Intrinsieke motivatie en duurzaamheid.

Gestart door Roland_Wantia, juni 21, 2011, 21:28:02 PM

Vorige topic - Volgende topic

Roland_Wantia

Atsma mag Maleisische hardhout niet als duurzaam bestempelen Staatssecretaris Atsma van Infrastructuur en Milieu heeft onrechtmatig gehandeld door tropisch hardhout uit Maleisië als voldoende duurzaam te bestempelen waardoor het vanaf 1 juli door overheden kan worden aangekocht. Dat heeft de rechter in Den Haag bepaald in een kort geding dat was aangespannen door een aantal milieu- en ontwikkelingsorganisaties. Atsma negeerde een advies van de Toetsingscommissie Inkoop Hout. Die achtte het hout uit Maleisië niet vodoende duurzaam omdat er te weinig duidelijkheid is over het behoud van de bossen. Hout mag duurzaam worden genoemd als de bossen niet onder de kap lijden.

Atsma werd in zijn opvatting over het Maleisische hout gesteund door de Vereniging van Nederlandse Houtondernemingen (VVNH). Het Maleisische hout, voornamelijk meranti, maakt een behoorlijk deel uit van de Nederlandse markt voor tropisch hardhout. De houthandel is er veel aan gelegen dat het als duurzaam wordt bestempeld, omdat dan makkelijker aan de doelstellingen kan worden voldaan. In 2015 moet 50% van het hardhout duurzaam zijn geproduceerd.

bron: Volkskrant, 21/06/11

Een vraag en opmerking die naar aanleiding van dit artikel van mijn hart moeten.
Zou het bij Atsma en de zijnen wel eens opkomen dat het in cultuur brengen van of onduurzaam omgaan met nog springlevende natuurmonumenten van duizenden jaren ook als een daad van grootschalig vandalisme kan worden gezien?
Het laten bestempelen van onduurzaam hout als duurzaam omdat dit economisch beter uitkomt doet vermoeden dat het streven naar duurzaamheid hier meer een gevolg is van moeten dan willen.
Groet,
Roland



KorHaan

Ha Roland,

Een goede vraag en het antwoord is nee. Ik denk dat Atsma handel in hout wil, door geld gedreven, en dat hij nu terecht is teruggefloten. Je opmerking is raak; het vernietigen van het regenwoud is een daad van grootschalig vandalisme. Tenminste, als je het vanuit het rijke westen bekijkt. Ik ben voor stage in Ivoorkust geweest als biologiestudentje, in een Wagenings onderzoeksproject  naar het milieuvriendelijk oogsten van waardevolle houtsoorten. De Ivorianen zelf kan het echt geen reet schelen dat het bos verdwijnt, zij zien het hout als een sta-in-de-weg voor akkertjes en oliepalmplantages.  Dat het geld opbrengt vinden ze dan weer wel fijn. Wij - de rijke afnemers in het westen - zouden beter moeten weten. Wat wij met het hardhout doen, is een flagrante schending van alles wat ethiek behelst. Niet alleen de doeleinden waarvoor het hout gebruikt wordt, vroeger al als oeverbeschoeiing, later ook als kozijnen voor huizen in Vinexwijken, en laatst heb ik een krankjorem bericht gelezen dat tropisch hardhout als vangrails gebruikt gaat worden, langs snelwegen. Voor iedereen die hart heeft voor het grootste ecosysteem op aarde moet dit voelen als de gekruisigden langs de Via Appia in het decadente Romeinse Rijk tweeduizend jaar geleden. De boomlijken mogen dienst doen om ons blik terug te kaatsen. Hoe arrogant kun je zijn? Wie verzint zoiets?
Onder het mom van duurzaamheid worden schijnheilige praatjes verspreidt, terwijl geld verdienen aan handel gewoon de drijfveer is. Het zou Atsma sieren als hij dit ruiterlijk toegaf.
Er zijn genoeg alternatieven voor tropisch hardhout, Robinia of geïmpregneerd eiken. Ik vraag me trouwens af, of je hardhout wel zo duurzaam kunt oogsten. Tropisch bos telt honderden soorten per vierkante kilometer, dat is heel anders dan bij ons. Om de waardevolle soorten eruit te halen moet een heel bos tegen de vlakte. Of je moet ze er per helicopter uittakelen. Plantages met waardevolle houtsoorten schiet ook niet op. Over vijfhonderd jaar oogsten.
Maar misschien hebben ze Willie Wortel's groeiversneller wel geleend?

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo