollandsche Rading waar ik plots bijna omver gerend werd door drie Reeën in overduidelijke paniek, dat was al een raar iets wat me overkwam, maar het werd helemaal bizar toen de oorzaak ook nog langs kwam racen.

Een of andere vullisbakkenras kwam aanrennen en was duidelijk de oorzaak van de vluchtende Reeën.
Ik kreeg de hond niet in zijn nekvel, maar heb het beest direct gevolgd om bij diens eigenaar uit te komen.
De hond teruggevonden bij de eigenaar, de eigenaar direct streng aangesproken hierop. Ik was furieus, honden zijn welkom, mits aangelijnd. Mevrouw duidelijk gemaakt dat ze een bekeuring kan krijgen als de hond nog een keer los liep. Door deze uitspraak meende mevrouw met een heuse boswachter (uiteraard mede dankzij de groene outfit) te maken te hebben en onder 1.000 maal excuses en overige schuldbekentenissen heb ik haar maar in die waan gelaten met de afsluitende woorden; laat het niet nog een keer gebeuren!!  :police:

Frank van de Putte

Ik kom regelmatig op de Kalmthoutse Heide / GrensparkZK, als vrijwillig medewerker voor het inventariseren van o.a. vlinders, een gebied met voor mij als Zeeuw heel veel onbekende en interessante soorten.
Daar zit ook een militaire kazerne, ben wel eens midden in een "oefening" beland, de losse flodders schoten me om de oren  ;D
Maar vandaag had ik daar toch wel een heel bijzondere waarneming hoor, een photoshoot voor een Belgisch mannenblad, een dame slechts gekleed in een slipje, met 2 fotografen, visagisten, assistenten, en dat midden op de heide  :)

(Edit; matige foto, maar dit was de enige waar ze een topje aan had, sexueel getinte foto's lijken me op dit forum niet gepast  :angel: )
Groetjes,

Frank van de Putte