Rare dingen die je overkomen.

Gestart door KorHaan, augustus 20, 2011, 19:54:53 PM

Vorige topic - Volgende topic

KorHaan

Door dat verhaal van Bart, over de woestijn, schiet me er weer een te binnen die ik al jaren verdrongen heb. Niet alleen raar, maar ook mijn schuld.

Marokko; ik heb de eer als reisleider mee te mogen op een cruise met de Plancius, langs de kust van Senegal en Gambia. De boot is twee weken eerder uit Nederland vertrokken en bevindt zich in de haven van Dakar, Senegal. De passagiers, een twaalftal, en ik gaan met het vliegtuig, en hebben een overnachting in Casablanca. Het vliegveld bevindt zich nogal ver buiten de stad (hoe ver, ben ik vergeten, maar het was een eind) en als we de aankomsthal uitlopen naar buiten, worden we omzwermd door Marokkanen met fez op en djellaba aan. Ze blijken taxichauffeurs en willen ons vervoeren naar ons hotel. Inderdaad staat er een rijtje grote, afgeleefde Mercedessen klaar. Om ons als klant te werven beginnen ze alvast onze koffers in te laden. Haastig begin ik een onderhandeling over de ritprijs, want anders moet je dat aan het eind doen en ben je veel duurder uit. We begeven ons zoevend over strakke asfaltwegen richting hotel. Het hotel blijkt fantastisch mooi, veel marmer en hoge plafonden, de lobby ademt de sfeer van een paleis uit de sprookjes van duizend en één nacht. De receptionist is een beleefde man in een strak maatpak, kortom, het is een chique hotel. Terwijl de gasten inchecken, spreek ik buiten met de taxichauffeurs af dat ze ons de volgende ochtend vroeg komen afhalen, om ons naar het vliegveld te brengen voor de vlucht naar Dakar.
's Avonds gaan we uit eten in Casablanca, prachtige stad, heerlijk eten, en keren terug naar het hotel. Terwijl de gasten naar hun kamers gaan, spreek ik af met de receptionist dat we vroeg gewekt willen worden om op tijd op het vliegveld te zijn. Hij wijst mij op de service van het hotel, om ons met een luxe minibusje naar het vliegveld te brengen, het is minder duur dan de taxi's. Ik zeg ja, we spreken een tijd af en ik ga naar bed.
De volgende ochtend om vijf uur hoor ik geweldig kabaal in de lobby, als ik naar beneden kom. De taxichauffeurs zijn netjes hun afspraak nagekomen, en staan nu luidkeels ruzie te maken met de chauffeur van het luxe minibusje, die ook al een afspraak had. Ik besef dat ik een blunder heb begaan, en besluit de taxichauffeurs de eer te gunnen. Ik koop de reservering van het minibusje af, en we vertrekken, enigszins gehaast, want het geruzie heeft nogal wat tijd gekost. Aangekomen op het vliegveld weigeren de taxichauffeurs onze koffers uit te laden vóór er over de ritprijs wordt onderhandeld. Ik heb nog geen koffie gehad, dus ik ben mezelf nog niet, en wijs de heren er in niet mis te verstane bewoordingen op, dat de ritprijs al afgesproken was toen we van het hotel vertrokken. Na enig over en weer gepraat willen de taxichauffeurs meer geld dan was afgesproken, en ik ben het nu zo zat, dat ik de koffers uit de auto's sleur, onze passagiers meeneem en de taxichauffeurs verder negeer. Als we de vliegtuighal in willen lopen, verspert een jonge soldaat met een automatisch geweer ons de weg. Nogal intimiderend, maar ik ben inmiddels zó over de rooie, dat ik blaf dat-ie aan de kant moet gaan, wat hij verbouwereerd doet.
Vervolgens moeten we inchecken, en snel ook, want we zijn al te laat eigenlijk; voor de incheckbalie staat een grote groep Senegalese vrouwen, die hun enorme balen bagage strategisch zó hebben neergezet dat niemand er verder langs kan. Ik klim over de balen heen, check in aan de balie, en als we eindelijk opstijgen, slaak ik een zucht van verlichting.  De reis moet nog beginnen en ik ben nu al doodmoe.

(Wordt vervolgd.)

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

Bart van Hoogstraten

Dit valt ook wel onder de categorie van rare dingen die je kunnen overkomen: ik heb vandaag een vliegende Egel gevonden!!! (heeft iemand daar een redelijke verklaring voor? -> er groeit geen klimop, wingerd of iets anders langs de gevels, er groeien geen boomtakken over het dak en de regenpijpen zijn van glad PVC. Dakrand is een overhangende, ± 80 cm met gladde laklaag over het beschot. Het beest zat behoorlijk vast ingeklemd tussen de ridder en een nokvorst. En het zijn echt geen goede klimmers want ik moet er jaarlijks minstens wel eentje bij mezelf uit de koekoek bevrijden!)
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Norman

Citaat van: Bart van Hoogstraten op augustus 24, 2011, 11:56:43 AM
Dit valt ook wel onder de categorie van rare dingen die je kunnen overkomen: ik heb vandaag een vliegende Egel gevonden!!! (heeft iemand daar een redelijke verklaring voor? -> er groeit geen klimop, wingerd of iets anders langs de gevels, er groeien geen boomtakken over het dak en de regenpijpen zijn van glad PVC. Dakrand is een overhangende, ± 80 cm met gladde laklaag over het beschot. Het beest zat behoorlijk vast ingeklemd tussen de ridder en een nokvorst. En het zijn echt geen goede klimmers want ik moet er jaarlijks minstens wel eentje bij mezelf uit de koekoek bevrijden!)

Met de ongewenste hulp van een Reiger, Ooievaar, Buizerd, of ??

Bart van Hoogstraten

Citaat van: Norman op augustus 24, 2011, 12:33:34 PM
Citaat van: Bart van Hoogstraten op augustus 24, 2011, 11:56:43 AM
Dit valt ook wel onder de categorie van rare dingen die je kunnen overkomen: ik heb vandaag een vliegende Egel gevonden!!! (heeft iemand daar een redelijke verklaring voor? -> er groeit geen klimop, wingerd of iets anders langs de gevels, er groeien geen boomtakken over het dak en de regenpijpen zijn van glad PVC. Dakrand is een overhangende, ± 80 cm met gladde laklaag over het beschot. Het beest zat behoorlijk vast ingeklemd tussen de ridder en een nokvorst. En het zijn echt geen goede klimmers want ik moet er jaarlijks minstens wel eentje bij mezelf uit de koekoek bevrijden!)

Met de ongewenste hulp van een Reiger, Ooievaar, Buizerd, of ??

Zou kunnen dat ie inderdaad met een verwonding is weten te ontsnappen, zijn toevlucht onder een nokvorst heeft gezocht en daar dan is overleden. Maar bij mijn weten is de Oehoe de enige vogel in Nederland die Egels slaat en dat maakt het toch weer erg onwaarschijnlijk.
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Bart van Hoogstraten

Citaat van: KorHaan op augustus 24, 2011, 02:43:48 AM
(Wordt vervolgd.)

Ben benieuwd! (ik heb slechte ervaringen met Dakar, ben er een keer beroofd. Wat een roversnest daar...).
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Jeroen Nagtegaal

Citaat van: KorHaan op augustus 24, 2011, 01:47:14 AM
Paarden vind ik trouwens maffe beesten. Je zet je fiets tegen een paaltje van een weiland, om eens een stevige boswandeling te maken (Groeneveld, Baarn), en je hebt je kont nog niet gekeerd of er staat een paard aan je dure leren fietszadel te knagen. Met die grote paardentanden stond-ie het leer omhoog te trekken, tot er allemaal punten omhoog stonden. Met mijn schoen heb ik ze weer allemaal platgeslagen, maar de terugrit was toch minder aangenaam dan de heenrit. Grr.

Vriendelijke groet,

Ronald
Je kon nog fietsen... Op de Meinweg zijn er vaak fietsen volledig vernield door een groep Ijslandse Pony's... Uiteindelijk heeft SBB op die plek maar een uitgerasterd deel gemaakt waar men hun fiets kon plaatsen.

De paarden haalden kinderzitjes, mandjes en fietstassen eraf zonder te kijken hoe, en soms leidde dit zelfs tot dubbelgevouwen wielen... Voornamelijk waren het overigens Duitsers die "slachtoffer" waren.
Groet, Jeroen Nagtegaal
Moderator subforum Ringen

Een geringde vogel gezien of gevonden.
Meld het hier of mail naar ringonderzoek@gmail.com

Norman

Citaat van: Bart van Hoogstraten op augustus 24, 2011, 12:52:53 PM
Citaat van: Norman op augustus 24, 2011, 12:33:34 PM
Citaat van: Bart van Hoogstraten op augustus 24, 2011, 11:56:43 AM
Dit valt ook wel onder de categorie van rare dingen die je kunnen overkomen: ik heb vandaag een vliegende Egel gevonden!!! (heeft iemand daar een redelijke verklaring voor? -> er groeit geen klimop, wingerd of iets anders langs de gevels, er groeien geen boomtakken over het dak en de regenpijpen zijn van glad PVC. Dakrand is een overhangende, ± 80 cm met gladde laklaag over het beschot. Het beest zat behoorlijk vast ingeklemd tussen de ridder en een nokvorst. En het zijn echt geen goede klimmers want ik moet er jaarlijks minstens wel eentje bij mezelf uit de koekoek bevrijden!)

Met de ongewenste hulp van een Reiger, Ooievaar, Buizerd, of ??

Zou kunnen dat ie inderdaad met een verwonding is weten te ontsnappen, zijn toevlucht onder een nokvorst heeft gezocht en daar dan is overleden. Maar bij mijn weten is de Oehoe de enige vogel in Nederland die Egels slaat en dat maakt het toch weer erg onwaarschijnlijk.

Oehoe is de enige die ze eet, maar de genoemde soorten zijn in ieder geval potent genoeg om een poging te wagen.
Maar zoals je in het andere topic al schreef; Steenmarter is gezien de plek zeker een optie.

andre.schulten

Citaat van: Norman op augustus 24, 2011, 19:54:00 PM
Steenmarter is gezien de plek zeker een optie.

Kwamen er dan geen vlooien dor de muur heen, zoals in die kerk in Doetinchem??? ;D ;D

KorHaan

Citaat van: Bart van Hoogstraten op augustus 24, 2011, 18:56:30 PM
Citaat van: KorHaan op augustus 24, 2011, 02:43:48 AM
(Wordt vervolgd.)

Ben benieuwd! (ik heb slechte ervaringen met Dakar, ben er een keer beroofd. Wat een roversnest daar...).

Niet op de zaken vooruitlopen, Bart.... 

KorHaan

Citaat van: Jeroen Nagtegaal op augustus 24, 2011, 19:45:06 PM
Citaat van: KorHaan op augustus 24, 2011, 01:47:14 AM
Paarden vind ik trouwens maffe beesten. Je zet je fiets tegen een paaltje van een weiland, om eens een stevige boswandeling te maken (Groeneveld, Baarn), en je hebt je kont nog niet gekeerd of er staat een paard aan je dure leren fietszadel te knagen. Met die grote paardentanden stond-ie het leer omhoog te trekken, tot er allemaal punten omhoog stonden. Met mijn schoen heb ik ze weer allemaal platgeslagen, maar de terugrit was toch minder aangenaam dan de heenrit. Grr.

Vriendelijke groet,

Ronald
Je kon nog fietsen... Op de Meinweg zijn er vaak fietsen volledig vernield door een groep Ijslandse Pony's... Uiteindelijk heeft SBB op die plek maar een uitgerasterd deel gemaakt waar men hun fiets kon plaatsen.

De paarden haalden kinderzitjes, mandjes en fietstassen eraf zonder te kijken hoe, en soms leidde dit zelfs tot dubbelgevouwen wielen... Voornamelijk waren het overigens Duitsers die "slachtoffer" waren.


Morgen maar eens paardenworst halen bij Janmaat in ons winkelcentrum. Beste paardenworst van Nederland en bekroond met prijzen!

Vriendelijke groet,

Ronald

KorHaan

Citaat van: Norman op augustus 24, 2011, 12:33:34 PM
Citaat van: Bart van Hoogstraten op augustus 24, 2011, 11:56:43 AM
Dit valt ook wel onder de categorie van rare dingen die je kunnen overkomen: ik heb vandaag een vliegende Egel gevonden!!! (heeft iemand daar een redelijke verklaring voor? -> er groeit geen klimop, wingerd of iets anders langs de gevels, er groeien geen boomtakken over het dak en de regenpijpen zijn van glad PVC. Dakrand is een overhangende, ± 80 cm met gladde laklaag over het beschot. Het beest zat behoorlijk vast ingeklemd tussen de ridder en een nokvorst. En het zijn echt geen goede klimmers want ik moet er jaarlijks minstens wel eentje bij mezelf uit de koekoek bevrijden!)

Met de ongewenste hulp van een Reiger, Ooievaar, Buizerd, of ??

... een tweebener?

Homo sapiens kent rijke verschijningsvormen, en die zijn niet allemaal even weldenkend...

Vriendelijke groet,

Ronald

Bart van Hoogstraten

#41
In afwachting van deel 2 van Ronald's avontuur in West-Afrika hierbij een raar ding uit de jaren 80 dat ik me herinnerde nav een ander topic op PMR.
Ik zat, tegen mijn zin in, verplicht in de ziektewet voor herstel van een sleutelbeenbreuk me thuis wat te vervelen toen mijn broer me plots belde met de vraag of ik, ondanks de blessure, wel in staat was om motor te rijden. Hij wilde namelijk graag op zoek naar de Roodbuikvuurpad in (toen nog communistisch) Hongarije en of ik zin had om mee te rijden. Vooroverliggend met de borst op de tanktas en mijn linkerarm op de rug ging dat wel en ik ben altijd te porren voor dit soort gekke ondernemingen, dus... Au-to-baaaahn!
Een lange en zware rit volgde, met veel slecht weer in Duitsland en Oostenrijk, toch iets meer pijn dan goed voor me was, corrupte douaniers, dito politieagenten, veel onduidelijke bekeuringen zonder bonnetje, en een regelrechte poging tot doodslag van een boze automobilist op mij door me bij hoge snelheid van de weg af te snijden bovendien! De wegen daar waren zo slecht dat bij mijn broer op een gegeven moment de windjammer afbrak en met een grote vonkenregen op het asfalt belandde. In het volgende dorpje gelukkig een smid gevonden en ik mocht tegen betaling zijn lasapparaat gebruiken om de schade te herstellen zodat we weer verder konden. De automobilisten daar waren duidelijk niet gewend aan motorrijders want mijn broer werd bijna van de weg gereden bij een inhaalmanoeuvre van een lada, die moest invoegen vanwege een tegenligger. Uit reflex trapte hij tegen het portier waardoor de bestuurder zich zo schrok dat hij, rakelings tussen 2 tegenliggers door, in de andere berm belandde. Na een lange reeks gekke en hachelijke avonturen, noodgedwongen wildkamperen en vele reparaties bereikten we de Poesta waar we naartoe wilden in het noord-oosten, richting grens Roemenië. Het laatste boerengehuchtje voorbij, van het asfalt af een karrenspoor op tot we niet meer verder konden en toen nog een paar uurtjes aan de wandel door het steppegras totdat we het moeras bereikten. Totale woestenij, geen mens te bekennen, geen stads- , landbouw- of industriegeluid te horen, uitgestrekte pure en ongeschonden natuur in the middle of nowhere en jawel... Bombina bombina in grote hoeveelheid; mission accomplished! En dan dat heerlijke gevoel van eenzaamheid wat me dan bekruipt en waar ik zo van hou en het idee dat ik wat bereikt heb en nog eens ergens geweest ben... Helaas echter voor een paar minuten; er doken uit het niets plots 2 MIG's op om wat te oefenen en te spelen boven het moeras. En de klojo's hadden ons in de gaten want ze kwamen met duikvlucht op ons af om dan recht boven ons hoofd verticaal op te trekken met de naverbrander aan. We konden de hitte van de motoren voelen en ik heb nog nooit zo'n hels kabaal beleefd en ben nog nooit zo wreed verstoord geweest in een zalig natuurmoment. Net als de Ooievaars en de vele andere vogels die in totale paniek alle kanten uit fladderden dropen wij ook af, met de vingers in de oren. Baas boven baas -> twee wilde jongens met een high-tech scheurijzer. Alleen hadden zij het niet gemunt op Padden maar op Paddenzoekers...
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

KorHaan

#42
 :duim:  Enorm goed verhaal weer, Bart! Raar genoeg voor het erepodium! Hahaha!

Even kijken, waar was ik gebleven?

O ja, we waren onderweg van Casablanca naar Dakar. De vlucht verliep prima, geen rare dingen, wel mooi langs de kust van Mauretanië het geel-blauw van de Sahara en de Atlantische Oceaan als langs een streep gescheiden. We komen aan in Dakar, worden opgehaald door de bootsman van het schip en rijden naar de haven. Nog in de auto deelt de vriendelijke bootsman mij terloops mede, dat het vertrek een dag vervroegd is. De nacht ervoor is namelijk één van de twee buitenboordmotoren van de zodiac ( een rubber boot, die gebruikt wordt om vanaf het schip kreken in te varen) gestolen, en het liggeld voor het schip in de haven is fl. 2.000 per dag, dus de bemanning wil zo gauw mogelijk weg, begrijpelijk. Dat gooit mijn planning in de war; ik had erop gerekend, deze middag aan te komen, de volgende dag mijn passagiers de gelegenheid te geven Dakar te verkennen, terwijl ik zelf achter de nodige vergunningen aan zou gaan om de natuurreservaten langs de kust van Senegal te kunnen bezoeken. Ik loop dus op een holletje het schip op, dat kleiner is dan ik gedacht had, dump mijn bagage, en loop op een holletje het schip weer af om in de stad bij de Dienst Nationale Parken de vergunningen te regelen. Dat lukt op de valreep, gelukkig, en ik kom 's avonds terug aan boord.

De volgende ochtend vroeg vertrekken we om langs de kust naar het zuiden te varen, onderweg volgt de eerste dag al voor ons allen de scheepsrol, een soort van instructieles in het geval er een ramp dreigt, zoals brand of een zinkend schip, met diverse alarmen die afgaan en die we goed moeten onthouden. We moeten onmiddellijk klaarstaan met zwemvest en dekens aan de stuurboordzijde van het achterschip om geëvacueerd te kunnen worden in een noodgeval.

Natuurlijk word ik de eerste de beste nacht wakker van een alarm, en sta ik met mijn slaperige kop net op het punt het dek op te klimmen met mijn zwemvest en de dekens van mijn bed onder mijn arm geklemd, als ik me realiseer dat het alarm is gestopt. Ik vraag de man die wachtloopt wat dat alarm was, maar hij wuift het weg, er ging even iets niet helemaal goed in de machinekamer en daarom ging er daar even een alarm af, maar dat was zo zacht dat de passagiers het niet zouden hoeven merken. Wat bleek? Mijn kooi lag natuurlijk net tegen de machinekamer aan, zodat ík het alarm wel hoorde.

De volgende dag bereiken we een moerasdelta waar het wemelt van de vogels. We trekken onze zwemvesten aan en de zodiac wordt neergelaten; de gestolen buitenboordmotor is vervangen door een nieuwe en gestuwd door de twee krachtige buitenboordmotoren vliegen we even later over de golven in een sproeiregen van boegwater en bereiken de krekenwirwar van  het nationale park Sine-Saloum. Vogels bij de vleet, en springende dolfijnen, het is prachtig en met zout op de huid en in de haren keren we terug aan boord.
De reis verloopt eigenlijk zo voorspoedig, met regelmatig uitstapjes met de zodiac, en vaak dolfijnen vlak voor de boeg van het schip, dat we zonder problemen onze volgende bestemming bereiken: Gambia. Daar gebeurt wel weer iets raars.
We komen laat in de middag aan voor de monding van de Gambia-rivier, die hier 7 kilometer breed is. In de verte is de hoofdstad Banjul op de zuidoever te zien. Het is te laat om het schip in te klaren, de autoriteiten zijn al naar huis, dus gaan we voor anker op de rede van Banjul. We kijken nog een tijdje bij de ondergaande zon naar de veerboten over de Gambia, dan is het etenstijd en na een genoeglijke avond met drank en geklets kruipen we in de kooien.
De volgende ochtend, als ik wat vroeger dan de andere gasten de messroom binnenkom voor het ontbijt , tref ik een enorm dikke Gambiaan in uniform die aan tafel zittend bezig is een reusachtige stapel boterhammen naar binnen te werken. Ik vraag de kapitein wie dat is, en wat-ie hier doet, en deze deelt mij mee dat de havenmeester persoonlijk het schip komt inklaren, maar ook honger had, dus terwijl zijn hulpje alvast bezig gaat met het inspecteren van het schip, is de baas er eens goed voor gaan zitten. Als de laatste kruimels naar binnen zijn gewerkt met een dikke duim, komt de imposante figuur snuivend uit zijn stoel en zet zich aan zijn gewichtige werk. Het schip moet van onder tot boven uitgekamd worden op smokkelwaar, verdachte dingen, en andere zaken die er niet thuishoren. De havenmeester en zijn assistent zijn geruime tijd bezig met rondsnuffelen, en vinden af en toe iets verdachts, waarop de kapitein kalm de papieren laat zien die het aanwezig zijn van het verdachte spul ruimschoots verklaren, en rechtvaardigen. Zichtbaar misnoegd gaat de Gambiaan vervolgens extra grondig te werk. De kapitein blijft er stoïcijns onder; hij zegt dat hij dit vaak genoeg heeft meegemaakt, en dat ze altijd wel iets vinden dat volgens hun niet deugt. Een rauwe vreugdekreet klinkt even later op en de havenmeester komt triomfantelijk binnenlopen terwijl hij boven zijn hoofd een geweer houdt. Even denk ik dat hij gaat schieten, maar het geweer is niet van hem, maar hoort bij het schip. De kapitein haalt de benodigde papieren te voorschijn, en legt uit, dat de Plancius ook regelmatig tochten naar Spitsbergen onderneemt met passagiers, en dat met het oog op de ijsberen aldaar een geweer standaard vereist is op het schip. Er volgt enig heen en weer gepraat, de havenmeester is duidelijk niet tevreden met de sluitende verklaring en de officiële papieren, zijn gezicht betrekt zienderogen. Opnieuw zet hij zich aan zijn taak; nu is het erop of eronder. Er moet iets gevonden worden wat niet deugt! Na uren heeft hij dan eindelijk beet: er bevinden zich grote ijskasten op het schip, om de voorraden in de tropenhitte goed te kunnen houden. Logisch, voor een reis naar de tropen. Volgens de havenmeester horen die niet bij het schip, want ze staan nergens in de papieren, dus dan mogen ze niet aan boord zijn. De kapitein vraagt of hij een gaatje in zijn hoofd heeft, en zegt dat de ijskasten vast staan genageld zodat ze onderdeel uitmaken van het schip, en daarom niet in de papieren staan. De havenmeester laat zich niet vermurwen, waarop de kapitein zuchtend vraagt of hij alstublieft mee zou willen komen naar de voorraadkamer. Dan komen de sloffen sigaretten en de flessen whisky op tafel, en na nog wat aandringen is de havenmeester een tevreden man als hij met de rijke buit terug kan keren op zijn bootje, dat langszij ligt. Zijn assistent helpt hem dragen, want de omvang van dit omkoopschandaal is te veel voor hem alleen. Ons schip is nu geheel officieel ingeklaard en OK bevonden.
Ik heb het met stijgende verbazing gevolgd, en ook met verontwaardiging, hoewel ik mijn mond heb gehouden. Als ik de dikkerd aan boord van zijn bootje zie klimmen, zwetend onder zijn buitgemaakte last met vochtplekken onder de oksels van zijn uniformjasje, wil ik alsnog mijn ongenoegen laten blijken. De kapitein grinnikt naast me, en zegt, als hij mijn verontwaardiging van mijn gezicht leest, "Jôh, zo gaat het altijd, hoor! We zorgen altijd dat we heel veel extra sigaretten en whisky inslaan voor de reis. Ze vinden altijd wel wat, en dan gaan ze moeilijk doen! En dan gaan de voorraadkasten open. Maar maak je geen zorgen, er blijft genoeg over voor de passagiers!"

Kalm varen we de Gambiarivier op, richting Tendaba Camp. Ik heb honderdvijftig kilometer de tijd om te overdenken hoe vreemd de wereld in elkaar zit af en toe.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

Danny katerbarg

Hongarije:

Ik loop over een pad waar veel plassen lagen omdat het er veel had geregend wat nooit gebeurd in Hongarije in de zomer. tenminste niet zoveel. Op het moment dat ik denk hier niet uitgelijden glijd mijn voet in een plas. Hé jakkes. Mijn schoen helemaal nat en bruin door de klei. Terwijl ik even mijn schoen sta te bekijken hoor ik iets achter mij rennen. Ik zie een Bunzing met een ringslang in zijn bek zo'n 5 meter achtermij staan die schrikt en spurt de bosjes in. Plotseling hoor ik een bijeneter die ook prachtig overvliegt. Waarna opeens het bosje achtermij enorm veel lawaai maakt en er een enorm edelhert Vrouwtje en kind enkele meters langs mij lopen.

apart was het zeker. Ook nog veel geelbuikvuurpadden in de plassen gezien waarin ik stapte. Voor dit verhaal hoorde ik op de zelfde plek op de heenweg ookal 2 hoppen.
met vriendelijke groeten,
Danny Katerbarg( 29 jaar), Emmen

levenslijst vogels: 282
update: 04-02-2024 20:50

Bart van Hoogstraten

Citaat van: dannytheanimalman op augustus 30, 2011, 01:01:55 AM
Ook nog veel geelbuikvuurpadden in de plassen gezien waarin ik stapte.

Dan heb je een betrekkelijk zeldzame vondst gedaan volgens mij! -> die zit daar maar op een paar plekjes. Weet je zeker dat het geen Roodbuik was?
Verspreiding Geelbuik: http://www.iucnredlist.org/apps/redlist/details/54451/0/rangemap
Verspreiding Roodbuik: http://www.iucnredlist.org/apps/redlist/details/2865/0/rangemap
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

KorHaan

 Bijzonder en geweldig, zo'n moment, Danny!

Op de juiste plek op het juiste moment, dat zijn de betere Sinterklaas-momenten. Uitpakken maar, al die cadeau's!

Ik moet ver teruggaan voor zo'n fijne samenloop van omstandigheden, maar ik heb mijn boeken erop nageslagen, en vond een bijzonder moment op 10 augustus 1978: ik was, zoals ik toen vaker deed, op weg naar Lelystad op de fiets, over de Oostvaardersdijk. Vanuit Hilversum een goede 100 kilometer uit-en-thuis, het was koud voor augustus, en op de dijk raakte ik verstrikt in wolken vliegen. Geen doorkomen aan, dus ik keerde om, en besloot via het Naarderbos terug te fietsen. Dat is nú een lullig parkje, met golfbaan, waar de ballen van de bejaarde minkukels je om de oren vliegen, maar toen was het een verwaarloosd natuurgebied, met een plas in het midden. Ik kwam aan, overzag de plas (10.10 uur) en kreeg in één kijkerbeeld 29 Krooneenden in eclipskleed, 1 jonge Roodhalsfuut plus op de achtergrond een biddende IJsvogel! Genieten!! Je krijgt het zomaar in de schoot geworpen, voor niks!

Ik ga nooit met vooropgezette bedoelingen naar buiten, en laat me het liefst verrassen. Ik heb maar één keer meegemaakt, dat mijn wens vader van de gedachte was, toen ik in de bossen van de Lage Vuursche liep en dacht: nu wordt het wel eens tijd voor een Wespendief. Prompt vloog er een over.

Ik heb in Hongarije alleen maar Roodbuikvuurpadden gezien, trouwens, daar was ik allang blij mee.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

Bart van Hoogstraten

#46
Citaat van: KorHaan op augustus 27, 2011, 04:29:37 AM
Kalm varen we de Gambiarivier op, richting Tendaba Camp. Ik heb hondervijftig kilometer de tijd om te overdenken hoe vreemd de wereld in elkaar zit af en toe.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

Ik ken het Ronald! Corruptie is eigenlijk toch wel een van de hinderlijkste dingen die je op reis tegen kunt komen. Noord-Amerika en Europa valt het allemaal wel mee en Zuid-Oost-Azië is ook wel redelijk begaanbaar maar Zuid-Amerika en Afrika? Bweeeh. En dan komen in Afrika daar ook nog eens de bumpsters en de hustlers bij, echt bijzonder vervelend. Wel jammer want Afrika is, qua natuur dan, toch eigenlijk wel mijn lievelingscontinent.
Senegal kwam ik dit jaar alleen binnen als ik de Kolonel van St. Louis € 70,- betaalde (Beschermgeld zodat me onderweg geen vervelende dingen overkomen... (!). Die kolonel controleert de grensstreek van Rosso en Diama en kleedt daar alle Tubabs uit). € 70,- is zeg maar een heel Senegalees maandsalaris! Grote en vervelende vent op slangenleren schoenen in Khadaffistijl, met zwaar bewapende adjudanten bij zich om te intimideren en, uiteraard, wonend in een grote villa met zwembad en personeel.
Mijn Pajero wilde ik in Gambia schenken aan een vriend. De autoriteiten wilden een astronomisch bedrag hebben (paar jaarsalarissen) voor de invoer ervan. Ik ging daarmee niet akkoord en een dag later, nadat ik per ongeluk met mijn kop op Gambian Television was geweest met een interview, vroeg de beambte met een brede grijns opeens nog maar de helft. "You TeeVee, you TeeVee yesterday" (nog zo'n 400 euro). Handjeklap Koehandel van zakkenvullende ambtenaren!!! Uiteindelij is het me gelukt om de auto zonder betaling achter te laten.
Ik sponsorde dit jaar de Students for Students dmv belettering van hun auto's en hun is het gelukt om de Kolonel zonder betaling te passeren. Maar dit kostte dus wel even 2 dagen! Wel leuk om te lezen!
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

nielsyese

Tja.. corruptie. Dat deed me denken aan drie jaar terug in Roemenië. Het was een van mijn eerste verre reizen, dus we wisten nog niet goed wat ons te wachten stond. Na een rit van zo'n 20 uur kwamen we eindelijk aan in Roemenië. Alleen maar eenbaanswegen met hobbels, een tweebaansweg was in aanleg maar dat scheen volgens ingewijden al meer dan vijf jaar zo te zijn en ze waren amper een paar meter opgeschoten. We reden dus met een Nederlands kenteken door de dorpjes heen, vrijwel ieder dorpje had daar een politieauto. Wij hielden ons dus netjes aan de opgedragen snelheid (50 km/u), totdat we erachter kwamen dat dat niet zoveel uitmaakte. We werden aangehouden door een agent die bij hoog en laag beweerde dat we te hard reden. Toen we hem uiteindelijk 15 euro gaven, wou hij het wel een keertje door de vingers zien..  Wat bleek was dat het voor de agenten daar een bijverdienste was om buitenlandse auto's aan te houden en hun een lage boete te geven, zodat ze niet al te veel stampij zouden maken en de agenten hun extra salaris in hun zak konden steken..
Met vriendelijke groet, Niels-Jan Dek

Bart van Hoogstraten

Citaat van: nielsyese op augustus 30, 2011, 19:04:58 PM
Wat bleek was dat het voor de agenten daar een bijverdienste was om buitenlandse auto's aan te houden en hun een lage boete te geven, zodat ze niet al te veel stampij zouden maken en de agenten hun extra salaris in hun zak konden steken..

Als je eens wist Niels-Jan... Die beambten waarmee jij in aanraking komt zijn meestal zelf het slachtoffer van een nog corrupter persoon. Corruptie zit altijd van boven naar beneden in een systeem. Politie-adjudantjes moeten vaak hun baan "kopen". In Mexico en andere landen schijnt het zelfs zo erg te zijn dat het kopen van een baantje duurder is dan het salaris wat je ervoor krijgt en dan zit er niets anders op dan de gehele dag door de bevolking te terroriseren met onheuse bekeuringen en afkoopsommen. Bweeeeh.
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

KorHaan

#49
Oh mèn.... Corruptie maakt wat los. Ik krijg ineens weer een verhaal over corruptie in Ivoorkust voor mijn geestesoog. Lang verdrongen, kennelijk, maar dankzij jullie bijdragen schiet het me als een kanonskogel te binnen!

Hoe kwam jij trouwens met je kop op TV in Gambia, Bart? Ik ben in Nederland een keer of vijf op TV geweest, maar heb dat twijfelachtige genoegen in het buitenland nooit gehad.
Ben ook in Saint-Louis geweest, in 1985, maar geen spoor van een Kolonel. De enige Kolonel die ik toen tegengekomen ben, zetelde in Dakar en was een Fransman, een oud-kolonel van het Vreemdelingenlegioen, en werkzaam als Directeur van de Service des Parcs Nationaux du Sénégal. Een kleine dikkerd met bibop-haar, waar ik ook nog een mooi verhaal over kan vertellen. Maar dat later. Eerst, dus:

Corruptie in Ivoorkust, anno 1982:

Als stagestudentje ben je blij dat je af en toe post ontvangt uit Nederland. Kranten van een week oud, tijdschriften, koekjes, hagelslag, drop, maakt niet uit, alles is welkom! We zaten tijdelijk weer in Abidjan, de grootste stad, en ontvingen een berichtje dat er een pakketje uit Nederland was aangekomen. Even naar het postkantoor, pakketje ophalen, en weer naar huus. Dat liep even iets moeilijker. Toen ik bij het postkantoor aankwam, werd ik onmiddellijk verwezen naar een zusterpand in een afgelegen deel van Abidjan, waar pakketjes aan kwamen en verwerkt werden. Na een busrit van drie kwartier kwam ik aan op de goede plek, op een industrieterrein, en liep nietsvermoedend het grote gebouw binnen. Dat er allemaal mannetjes voor het gebouw zaten, achter tafeltjes, druk schrijvend, viel me wel op, maar daar besteedde ik verder geen aandacht aan. Ik vervoegde me aan de balie en vroeg om mijn pakketje. Ik werd onmiddellijk weer naar buiten verwezen, waar mij diverse formulieren wachtten die, ingevuld, toegang zouden geven tot mijn pakketje. Ik naar buiten. Daar zaten dus die mannetjes voor: die zaten formulieren in te vullen. Ik wachtte tot ik aan de beurt was, ging aan een tafeltje zitten, en kreeg een pak formulieren voor mijn neus, die ik moest kopen. Ik betaalde het bedrag, en kon beginnen met invullen. Dat was onmogelijk. Mijn Frans was niet van dien aard dat dit een eenvoudige klus zou worden. Nederlandse ambtenarentaal is al moeilijk, maar neem van mij aan dat Frans godsonmogelijk is om te begrijpen. Dus was het mannetje graag bereid voor mij de formulieren in te vullen, tegen betaling uiteraard. Ik betaalde weer, en het mannetje begon vaardig alle onzin neer te pennen op de zestien doorslagen. Ik zat het geduldig, maar walgend aan te zien, en na een kwartiertje was het gepiept. Ik naar binnen met mijn pak formulieren, sloot aan in de rij wachtenden, en was na tweeënhalf uur aan de beurt. Helaas was het toen al twaalf uur, dus werd de balie gesloten voor de lunch. Ik was rond negen uur aangekomen, en na drie uur hemeltergend gesjoemel vond ik het welletjes. Ik betaalde de dienstdoende baliekluiver, en had binnen drie minuten mijn pakketje in handen. Dat het was opengemaakt, om de inhoud te checken, interesseerde me toen geen reet meer. Ik was allang blij dat ik dit helleoord kon ontvluchten. Aaargh!!!

Grappig; toen ik Senegal verbleef, werd me ook een pakketje gestuurd, in 1984. Dat was toen wel binnen een kwartiertje gepiept, zonder smeergeld, en in het officiële postkantoor. Ik was verbaasd en blij dat het kennelijk ook anders kon.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

KorHaan

Citaat van: KorHaan op augustus 20, 2011, 19:54:53 PM

Ik moest met mijn fiets - die ik veiligheidshalve had meegenomen, want ... ander verhaal, dat ik ook nog wel vertel ... -



UIt mijn eerste post:

Ik heb meegemaakt, dat ik mijn fiets die ik keurig had neergezet tegen een paal met verwijsborden, op slot natuurlijk, terugvond, aan het voorwiel hangend aan de borden op twee meter hoogte, met platte banden, verdwenen ventielen, en kapotte lampen.

Tip voor de fietser: zet Uw ijzeren ros niet openlijk zichtbaar langs een weg waarlangs middelbare scholieren plegen te komen. 's Morgens vroeg is er meestal niets aan de hand, maar 's middags is het soms een losgeslagen bende die de herkregen vrijheid eens uitbundig wil vieren! Joepie!

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

andre.schulten

Hierzo weer eentje uit een andere categorie, uit een ander leven (lijkt het).

Lifter
Het was in 1979. Dat jaar deed ik samen met Ineke het redactiewerk voor De Korhaan (geen relatie met Ronald.. ;D), het 'orgaan' van District 11 van de NJN. Niks kopieermachine, niks computer. Alle tekst werd getypt op speciale 2-laags stencilvellen. Ik moest op z'n hardst op mijn kleine oranje typmachientje tikken om door de bovenste papierlaag heen te slaan, zodat op de stencilmachine de inkt er doorheen kon. Alles op kringlooppapier natuurlijk. 
Bij Ineke thuis stond een stencilmachine, dus het uiteindelijke werk werd in Tiel gedaan. Een keer besloot ik om liftend terug naar Zevenaar te gaan. In de jaren zeventig was het heel gewoon om je al liftend te verplaatsen. Ik was dan wel fel tegen de milieuvervuilende auto's, maar omdat ze toch reden maakte ik er ook regelmatig dankbaar gebruik van. Weliswaar met een tegenstrijdig gevoel, maar toch. Ik stond al een poosje bij de oprit van de A15 en begon er aan te twijfelen of ik nog wel meegenomen zou worden. Toen stopte een oude Opel Kadett.
-'Stap maar in, ik ga richting Arnhem.'
De chauffeur bleek zijn rechterhand te missen, maar met het overgebleven stompje bediende hij heel handig de versnellingspook aan het stuur. Ik vond het maar een vreemde man. Hij zag er nogal sjofel uit en wilde best wat praten. Hij vertelde dat er onlangs een automobilist door een lifter gemolesteerd was. Maar hij was niet bang, zo verzekerde hij mij, want hij was toch gewapend. Ik voelde me opeens hele-maal niet meer op mijn gemak. Ik zag in gedachten al een revolver op mijn hoofd gericht. Maar welk ontsnappingsscenario ik ook bedacht, ik kon er niet uit. Daarvoor reed hij te hard. Na een kilometer of twintig ging hij van de snelweg af en reed hij de polder in. Een veel betere route, volgens hem. Ik had het niet meer. Onverwacht stopte hij. Ik moest uitstappen, want hij moest naar rechts en ik rechtdoor, zo beweerde hij. En daar stond ik, midden in de Betuwe. Met mijn zware rugzak. Geen wegwijzer of bushalte te bekennen. Van ellende ben ik maar gaan lopen. Ik zou vanzelf wel weer in de bewoonde wereld komen.
Na een minuut of tien stopte een Lelijk Eendje. Of ik soms een lift nodig had. Het was een geschenk uit de hemel. Het zou niet de laatste keer zijn dat ik een lift kreeg als even de weg kwijt was. Maar dat was dan meer figuurlijk.

Robert Heemskerk

#52
Nog even een reactie op de 'vliegende egel'

Ik vond een paar jaar geleden egels in hoge plastic afvalbakken.
Deze stonden bij de washokken op de camping tegen de muur van het washok.
De enigste mogelijkheid om in zo'n plastic container te komen was via de muur of de regenpijp.
Ze konden niet uit deze gladde plastic bakken klimmen en heb ze maar even geholpen.

Nu waren die bakken waarschijnlijk niet op zo'n hoogte als 'de vliegende egel' maar toch meer dan een meter hoog..
Ze kunnen dus wel klimmen?
Op meerdere sites lees ik dat ze zelfs heel goed kunnen klimmen..
Nu weet ik niet op welke hoogte 'de vliegende egel' zich bevond?
Maar een muurtje kunnen ze wel aan  ;)

Is er misschien een andere route om op die dakrand te komen?
Via de buren en dan via het dak? of via de goot?

groeten Robert

Bart van Hoogstraten

Citaat van: KorHaan op augustus 30, 2011, 19:50:54 PM
Hoe kwam jij trouwens met je kop op TV in Gambia, Bart?

Ik arriveerde als eerste in Banjul met de A'dam-Dakar en werd uitgenodigd voor ontvangst bij een stel hotemetoten die betrokken waren bij de veiling en de goede doelen waarvoor gereden wordt. Ze vroegen iemand die door de woestijn gekomen was om voor de camera zijn ervaringen te vertellen. Van de aanwezigen was ik de enige die inderdaad door de woestijn gereden was en bovendien was ik veteraan (dit was mijn derde bezoek aan Gambia en mijn tweede Sahara-passage door het zand). Ik was al een jaar niet naar de kapper geweest, het Sahara-stof zat nog in mijn kleding en mijn haar (wat dus nogal Catweazle-achtig rechtop stond) en had me bovendien al 2 maanden niet geschoren. Ook had ik niet in de gaten dat het de camera was van de enige officiële Gambiaanse TV-zender. Kortom; een nogal opvallende *Tubab die door heel Gambia gezien was. De dag na de uitzending kon ik niet meer over straat -> vrouwen die per se aan mijn haar moesten trekken en groepjes kinderen die "Tubab" "Tubab" roepend achter me aan liepen te dansen.

* Tubab is het "scheldwoord" voor "blanke" in Senegal en Gambia en stamt nog uit het koloniale tijdperk. "Tu" komt van "two" en "bab" komt van het oude Engelse woord "bob" wat toen de volksnaam voor een shilling was. Twee shilling was het standaard tarief wat een blanke betaalde voor "afwijkende" of "speciale" klusjes. Het scheldwoord is trouwens ontkracht doordat Tubabs daar elkaar ook Tubab noemen, net als met Gringo's in Midden-/Zuid-Amerika.
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Bart van Hoogstraten

Citaat van: Robert Heemskerk op augustus 31, 2011, 10:46:57 AM
Nu weet ik niet op welke hoogte 'de vliegende egel' zich bevond?
Maar een muurtje kunnen ze wel aan  ;)
groeten Robert

Heb ik inmiddels ook gelezen dat het goede klimmers zijn maar ik moet jaarlijks minstens 1 egel bij mij uit de koekoek bevrijden omdat ie niet tegen de gemetselde wand weet te klimmen. En de muur van dat huis was niet ruwer dan die koekoek-wand. De nok van het dak schat ik op een meter of 9 hoog (da's een hele klim), de dakgoot op een meter of 6. Op het zoogdierenforum werd al geopperd dat het een Bruine Rat was maar ik betwijfel of een Rat een adulte Egel zo hoog tegen een muur aan weet te verslepen. Ik hou het zelf op een Steenmarter, die zitten daar veel (bij de vindplaats om de hoek ben ik 's nachts ooit bijna over een Steenmarter heen gefietst, die kwam tussen de auto's uit gerend en "bevroor" van schrik in het licht van mijn fiets). Bovendien lagen alle 4 de poten naar achteren gestrekt en zat hij behoorlijk knel -> moet met behoorlijke kracht onder de nokvorst getrokken zijn.
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

woost

Tijdje geleden liep ik met 2 maten door de Groene Jonker. We wilden net naar huis gaan toen er opeens een rietgors recht op me af kwam vliegen. Hij vloog op schouder hoogte recht over het pad op ons af. beetje verbaast stond ik stil er naar te kijken. Wilde hem niet afschrikken. Tot mijn verbazing zet het diertje een landing in richting mijn schouder. Beetje van schrik, moet ik eerlijk zeggen, draaide ik mijn schouders weg en daar schrok hij van. Vloog meteen weg. Nog nooit zoiets meegemaakt.
Mijn echte naam is Joost (heel verrassend)

Nieuwste 3 soorten in fotoarchief (Totaal 197): Valkuil, Kruizerd en Kramswiek

Bart van Hoogstraten

#56
Met eten kun je ook alle kanten op:

Kennissen van me waren uit wezen eten en hadden Koekoek gehad en dat was wer-ke-lijk fantastisch lekker. Ik vond dat al heel vreemd want ik kon me niet voorstellen dat die broedparasiet zich laat kweken en in het wild is het een beschermde specie. Jaartje later ging ik ook daar eten en de Koekoek stond nog steeds op de kaart. Ik vroeg de ober om opheldering en toen bleek het een Vlaams Kippenras te zijn. Ik heb die kennissen verder maar in het ongewisse gelaten, ze waren zo blij met dat culinaire hoogstandje...  ;)

Net als dat Rotterdamse stel uit een reisgezelschap waarmee ik aan tafel zat bij een barbecue in Zuid-Afrika. De kok had Impala klaargemaakt en het eten stond uitgestald op een grote buffettafel waar je naar hartenlust kon opscheppen. Het stel schoof aan mijn tafel aan met beide een groot bord macaroni want ze hoefden die gekke dingen allemaal niet en vonden het erg zielig voor zo'n lieve "bambi". Wel vonden ze het erg vreemde macaroni, op zijn plat Rotterdams "wat een rare macaroni". Toen ik ging opscheppen vroeg ik de kok wat die macaroni was -> Aw, that's very good sir, Impala-intestants! (gemalen darm dus, smaakte trouwens best wel lekker overigens). Ik heb ze het pas verteld toen ze het bord leeg hadden  ;D ;D ;D

In restaurant Heertjes in Nijmegen bestelde ik ooit eens tam Konijn van de kaart. De ober kwam even later meedelen dat ze die niet in huis hadden. "Oh dat is jammer, hoezo niet?" "Het seizoen is afgelopen meneer!" (en dan zie ik in mijn fantasie plots een Kor Haan-achtig tafereel voor me van een jager die in een gesloten konijnenhok van 50 cm afstand op Konijnen loopt te schieten  ;D ;D ;D ).
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

KorHaan

#57
 ;D

Lekkere verhalen, mensen!

Jammer dat ik net mijn nieuwe Kor Haan - strip heb verstuurd, Bart, want zo'n jager in een konijnenhok is natuurlijk geweldig! Misschien een volgende keer. Het past in mijn eerdere reeksje "Getikten in het groen" over jagers die staan te filosoferen over de realiteit heden ten dage, en dan overgaan tot het kapotschieten van wilde dieren. Lekker basic, en met aandacht voor hypocrisie, waarvoor ik een zesde zintuig schijn te bezitten.
Enfin. Over de kolonel van het Vreemdelingenlegioen in Dakar, directeur van de Parcs Nationaux du Sénégal, het volgende.
Ik had - met een aanstaande huwelijkscrisis - weinig te zoeken in Dakar, maar ik merkte wel dat ik mijn tekentalent flink begon te ontwikkelen. Af en toe een opdracht, voor een portret van een hond, of een serie schematische tekeningen voor een Belgisch-Senegalees tuinbouwproject, en verder vrij werk met vogels als onderwerp, ik kreeg er schik in en besloot - met een map tekeningen onder mijn arm - bij de Dienst Nationale Parken van Senegal aan te kloppen. De directeur, de heer Dupuy, als gezegd voormalig kolonel van het Vreemdelingenlegioen, ontving mij, nadat de onderdirecteur achterover viel van verbazing bij het aanschouwen van mijn werk, en vroeg mij een poster te ontwerpen voor een nieuw Nationaal Park. Ik stemde in, maakte een zwart-wit poster van een stel pelikanen tegen een achtergrond van mangroves, en leverde die in. Dupuy enthousiast, allemaal fijn, alleen kreeg ik geen geld, want dat was er dus niet. In plaats daarvan bood hij me een verblijf in het Parc National des Oiseaux du Djoudj aan, een vogelreservaat in het noorden van Senegal, wat ik meteen accepteerde, natuurlijk.
Daags daarna vervoegde ik mij op de luchthaven van Dakar, waar een Cessna al stond te wachten met aan boord twee parkwachters die er voor werk heen moesten. Mijn bagage was net genoeg om geen overgewicht te veroorzaken in het kleine, eenmotorige vliegtuigje, en we stegen op. Geweldige ervaring! Ik had nog nooit in zo'n klein toestel gezeten, en genoot volop van het uitzicht over de kustlijn van Senegal.
In de buurt van de air-strip van het park bleek de landing onmogelijk, omdat een stofstorm het zicht zozeer beperkte, dat we moesten uitwijken naar Saint-Louis. Daar geland, was het wachten op een all-terrain auto om ons naar het Park van de Vogels van Djoudj te brengen. Eenmaal aangekomen in Djoudj, maakte ik kennis met de parkbeheerder, een aardige Senegalees die Sarraw Diop heette, en kreeg gratis een hut tot mijn beschikking voor de tijd van mijn verblijf. Voor de helft van het normale tarief kon ik eten in het restaurant, dus ik kon beginnen aan een toppie vakantie! Ik was de enige 'toerist' aldaar (er was verder niemand), dus praatte ik veel met de park-staf, en kreeg ook regelmatig een lift het park in. Ook bleek er een fiets beschikbaar, waar ik dankbaar gebruik van maakte om er mee door het park te crossen.

Na verloop van enige dagen liet Sarraw Diop mij het bescheiden museum zien dat op het terrein lag, en ik vond de wanden wel erg kaal. Omdat ik toch mijn tekenspullen bij me had, stelde ik voor een serie tekeningen van de vele vogels van Djoudj te maken, om er de wanden van het museum mee te vullen. Ik mocht meteen aan de slag, en mijn vakantie werd een werk-vakantie. 's Morgens het park in op de fiets, 's middags in de koelte van het restaurant aan het werk, 's avonds zwemmen in de rivier en eten in het restaurant. Elke dag een nieuwe tekening. Heerlijk om te doen. Tijdens het werken had ik een bandje met Senegalese muziek opstaan, van een zekere Youssou N'Dour, die toen alleen in Senegal een held was. Begin 1985, hebben we het nu over. Ik raakte verslaafd aan Youssou en zette hem altijd op tijdens het werk. Met zijn band 'Super Etoile de Dakar' maakte hij wonderschone nummers, die ik nu nog in Hilversum met veel plezier beluister. Dat uitgerekend Peter Gabriel jaren later Youssou N'Dour ontdekte en hem met Néné Cherry het stomme 'Seven Seconds Away' liet maken, heeft mij altijd geïrriteerd. Veel te veel mainstream, zó anders dan de originele Senegalese muziek die hij in de jaren tachtig maakte. Terwijl ik Gabriel toch hogelijk waardeer als de zanger van de fantastische symfonische rockband Genesis uit begin jaren zeventig.
Maar goed. Ik was lekker bezig, begin 1985, en heb daar heel goede herinneringen aan.
Veel vogels gezien, ook, ik ben alleen benieuwd of mijn tekeningen nu nog aan de wanden van het museumpje hangen. Maar ik ga niet terug.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

Bart van Hoogstraten

#58
Citaat van: KorHaan op september 06, 2011, 19:55:04 PM
Maar ik ga niet terug.

Mooi verhaal en avontuur maar waarom zou je daar niet naar terug gaan? Je hebt er toch een mooie tijd gehad?

Waar ik graag weer eens naar terug zou willen is de Yuturi-lodge in Ecuador. Dat was mijn eerste excursie de echte Amazone in en mijn rijkste waarnemingsreis ooit. Met een lange busreis vanuit Quito (met dronken en opdringerige Indianen erin!!!) tot het stadje Coca gekomen (ze hadden waarschijnlijk een andere bron van inkomsten voordat er olie gevonden werd). Het stadje was een wild-west-achtig tafereel met olie en smeer besmeurde dronken jonge arbeiders die mijn vrouw de saloons in probeerden te trekken. Ik kon haar nog maar net uit hun handen trekken en met haar naar de pier rennen waar onze boot klaarlag. Na een bootreis van 5 uur stroomafwaarts de Napo-river af arriveerden we bij Yuturi, alwaar onze lodge was. Onze gids daar was maestro Chaime, een waarlijk briljante vogelgids maar hij sprak geen Engels en had daarom een hulpgids, een jonge kerel uit Quito. De samenstelling van de excursiegroep was erg gevarieerd en ik was eigenlijk de enige vogelaar van het groepje, de rest was onervaren in de tropen en in de veronderstelling dat er elk moment een Jaguar of Tapir te zien zou zijn, zoals in een Discovery-docu. Maestro Chaime hield het na 2 dagen Aapjes tonen voor gezien en droeg de groep over aan de jonge en onervaren gids die van vogels minder wist dan ik. Na een paar dagen begreep iedereen dat de realiteit anders is en dat daar de Apen je heus niet om de oren slingeren en uit verveling gingen ze mij een beetje volgen want ik amuseerde me een ongeluk in dat echt prachtige Vogelparadijs daar. En niet alleen met Vogels want de Herpetofauna was werkelijk ook fantastisch. Ik ontdekte er zelfs een Salamander die met Boomkikker-achtige zuignapjes onder de boombladeren kon lopen, had ik nog nooit eerder van gehoord! Op een gegeven moment had ik de hele groep op mijn hand en kwamen ze mij telkens vragen wat voor vogels, andere dieren en planten ze zagen, de jonge gids werd volledig genegeerd en begon zich duidelijk aan mij te irriteren (die zag de fooienpot al slinken). Op de laatste excursiedag passeerden we een open plek in het bos waar een grote liaan naar beneden hing boven een modderpoel. De gids kende de plek blijkbaar goed en haalde de liaan naar de rand van de poel en maakte met een aanloop een grote zwaai over de poel en terug en duwde hem vervolgens in mijn handen met de bedoeling dat ik die riskante zwaai ook moest doen. Zoiets moet je mij dus echt niet vragen... in plaats van een aanloopje klom ik met de liaan in een boom op de helling en maakte een reuzenzwaai over de modderpoel naar een tak in een boom aan de overkant. Tarzan zou er jaloers op geweest zijn! Na mijn zwaai terug gaf ik hem de liaan weer en zei ik dat hij dat vast niet kon. Dat liet ie niet op zich zitten, klom dus ook in de boom en maakte ook die reuzenzwaai naar de boom aan de overkant maar helaas wist hij zich niet vast te houden aan de tak waardoor hij weer terug zwaaide, nu echter met maar 1 hand aan de liaan hangend. Door de centrifugale kracht kon hij zich niet meer vasthouden en liet hij los precies boven het midden van de modderpoel alwaar hij plat op zijn rug met een zompige plof diep in terecht kwam. Hij zat zo vast gezogen dat we hem aan zijn armen en benen eruit moesten trekken! Iedereen dikke pret en hij een zuur gezicht en van onder tot boven helemaal onder de modder. Door deze afgang was hij blijkbaar zo uit zijn veld geslagen dat we prompt erna verdwaald raakten. Hij wist gewoon niet meer waar we waren en hoe we er weg moesten komen. Na 2 uur ronddwalen waren we zelfs weer terug bij die modderpoel en begon iedereen behoorlijk pissig te worden. Totdat we opeens iemand hoorden fluiten in de verte en na terugfluiten Maestro Chaime verscheen, die had al in de gaten dat er iets niet klopte want we hadden al terug moeten zijn voor onze lunch. De jonge gids werd door hem uitgelachen en we liepen terug naar de lodge, slechts een uurtje verwijderd van de modderpoel. Onderweg zag ik een Harpij en Chaime richtte zijn aandacht volledig op mij nadat hij in de gaten kreeg dat ik een vogelaar was en toonde me allerlei vogeltjes die ik zelfstandig niet gezien zou hebben. Kostelijk! Tijdens de lunch hoorden we op de achtergrond een hoop gevloek in het Spaans; onze jonge gids kreeg behoorlijk op zijn donder... De middag en avond stonden in het teken van uitrusten en afscheid en na in mijn eentje nog een korte wandeling gemaakt te hebben, waarbij ik eindelijk de Schreeuwpiha te zien kreeg, ging ik voldaan nog een eindje zwemmen bij de aanlegsteiger van de lodge. Echt prachtig daar met Stinkvogels in de boom op de oever en Dolfijnen in de verte. Terug bij mijn hut bleek ik trouwens mijn handdoek vergeten te zijn en na mijn douche en aankleden voor de feestavond liep ik terug om hem op te halen. Op de steiger zaten nu jongetjes te vissen en ze haalden er de ene Pirana na de ander uit! Brrrrrrr!
De dag erna reisden we terug naar Coca... de jonge gids was ook aan boord, hij bleek ontslagen te zijn. Tot de dag van vandaag voel ik me daar nog steeds schuldig om, zonder zijn afgang in de modderpoel was hij immers misschien niet verdwaald geweest en zonder te verdwalen had hij misschien zijn baan nog gehad. Maar goed, aan uitdagingen kleeft altijd een risico en hij had mij immers wel uitgedaagd...
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

vuurvlinder

Wat een geweldige verhalen allemaal!  :duim: Blijf schrijven allemaal, het is een feest om te lezen.
Met vriendelijke groet, Astrid Landsaat.