Er komen in Nederland meer dan 400 bladluissoorten voor. De meeste daarvan zijn alleen aan de hand van een microscopisch preparaat te determineren, maar soms lukt het toch aan de hand van een foto. Met een binoc kun je ook een eind komen.
Relevante kenmerken volgen hieronder
Serieus determineren reactie 1
Plaatjes kijken reactie 2
Techniek reactie 3
De meeste bladluizen zijn oligofaag, dat wil zeggen dat ze maar enkele planten als
waardplant gebruiken. Dat brengt het aantal mogelijke soorten meteen een flink stuk terug, en maakt een eventuele determinatie een stuk makkelijker. Waardplantlijstjes moeten wel met de nodige voorzichtigheid gebruikt worden, ze zijn vaak onvolledig. Ook is er de valkuil om polyfage soorten te vergeten. Een eenzame gevleugelde luis is op doorreis en hoeft dus niet bij de plant te horen waar hij op zit. Boomluizen waaien nog wel eens weg en komen dan terecht op lage vegetatie.
Fotografeerbare kenmerken die helpen bij de determinatie zijn
Vleugeladering. Als het niet de standaardadering is, let dan op de vorm en kleur van het pterostigma, een eventuele onderbreking in ader R, het aantal vertakkingen in ader M, een eventuele verdonkering van ader A. Ook kunnen er vlekjes op de vleugel zitten, vaak aan het uiteinde van de aders. De achtervleugel is zelden relevant.
Rugtekening. Vooral bij gevleugelde luizen is er vaak een patroon van vlekken of strepen. Ook kan bij de sifonen de lichaamsinhoud een afwijkende kleur hebben.
Sifonen zijn buisjes op het achterlijf. Alleen bladluizen hebben dergelijke buisjes, hoewel ze niet bij alle soorten aanwezig zijn. Vorm, lengte en kleur geven een belangrijke indicatie op genusniveau.
De cauda of staart kan lang of kort zijn en, als de vergroting het haalt, knopvormig met een insnoering. Bekijk het staartje van een volwassen bladluis, die herken je aan de vertikale opbouw van het kontje. In een bladluiskolonie is vergelijkingsmateriaal aanwezig. Soms zit er boven de staart een tweede staartje, het SCP of supracaudaal proces.
Onder de staart zit de anaalplaat, meestal oninteressant maar soms tweelobbig.
De kop is van bovenaf gezien tussen de antennen recht, al dan niet met een uitstekende ocel, of ingedeukt. Men spreekt ook wel van het al dan niet aanwezig zijn van frontaaltuberkels, de sokkels waarop de antennen staan ingeplant. Soms zijn er uitsteeksels.
De antennen leveren veel informatie. De lengte in verhouding tot het lichaam, de lengte van de afzonderlijke leedjes, en vooral het laatste lid: dat heeft een basaal deel, en een dun uiteinde (Pt of processus terminalis). De lengteverhouding tussen het basale stukje en de Pt is een veelgebruikt kenmerk. Ook kan de antenne deels knobbelig zijn. Als de vergroting het haalt, vooral op de onderkant van de antenne zitten ronde of ovale orgaantjes, de rhinaria.
De kleur van het levende dier, de lengte van de poten, de plaats op de plant, en de aanwezigheid van mieren kan ook helpen bij de determinatie.