Rare dingen die je overkomen.

Gestart door KorHaan, augustus 20, 2011, 19:54:53 PM

Vorige topic - Volgende topic

KorHaan

Dag allen!

Ik vraag me af of ik de enige ben, maar feit is dat ik rare dingen heb meegemaakt als ik buiten loop vogels te kijken. Ik kan er onderhand een boek over volschrijven, maar ik beperk me ertoe om het een en ander in mijn strip Kor Haan weer te geven. Toch leek het me wel leuk, om te onderzoeken of anderen ook meemaken, wat mij overkomt. Vandaar mijn nieuwsgierigheid.

Tijd voor voorbeelden! ( En als je je afvraagt, of dit echt is gebeurd: ja, dit is echt gebeurd!)

Toen de Bovenmeent bij het Naardermeer (waar ik toen net dicht bij in de buurt kwam te wonen) van weiland werd omgevormd tot drasland/natuurgebied, met wisselende waterstanden, werd het gebied meteen mijn local patch. Er liep een kaarsrecht asfaltweggetje doorheen, halverwege aftakkend naar een pad dat 300 meter het gebied inliep. Dat liep toen dood. (Nu is het het bekende laarzenpad, dat het Naardermeer invoert.)
Vaak vond ik het fijn om dit pad in te lopen en helemaal achterin, waar het doodliep op prikkeldraad aan drie kanten, te gaan staan en af te wachten wat voor vogels er langs zouden komen.
DE EERSTE DE BESTE KEER dat ik daar stond, in de veronderstelling dat niemand mij zou komen storen, zag ik op het asfaltweggetje een vrachtwagen aan komen, een open wagen volgeladen met zand, die ter hoogte van het begin van het pad (waarvan ik aan het eind stond) afremde, stopte, en achteruit het pad begon in te rijden. Ik kon dit allemaal overzien vanaf mijn positie en dacht: wat gaat die doen?
De vrachtwagen reed dus het HELE EIND achteruit het pad af, stopte op 6 meter van mij en kiepte de HELE LADING ZAND op het pad. Binnen een minuut lag er een berg zand van drie meter hoog op mijn enige uitgangspunt van het pad, want ik werd verder omsloten door prikkeldraad en dras weiland. Op mijn geroep van: "Hé! Wat moet dat?!"  kreeg ik geen sjoegen, ik heb zelfs de chauffeur niet gezien, want die bleef de hele tijd in zijn cabine, hoewel hij mij in zijn spiegel gezien moet hebben. Vervolgens ging de laadklep weer omlaag en reed de vrachtwagen leeg het pad af en verdween over de asfaltweg uit het zicht.

Ik moest met mijn fiets - die ik veiligheidshalve had meegenomen, want ... ander verhaal, dat ik ook nog wel vertel ... -  door de zijkant van de berg zand ploegen om heelhuids op het pad erachter te komen.
Het was een rare gebeurtenis, en tot op de dag van vandaag vraag ik me af of de chauffeur mij nou niet gezien heeft, of gewoon zijn werk deed zonder te letten op bijkomstigheden als eenzame vogelaars die in de weg staan.

Dit is het eerste rare verhaal dat dus echt gebeurd is; ik ga graag verder met nog meer rare verhalen, over dingen die mij lijken te overkomen en die onderhand zo de spuigaten uitlopen, dat ik mij afvraag of toeval wel bestaat.
Hebben meer mensen dat, dan zou ik het graag horen, want nu denk ik dat ik niet helemaal normaal ben....

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

andre.schulten

je bent blijkbaar de enige, Ronald..
toch maar een boek schrijven dan..  ;D
(ben natuurlijk ondertussen wel nieuwsgierig naar je andere belevenissen)

KorHaan

Ja, André, misschien ben ik de enige... ;D

Nog maar één dan:

Tijdens een vogelmidweek op Schier had ik zin om aan zee te gaan zitten. Ik had net een weekend met 80 man en vrouw van onze vogelwerkgroep achter de rug en had behoefte aan nul gezelschap; de maandag tot de donderdag kon ik heerlijk in mijn uppie Schier verkennen.
Ik liep dus vanaf de Badweg het strand op, naar de vloedlijn. Ik koos een punt waar aan de noordwestkant een grote zandplaat begint, die verboden toegang is, met bord erbij. Hier liggen vaak zeehonden op. Rechts was het strand vrij, en ik wilde in die hoek gaan zitten om geen wandelaars voor mijn neus te hebben. Ik ontwaarde een Slechtvalk die vlak bij de vloedlijn een prooi zat te plukken, in de rustige hoek aan het begin van de zandplaat. Heel voorzichtig kon ik tot op 50 meter naderen, en ging zitten op een laag krukje. De Slechtvalk at gewoon door en ik kon hem een kwartier lang prachtig observeren. Ik had nog geen mens gezien, toen ik achter mij stemmen hoorde. Ik keek om, en er kwamen twee bejaarde kerels met zwarte opafietsen aanlopen, onderwijl luid kletsend. De Slechtvalk vloog weg. Ik was licht ontstemd, maar dacht, vooruit, het strand is voor iedereen, laat maar gaan. De twee ouden-van-dagen passeerden mij rechts zonder groeten, en liepen naar de vloedlijn, de zwarte fietsen met zich meevoerend. Nu begon ik nieuwsgierig te worden. Ze stalden de fietsen pal aan het water, vijftig meter voor mijn neus, maar dan ook echt precies voor mijn neus, en haalden elk een omvangrijk pakket onder de snelbinders vandaan. Het pakket werd ontvouwd en het bleken twee waadbroeken te zijn, compleet met laarzen. Ze begonnen de waadbroeken aan te trekken, onderwijl onverminderd doorkletsend, en sjorden de broeken tot borsthoogte op om ze daarna als een tuinbroek vast te gespen. Daarna liepen ze de zee in, gingen een meter of tien ver, tot hun middel, bleven staan (onderwijl onverminderd doorkletsend), en na 1 minuut kwamen ze terugwaden naar hun fietsen, trokken de waadbroeken uit, vouwden ze op, stopten ze onder de snelbinders, liepen zonder groeten (maar wel onverminderd doorkletsend) langs mij heen, terug naar vanwaar ze gekomen waren.
Ik bleef achter, en keek ze na.

Hadden ze die waadbroeken cadeau gekregen van hun vrouwen? En waarom stonden ze maar 1 minuut in zee, zonder verder iets te doen (afgezien van onverminderd ...etc...). Moesten die broeken getest worden op waterdichtheid? En waarom precies voor mijn neus, als het strand kilometers lang is en er verder geen sterveling te bekennen is? Want het strand was verder totaal verlaten.
Ik bleef nog een kleine anderhalf uur zitten, allerlei theorieën verzinnend, maar ik kwam er niet uit.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

nielsyese

Ik ben een keer toen ik door de bossen aan het struinen was, een vrijend stelletje tegenkomen in een droge sloot. Keken die even raar zeg.. (en ik ook) ;D ;D
Met vriendelijke groet, Niels-Jan Dek

Bart van Hoogstraten

Citaat van: KorHaan op augustus 22, 2011, 02:29:23 AM
Ja, André, misschien ben ik de enige... ;D
Ronald Sinoo

Echniet -> wat ik allemaal beleef! Jan Wolkers is er niets bij. Zoals:
Natuurreis op Borneo, de rivier op vanuit Sandoken. Het regende al een paar dagen niet, het reservoir van het kamp was leeg, er werd ons afgeraden om in de rivier te zwemmen en iedereen begon al lekker te meuren. Totdat er een wolkbreuk kwam en ik vanuit de lodge met de verrekijker zag dat er een dikke verfrissende waterstraal uit de dakgoot van onze hut kletterde en ik dacht "ach iedereen zit bij de lodge te schuilen, ik ga lekker bij onze hut een buitendouche nemen". Door de regen erheen gesprint, met beslagen brilglazen (+6) uit alle kleding gesprongen en lekker onder de koude douche. Heerlijk! Alleen een stukje zeep ontbrak nog. Ik dus poedelnaakt en kletsnat onze hut in zonder mijn bril en terwijl ik al druipende de zeep zocht en met textiel en andere dingen aan het slingeren was dacht ik nog "wat heeft ze de bagage raar neergezet? Waarom verplaatst ze dat nu, zo kan ik gvd toch niets vinden!". Totdat het kwartje viel... ik stond naakt en druipend bij iemand anders in de hut met hun spullen te gooien... Gelukkig was er niemand thuis (leg dat maar eens uit ter plekke) en heb ik ze later verteld wat er gebeurd was, ze konden er wel om lachen...  ;D
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Bart van Hoogstraten

Deze is zo sterk dat je hem niet gelooft:
Motorvakantie voormalig Yoegoslavië, Kres. Op terugreis naar het vaste land 's ochtends nog even wezen waarnemen op de oever van het zoetwaterbekken. Mijn rücksack op het keienstrandje gegooid en wat rondgelopen totdat ik ontdekte dat het er wemelde van de tarantula's (de echte dikkerds, zo groot als een muis) en dus gehaast mijn spullen weer pakte en snel de steile helling terug omhoog klom naar de motor. 's Middags op de camping op het vaste land kwam er dus zo'n jongen plots uit mijn bagage tevoorschijn. Hij verdween uit zicht tussen mijn blote voeten en ik ben nog nooit zo snel uit mijn broek gesprongen! Toen ik hem (haar eigenlijk) weer zag greep ik een tijdschrift waar ik 'r op liet lopen en gooide haar met een grote slingerworp over de tent van de buren heen... De andere ochtend zat onze Engelse buurman met een dikke voet omhoog op zijn strandstoeltje. Zijn overbuurman vroeg wat er gebeurd was. "Well..., last night a large spider bit me in my foot"...
fluitfluit...  :angel:
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

KorHaan

Citaat van: nielsyese op augustus 22, 2011, 13:15:42 PM
Ik ben een keer toen ik door de bossen aan het struinen was, een vrijend stelletje tegenkomen in een droge sloot. Keken die even raar zeg.. (en ik ook) ;D ;D

Haha!
Dat is me als jongetje van twaalf ook wel eens overkomen, ik was met een vriendje krieken aan het schieten op de hei, en we werden op dit tafereeltje getrakteerd. We zijn als een speer naar huis gehold om de verrekijker van zijn pa te halen. Daarna nog het hitsige wild kunnen observeren tot ze ons in de gaten kregen. Toen weer hollen. We holden wat af in die tijd, nu ik er over nadenk. Hahaha.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

KorHaan

 :duim:

Twee geweldige verhalen, Bart! Heel raar! Hahaha!
Ik hou niet van spinnen, zeker niet als ze bijten. Ik ben op stage voor mijn studie ook een half jaar naar de tropen geweest, dan wen je wel aan de schrikbarend grote spinnen en schorpioenen. Wel klopte ik - toen ik eenmaal terug was - nog maandenlang mijn schoenen uit voor ik ze aantrok. Zo sterk was de macht der gewoonte geworden.
Er schiet me nu weer een leuk verhaal uit die tijd te binnen, medium-raar, maar wel spannend. Als ik even tijd heb komt het erop hier.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

Jarinka

Groeten, Jarinka Heijink

HPM

Citaat van: KorHaan op augustus 22, 2011, 15:05:03 PM
Citaat van: nielsyese op augustus 22, 2011, 13:15:42 PM
Ik ben een keer toen ik door de bossen aan het struinen was, een vrijend stelletje tegenkomen in een droge sloot. Keken die even raar zeg.. (en ik ook) ;D ;D

Haha!
Dat is me als jongetje van twaalf ook wel eens overkomen, ik was met een vriendje krieken aan het schieten op de hei, en we werden op dit tafereeltje getrakteerd. We zijn als een speer naar huis gehold om de verrekijker van zijn pa te halen. Daarna nog het hitsige wild kunnen observeren tot ze ons in de gaten kregen. Toen weer hollen. We holden wat af in die tijd, nu ik er over nadenk. Hahaha.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

Wegens plotseling noodweer rende ik eens dwars door de duinen naar een schuilplaats en onderweg in een duinpannetje ...
Wat me vooral is bijgebleven zijn de hagelstenen die daar van een blote kont afstuiterden. Een verrekijker was daar niet voor nodig.  Het zou leuk zijn om de andere kant van het verhaal te horen.
Herman van der Meer

Bart van Hoogstraten

Citaat van: HPM op augustus 22, 2011, 17:02:45 PM
Het zou leuk zijn om de andere kant van het verhaal te horen.

Die kan ik zo voor je in mekaar draaien maar daar heb ik eerst wat meer informatie voor nodig... Degene met de hagelputjes in de lak, was dat een (adult?) mannetje of een wijfje?  ;D
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

HPM

Citaat van: Bart van Hoogstraten op augustus 22, 2011, 17:50:19 PM
Citaat van: HPM op augustus 22, 2011, 17:02:45 PM
Het zou leuk zijn om de andere kant van het verhaal te horen.

Die kan ik zo voor je in mekaar draaien maar daar heb ik eerst wat meer informatie voor nodig... Degene met de hagelputjes in de lak, was dat een (adult?) mannetje of een wijfje?  ;D

Een subadult mannetje missionaris.
Herman van der Meer

Bart van Hoogstraten

Citaat van: HPM op augustus 22, 2011, 17:58:53 PM
Een subadult mannetje missionaris.

Oephfwergh!, dat was zelfs in mijn "andere" belevingswereld nog niet als optie naar boven gekomen. Ik stop met fantaseren!

Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

andre.schulten

oja, stelletje... heb ik ook eens gehad..

Tegen de avondschemer een wandelingetje met de hond. Eerst langs de bosrand en dan het bos nog even in. Ik loop op m,n dooie gemakkie en de hond snuffelt wat naar konijnen. Dan opeens beweging voor me. Een jongen schiet het bospad over, grijpt iets en rent terug. Ik twijfel doorlopen of terug. Ach wat, doorlopen. Als ik bij het stelletje ben (want dat was het) staan ze verwoed vanalles dicht te knopen. Ik loop langs en zeg in het voorbijgaan: 'Wel even op teken controleren vanavond..' Tja, wat moet je anders zeggen; hun goeie avond had ik al verpest  ;D

KorHaan

#14
Je bent een zorgzaam mens, André; ik zou niet weten wat ik gezegd zou hebben  ;D

Tussendoor even een medium-raar verhaal, zoals ik beloofd had.

Ivoorkust, lang geleden, waar ik als westers studentje het regenwoud mocht verkennen. (Dit wordt niet het verhaal over de chimpansees, want dat heb ik al elders verteld.)
We werkten met zijn tweeën, mijn toenmalige vriendin en ik, vanuit een kampement met stenen huisjes op een grote open plek, een grasveld, in het Taï-reservaat in het westen van Ivoorkust. Het was zelfs een Nationaal Park, 330.000 hectare ongeschonden regenwoud. Vandaar uit gingen we het bos in om te werken.
Veel dieper in het bos was een bivak opgezet, dat regelmatig door onderzoekers werd gebruikt. Een simpel, groot zeil was horizontaal tussen de bomen gespannen, er onder een primitief gasfornuis, twee banken, een tafel. Hangmatten om in te slapen. Meer was het niet, dat bivak.
Wij tweeën mochten er een week bivakkeren. We werden door onze mentor met de Toyota Landcruiser over een hobbelweggetje gebracht naar wat leek op iets van een pad, het bos in. Twintig minuten lopen vanaf de afzetplek bevond zich het bivak. Bepakt en bezakt met voorraden sjouwden we het pad op en af (het regenwoud is licht heuvelachtig, wel overal bomen en op de laagste punten struikgewas met zompige grond. Af en toe kom je daar een tunneltje in tegen, aan de sporen in de modder zie je dat buffel, dwergnijlpaard en olifant de makers zijn. We bereikten het bivak, pakten wat spullen uit en gingen de omgeving verkennen. Het idee, dat je uren verwijderd bent van de bewoonde wereld, is zowel geweldig als onrustbarend. Want je bent op jezelf aangewezen, mocht er iets gebeuren.

Die eerste nacht gebeurde er dus iets.

We hadden tot een uur of tien bij de olielamp gezeten, en gelezen. Ik was bezig geweest notities uit te werken, maar het lamplicht lokte een zwerm insekten aan, motten en bidsprinkhanen van bizarre omvang, die ik herhaaldelijk van mijn blaadjes moest vegen, dat ik het maar opgaf. We kropen in onze hangmatten, de lamp ging uit, en ik lag een hele tijd te luisteren naar bush-baby's, een halfaapje dat  klinkt als een huilende baby. Ook klonk er regelmatig gekraak, geritsel en geruis, en ik vroeg me af wat er allemaal rondspookte in de duisternis. Je zag geen hand voor ogen. Ik lag knus ingekapseld in mijn hangmat, met klamboe tegen de muggen, toen me opviel dat het begon te regenen. Tikken op de dode bladeren, die overal een bodembedekkende laag vormen. Ik luisterde naar de regen, tot me iets opviel. Op het tentzeil boven me klonken geen tikken. Ook leek het getik heviger te worden, en alleen van de linkerkant van het bivak te komen. Ik kreeg een voorgevoel, en pakte mijn zaklamp die ik bij me had gestoken, trok de klamboe los en klikte de lamp aan. Een meter onder me zag ik in de lichtkring een krioelende massa mieren. Ze waren klein en rood, en zwermden door elkaar, wat een tikkend geluid maakte, dat ik dus ten onrechte voor regen had gehouden. Een zwerm trekmieren in het bivak, allerlei gedachten gingen door mijn hoofd. Dat die beesten als ze zwermen, op zoek zijn naar voedsel, en dat ze alles eten wat ze te pakken kunnen krijgen. Onmogelijk te zeggen hoeveel het er waren, maar zwermen van twee miljoen exemplaren schijnen voor te komen. Een paar honderdduizend is gebruikelijk, maar dat interesseerde me op dat moment niet. Ik probeerde me te herinneren, wat de andere onderzoekers over trekmieren hadden verteld, en wat te doen als ze je bivak overvallen. Je moest dan als de sodemieter de hangmat uit, op tafel klimmen en rond de vier poten flink wat petroleum gieten. Daarna was het een kwestie van afwachten tot het hele circus voorbij was. Ik riep naar mijn vriendin: "Trekmieren! We moeten eruit! Tafel! Snel!" ( Waarschijnlijk aangelengd met kreten als ogottegottegot, j****mina, namen van ziektes.) Ik sprong eruit, in het tapijt mieren, en ze beten meteen. Ze bijten heel pijnlijk, en ze zijn snel ook, binnen drie seconden voelde ik ze al in mijn bovenbenen steken. Al wrijvend en rondhopsend begaven wij ons pijlsnel naar de ruwhouten tafel, klommen erop en ik riep: "Waar is de *&^*  petroleum?! " De jerrycan met lampolie stond - herinnerden wij ons - nog op de plaats waar we met de auto waren afgezet. We hadden geen handen meer vrij gehad om die ook mee te nemen, en zouden hem later wel ophalen. Helemaal vergeten. We gooiden alles wat nog resteerde in de olielamp rondom de poten van de tafel, maar hadden al gauw in de gaten dat het zo weinig was, dat het geen hongerig leger trekmieren zou tegenhouden. Op tafel blijven zitten was geen optie. We deden het stomste, wat je in het nachtelijk bos maar kunt doen: op een holletje, al hinkend en wrijvend de mieren van ons af schuddend, het bos inlopen in het donker. Gedachten aan Zwarte mamba's en Pofadders kwamen niet eens bij ons op. Weg van de mieren, dat was alles wat telde! Gelukkig bereikten we veilig een plek buiten het bivak, waar de mieren niet zaten. We wachtten af, in het donker; elk kwartier gingen we voorzichtig terug, om te kijken of ze er nog zaten. Ze zaten er nog. Pas bij dageraad, toen we dingen konden onderscheiden, durfden we te gaan kijken. De mieren waren verdwenen. Of toch niet? Geknaag klonk vanachter het gasfornuis. We keken voorzichtig. Voor ons lag in een cirkel van anderhalve meter een dik, wriemelend tapijt van trekmieren. Ze hadden onze zak met palmnootjes ontdekt, en waren die met smaak aan het oppeuzelen. De palmnootjes hadden we bij ons als lokvoer voor knaagdieren, die we moesten bestuderen door live-traps te zetten.
Na een halfuurtje begon de massa zich te hergroeperen, en vormde een kolonne van een decimeter breed, die wegtrok uit het bivak. Het duurde een hele tijd voor de kolonne tenslotte in het bos verdween, om verder te trekken. We bekeken de zak met noten; alle noten waren tot op de kernvezels van het vruchtvlees ontdaan, de plastic zak waar ze in zaten, was totaal kapotgeknaagd.

Later - terug in het kampement - heb ik ook nog regelmatig stromen trekmieren de weg zien oversteken. Een eindeloze kolonne van een decimeter breed, van kleine werksters tussen een haag van grotere soldaten. In de tijd die ze nodig hadden om het zandpad over te steken, zagen ze ook nog kans om een deel van hun stroom te overtunnelen met zand.

Die eerste nacht in het bivak was gelukkig meteen de vuurdoop; daarna was het allemaal wel spannend, maar meer door het onbekende dan door vervelende ontmoetingen.

Als ik nu bij een mierenhoop sta, denk ik wel eens: wat zijn die Rode Bosmieren eigenlijk een lieverds. Wat hebben wij lieve bossen hier.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

Bart van Hoogstraten

#15
Spannend verhaal met die mieren Ronald! Met geleedpotigen kun je inderdaad gekke dingen meemaken! Zelf heb ik al eens een grasluisinfectie (soort schurft aan de onderbenen) opgelopen in Guatamala. Dat was tevens ook het meest gore land wat ik ooit bezocht heb. Van de Mexicaanse grens tot aan die van Belize was één onafgebroken aaneenschakeling van vieze gebeurtenissen, onsmakelijke taferelen en, bovenal, het vieste eten wat er bestaat! En ik ben heel wat gewend; Slang, Hond, (kweek-)Krododil, gegrilde Keverlarven, gefrituurde Sprinkhanen, Impala-ingewanden... maakt me eigenlijk allemaal niets uit zolang het maar geen bedreigde diersoorten zijn en het maar hygiënisch en verfijnd is klaargemaakt en smakelijk wordt opgediend. Maar da's in Guatamala dus ver te zoeken; de meest arme en gore keukencultuur die ik ooit heb meegemaakt!
Onze gids in Ceibal waarschuwde ons nog dat we niet naar Belize moesten gaan want daar hebben ze AIDS (stond ook op een groot billboard bij de grens "Attention, in Belize hebben ze SIDA!"), maar ik was blij toen ik er was; de kip met friet smaakte er naar kip met friet en met de vrolijke negers kon je 's avonds lachen met koud pils erbij. Het begon al meteen de eerste dag nadat we de Mexicaanse grens gepasseerd waren in een restaurant. De chagrijnige ober (een pleonasme eigenlijk want iedereen is er chagrijnig, nog nooit iemand zien lachen daar) maakte tijdens het opdienen een raar sprongetje opzij. Ik keek op de grond en daar lag een geplette grote Schorpioen naast ons tafeltje, de groene ingewandensmurrie was er als een straal uitgespoten en het beest lag nog wat te kronkelen. Niemand die het opruimt, volkomen normaal daar om naast zo'n ding je eten naar binnen te douwen. En dan dat eten! Maakt niet uit wat je bestelt of waar je het bestelt, altijd en overal krijg je hetzelfde gerecht opgediend; een zompige soort pannenkoek met daarnaast een grote kwak bruine smurrie (volgens mij gemalen bruine bonen maar daar smaakte het niet naar en het leek het meest op de inhoud van een volle baby-luier) en een handjevol onrijpe Papaja-brokjes. Wat je van het bord at maakte ook niet uit want dat smaakte ook al uniform; alles daar was doordrongen met een of andere onherkenbare maar zeer penetrante ingrediënt. Op de koffie na want die smaakte naar zwembadwater. En het blijft je hele reis daar maar doorgaan met gorigheid rondom het eten -> bij de tempel van Tikal bestelde ik een jujo de naranja's, smaakte goed alleen niet lekker koud, gewoon op huiskamertemperatuur (rondom de 30 graden daar). Halverwege mijn glas roept mijn vrouw "stop met drinken". HE-LE-MAAL vol dus met krioelende maden van een grote soort tropische Fruitvlieg. Waarschijnlijk gisteren vers geperst maar vergeten in de koeling te zetten voor de nacht. Ik deed mijn beklag en kreeg even later een nieuw glas maar gegarandeerd dat ze het alleen maar even door een theezeefje gehaald hadden want behalve de maden ontbrak nu ook het vruchtvlees opeens. Over de openbare toiletten daar zal ik het maar niet hebben want dat is eigenlijk een apart hoofdstuk; ben linea recta doorgelopen het oerwoud in om met mijn zakmes een veldlatrine te graven!
's Avonds terug in het hotel zette ik de plafondventilator aan en bekommerde ik me over de bagage. Toen de ventilator een beetje op toeren gekomen was spatte er opeens het achterlijf van een Tjiktjak met een grote bloedspetter tegen de muur, die had waarschijnlijk boven op een rotorblad gezeten. De thorax met de kop en voorpoten vond ik trouwens twee dagen later tussen mijn spullen nadat mijn vrouw klaagde dat ik de laatste tijd erg uit mijn rugzak stonk... Toen ik de balkondeur opende zag ik een Bruine Rat wegvluchten. Ook volkomen normaal daar want ik zag ze bij het hotel aan de overkant met zijn tientallen over de balkons rennen. 's Nachts werd ik wakker gemaakt door mijn vrouw, die kon slapen omdat er iets rond rende in onze kamer. Dat was dus een Kakkerlak. Op zich niet zo'n probleem maar ze zijn daar inderdaad wel behoorlijk eng; groot, echt heel veel groter dan bv een Spinnende Watertor. En ze rennen net zo snel over de muren en het plafond als een Huismuis over de vloer. Ik moest hem dus vangen en na enige moeite lukte me dat ook en gooide ik hem van het balkon op straat. Daarbij had ie secreet afgescheiden op mijn hand en ik rook er uit nieuwsgierigheid even aan... dat was dus GVD die onbekende keukeningrediënt! Smakelijk!
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

andre.schulten

van mij nog een poep-en-scheet-verhaal iets dichter bij huis..

Heb ik weer..

Donderdag 21 mei 2009, hemelvaartsdag. Dauwtrappen dus. Al kostte het enige moeite om Pim, nu bijna 15, te moti-veren. Hij wilde uiteindelijk wel mee, maar hij wilde niet voor zes uur zijn bed uit. Het doel was park De Hoge Velu-we. Wie voor acht uur 's morgens bij de toegangspoort was mocht gratis naar binnen. We zouden het park voor ons-zelf hebben, dacht ik, in de veronderstelling dat het aloude dauwtrappen inmiddels wel was uitgestorven in Neder-land. Een mooie gelegenheid om veel wild te gaan zien.
Tot mijn verbazing zat er op dat vroege uur een mevrouw achter de kassa. We mochten inderdaad gratis naar binnen, maar we kregen wel een toegangskaart –bedrag nul euro. De eerste kilometers hadden we het park inderdaad voor onszelf, maar al snel verschenen de eerste fietsers.
'Goedemorgen'.
'Goedemorgen terug..'
Het aantal fietsers groeide met het uur, maar wild zagen we nauwelijks. Geen edelherten, geen wilde zwijnen, geen moeflons. Wel twee reeën en een blauwe kiekendief. Natuurlijk was het Pim die de vogel in het vizier kreeg. Hij heeft geen verrekijker nodig.
Toen we weer vlakbij de uitgang waren, hield ik het niet meer. Ik moest echt even de bosjes in. Soms moet dat. Dan breekt het zweet uit en dreigt de sluitspier het te begeven.
'Wacht maar tot je thuis bent', was het commentaar van mijn zoon.
Ik heb het braaf geprobeerd, maar op een gegeven moment ging het echt niet meer. Ik dook het eerste beste bospad in en vervolgens de bosjes, terwijl Pim enigszins geërgerd bleef staan wachten.
'Sta ik hier en wat denk je dat ik gezien heb?', vroeg hij even later, toen ik opgelucht terugkwam.
'Geen idee', zei ik, want ik had geen idee.
'Eerst kwam er een eekhoorn over het fietspad huppelen en even later kwam er een marter achteraan. Precies zoals jij hem wel eens getekend hebt. Had je maar hier moeten blijven.'
Tja..dat kon hij makkelijk zeggen..

KorHaan

 ;D  Gatverdamme, Bart, wat een heerlijk smerig verhaal!  :duim:

Ik was ook wel wat gewend in Afrika, en kakkerlakken zijn er daar ook plenty, je raakt eraan gewend, want er is geen ontkomen aan. Gelukkig heb je ook mooie insecten, ik vond een keer een Oleanderpijlstaart die in de zon op een omgekeerd rieten mandje zat. Mooiste vlinder die ik ooit gezien heb! Schakeringen groen in legercamouflage-patroon, subtiel lila erin, schitterend...

Wat eten betreft, ik at alles in Afrika en niet altijd  was het smakelijk. Een keer aten we rijst met kip. We zagen 's middags de kok met een geweer het bos inlopen. Wat gaat-ie doen, vroeg ik een van de Ivorianen in het kampement. Bleek de kip ontsnapt en het bos ingerend te zijn. 's Avonds aten we kip met rijst, en het smaakte best.
Plaatselijk op straat gekochte etenswaar was ook meestal smakelijk. In het stadje Bouaflé  verkochten ze bakjes lammetjespap, lekker zoet en verfrissend, en banaantjes heb ik tot obstipatie toe gegeten.
Overigens een tip, die ik kreeg van een Italiaanse onderzoeker, toen ik met buikkrampen rondliep omdat ik al vier dagen geen stoelgang had: zwarte koffie zonder suiker, met citroen, flink veel. Dat helpt probaat.

Vriendelijke groet,

Ronald

KorHaan

Hé André, ik was ook op die dag in de Hoge Veluwe! Ik was met mijn vrouw op vakantie, we zaten in het bungalowpark tegenover de ingang Schaarsbergen. Ik dacht ook wild te gaan zien, zo vroeg zou het niet druk zijn, maar wat een mensen overal! Witte fiets gepakt, en het park rondgecrost. Helemaal niks gezien, nog geen ree. Wel mooi weer, gelukkig. Vogels vielen ook wat tegen, veel Boompiepers en Geelgorzen, maar geen Slangenarend waar ik stilletjes op had gehoopt. 's Middags bij de bungalow wel een koppel Wespendieven boven de camping.

Jammer dat je die marter hebt gemist, maar voor hetzelfde geld had je misschien zitten poepen naast een roedel zwijnen, je weet het maar nooit!  ;D  (Ik zie onmiddellijk een strip voor mijn geestesoog...)

Vriendelijke groet,

Ronald

Bart van Hoogstraten

Citaat van: KorHaan op augustus 23, 2011, 16:11:40 PM
Hé André, ik was ook op die dag in de Hoge Veluwe!

Ik dacht je nu ging zeggen "Hé André, ik was ook op die dag in de Hoge Veluwe! En ik ben toen in een grote hoop mensen..." ach laat ook maar  :P

Je verhaal met die twee mannetjes met lieslaarzen is wel heel bizar; lijkt wel een scene uit 'n film van de Coen-brothers. Misschien deden ze dat elke dag op dezelfde tijd en zelfde plek en stond jij er een keer toevallig, was het gewoon toeval.
Meest bizarre toeval, qua ontmoetingen, wat ik heb meegemaakt was afgelopen februari in de Sahara bij de grens met Algerije in Oost-Marokko. Ik was daar wat gaan struinen tussen de wandelende duinen van Merzouga (hier ongeveer) en iedereen verklaarde me voor gek bij mijn vertrek maar ik hou van die plekken waar je het gevoel krijgt dat je nu eindelijk ergens geweest bent in je eentje en is het verbazingwekkend wat je in die schijnbaar onleefbare leegte allemaal aantreft aan fauna en flora. Bovendien ben ik redelijk ervaren met woestijnen en ging ik er goed uitgerust op uit, met water en telefoon bij me, onderweg markante herkenningspunten proberen te onthouden en de zonnestand in de gaten houdend. Na 1,5 uur wandelen had ik dat aangename eenzaamheids-gevoel maar trof ik tot mijn grote verbazing een huilende bejaarde Engelse dame. Ze was in totale paniek; geen water bij zich, geen mobiele telefoon, geen kompas, geen idee waar ze vandaan kwam, geen idee waar ze naartoe moest en erg ongerust over haar man die ze tijdens de wandeling was kwijtgeraakt want die was hartpatient (!!!). Ik heb 'r toen wat water gegeven, een beetje gerust weten te stellen en ben het dichtstbijzijnde duin opgeklommen. Ik vond hem met mijn verrekijker een paar honderd meter verderop, rustend onder een boompje. Nadat hij ook wat te drinken had gehad liepen ze ruziemakend in de richting van het dorpje waar ze vandaan kwamen. Ik bedacht me later wat er gebeurd zou zijn als ik daar toevallig niet gewandeld had. Waarschijnlijk zouden ze ze wel zijn komen zoeken vanuit hun hotel maar dat kan net zo goed pas een dag later zijn en dat wordt al behoorlijk riskant zonder water daar op die leeftijd en zonder je medicijnen...
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

KorHaan

Bart,
:o 
Wat een verhaal! Dat met die Engelsen, dat verzin je toch niet, hoop ik? Ik kan me niet voorstellen, dat je zulke rare dingen meemaakt, maar als het echt waar is, petje af, je was een redder in de nood!
Waarschijnlijk heb je die mensen het leven gered. Denk maar aan die  Nederlandse vrouw die in Frankrijk al die tijd verdwaald was, en na een hele tijd toevallig werd gevonden door drie Franse wandelaars! Die had ook wel zomaar nooit teruggevonden kunnen zijn geworden. Je moet er niet aan denken. Hoe bestaat het!

Mijn rare dingen, die ik tot nu toe heb meegemaakt, zijn alleen maar raar, in de zin van absurdistisch toneel. De Coen broertjes, wat je zegt. Geweldige films, ik kijk ze allemaal. Bizar!

Die dag op de Hoge Veluwe.... tja ... dat zou wel heel erg toevallig zijn geweest als ik in André zijn ... Laat maar! Ik gooi trouwens altijd takken en bladeren over mijn opluchting heen. Wel zo netjes. Ik moest een keer nodig op Texel, bij de Horsmeertjes. Nog nooit een Nachtegaal zó dichtbij gezien als toen, in de duindoorn-meuk. Een halve meter, echt waar! Op je hurken zie je de mooiste dingen!  ;D

Vriendelijke groet,

Ronald

KorHaan

Het gaat lekker, dus ik doe er nog maar een:

Bij Muiderberg is een stukje voorland tegen het IJmeer aan, een stukje moerasbos met riet en wilgen, waar een heel smal asfaltpaadje rondom loopt. Achter de Hollandse brug, naar Almere. Op een winterdag had ik besloten daarheen te gaan. Ik stond op het asfaltpaadje, en overzag het water voor Muiderberg. Het wemelde er van de eenden, ganzen en zwanen op het water. Ik zette mijn statief op, en begon de groepen watervogels af te scannen met de scoop. Ik was alleen, en genoot van die ervaring. (Dat heb ik wel meer. Ik vind menselijk gezelschap best, maar dan met bier en nootjes.)
Op zeker moment klonk enig rumoer. Om de bocht van het pad, aan mijn linkerzijde, kwamen twee ruiters mijn kant op. Twee amazones te paard, compleet met malle hoedjes en rijlaarzen. Ik voorzag moeilijkheden. Het paadje was niet meer dan een halve meter breed, en het gras ernaast liep snel omlaag af naar de moerasmeuk. Naast het paadje bleek het smalste ruiterpad van Nederland te lopen, een strookje zand van dertig centimeter. De paarden waren reusachtig. Ik stond hevig in de weg, en om de zaak nog erger te maken, begon het voorste paard angstig te bokken, en licht te steigeren. De amazone deed alles om de knol in bedwang te houden, en riep mij toe: "Hij schrikt omdat U er staat!"
Ja, dat had ik ook wel in de gaten, inmiddels. Ik bedacht, dat het enge, driepotige statief wel eens de oorzaak zou kunnen zijn, en wilde het al gaan inklappen, toen madam (met een licht geaffectioneerde stem, die Gooisch bloed verried) riep:"Ach... Zoudt U hem a.u.b. bij de teugel willen nemen en hem langs geleiden?" Het paard vertoonde inmiddels veel oogwit en schuim rond de bek van angst, en was buitengewoon onrustig bezig vonken uit het asfalt te slaan met zijn hoeven. Ik zei, de situatie inschattend: "Ja, doeg! Ik rot wel op, want dat paard ga ik dus echt niet vastpakken!" Want ik wilde niet in de buurt van de wild slaande voorpoten van het dier komen. "Nee, nee! Hij doet niets!" was het antwoord. Maar ik was allang bezig schielijk mijn statief in te klappen, achter op de bagagedrager van mijn fiets te sjorren, en ik ging er als een haas vandoor.

Je staat met een statief wel eens in de weg, maar zo zout had ik het nog nooit gegeten.

Vriendelijke groet,

Ronald

Bart van Hoogstraten

Citaat van: KorHaan op augustus 23, 2011, 19:35:35 PM
"Ach... Zoudt U hem a.u.b. bij de teugel willen nemen en hem langs geleiden?"

Enorme sufferd!!! (of was je getrouwd op dat moment?  ;) )
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

KorHaan

 ;D   ;D   ;D

Nooit aan gedacht! Eerlijk niet!

Vriendelijke groet,

Ronald

Bart van Hoogstraten

Citaat van: KorHaan op augustus 23, 2011, 19:06:52 PM
Ik kan me niet voorstellen, dat je zulke rare dingen meemaakt, maar als het echt waar is, petje af, je was een redder in de nood!

Ik denk niet dat ik hun leven gered heb; het was 1,5 uur lopen van het dorpje (in dat zand een km of 2 a 3, hooguit 4) en ze hadden er 4 x 4's en Quads en als ze hun hotel uitlopen in wandelkleding weet iemand daar heus wel dat ze de duinen (hoofd-attractie daar) in waren en waren ze ze wel gaan zoeken als ze 's avonds niet thuisgekomen waren. Maar het is wel bizar om mensen tegen te komen die gewoon niet weten wat ze aan het doen zijn -> de woestijn is net als de bergen; daar kun je niet mee spotten... (zeker niet als je hartpatiënt bent). Verhaal verzin ik niet ter plekke, staat ook op ons weblog van toen: http://www.thepiedkingfishers.nl/logboek.html
Vriendelijke groet! Bart van Hoogstraten

De toekomst van Waarneming is onzeker. Draag bij aan het voortbestaan en betaal gewoon jaarlijks € 25,- abonnementskosten!
https://waarneming.nl/donate/

Michiel en Milka

Bizarre verhalen! Bij die van Bart dacht ik al dat ik het eerder ergens gelezen had. :)
Ik heb geen verhaal dat past in deze sfeer, of het moet die vrachtwagenchauffeur zijn, die aan de zijkant van zijn vrachtwagen ging staan afwateren en wel naar links en rechts keek of er iemand in de buurt was, maar niet doorhad dat hij bij ons vanuit kantoor vol in het zicht stond.
Groet, Michiel

andre.schulten

oké, even over een andere boeg

(de grap van mijn verhaal was natuurlijk dat Pim ook niks gezien had als ik doorgefietst was..maar dat hadden jullie al begrepen, dus waarom zeg ik dit dan?  B) ) (ben dus wel benieuwd naar die strip, Ronald)

Andere boeg dus. Afgelopen zondagmorgen. Wij wonen tegenover een kerk, nou ja.. kerk.. een blokkendoos met een klok. Tegenwoordig viert geloof ik de Pinkergemeente hier haar geloof. Kwart voor tien begint de klok te luiden en de gemeente stroomt binnen voor zover ze al niet binnen zijn. Deze keer: eerst een donkere dame -afgezet door een taxi- 10 minuten te laat, nog eens 5 minuten later nog een stel van ongeveer 30 jaar. Zij voorop, mantelpakje, strenge stappen en hij erachteraan, beetje flodderig terwijl hij zijn tanden liep te poetsen....
Ge-wel-dig!!

KorHaan

Tanden poetsend naar de kerk? Hahaha!  ;D

Die strip, daar moet ik nog even over nadenken, André; ik zie er wel een grappige situatie in. Om er een samenhangend verhaaltje van te maken is punt twee.

Vriendelijke groet,

Ronald

KorHaan

Paarden vind ik trouwens maffe beesten. Je zet je fiets tegen een paaltje van een weiland, om eens een stevige boswandeling te maken (Groeneveld, Baarn), en je hebt je kont nog niet gekeerd of er staat een paard aan je dure leren fietszadel te knagen. Met die grote paardentanden stond-ie het leer omhoog te trekken, tot er allemaal punten omhoog stonden. Met mijn schoen heb ik ze weer allemaal platgeslagen, maar de terugrit was toch minder aangenaam dan de heenrit. Grr.

Vriendelijke groet,

Ronald

KorHaan

Citaat van: Michiel en Milka op augustus 23, 2011, 20:56:41 PM
Bizarre verhalen! Bij die van Bart dacht ik al dat ik het eerder ergens gelezen had. :)
Ik heb geen verhaal dat past in deze sfeer, of het moet die vrachtwagenchauffeur zijn, die aan de zijkant van zijn vrachtwagen ging staan afwateren en wel naar links en rechts keek of er iemand in de buurt was, maar niet doorhad dat hij bij ons vanuit kantoor vol in het zicht stond.

Jullie natuurlijk allemaal zwaaien... ;D   ;D   ;D

Vriendelijke groet,

Ronald