Mens, natuur, geloof, evolutie, oftewel een uitdaging... Revised

Gestart door Bart van Hoogstraten, december 14, 2010, 20:47:37 PM

Vorige topic - Volgende topic

Marina

Citaat van: liesbeth te Paske op december 23, 2010, 19:00:57 PM
ben het volledig met je eens dat dat de spuigaten uitloopt...., ;D
maar blijf erbij dat mensen die wel willen veranderen één keer de kans daarvoor moeten krijgen!  :angel:

er zijn verschillende methodes, de politiek is er nog niet uit
ondertussen zou ik toch wel graag willen weten of ik mijn kind op school of vereniging aan een pedo meegeef of niet, want dat kan nu nog steeds

http://retro.nrc.nl/W2/Nieuws/1999/08/14/Vp/04.html
lees hier hoe trollen hun territorium markeren - http://www.randoloup.com/nl/?p=1682

g.j. keizer

#91
Citaat van: liesbeth te Paske op december 23, 2010, 19:00:57 PMmaar blijf erbij dat mensen die wel willen veranderen één keer de kans daarvoor moeten krijgen!  :angel: 

Liesbeth,
Aardig, dat positivisme, maar de recidivecijfers liegen er bij pedofielen niet om. Minder dan 10 % vervalt na intensieve psychotherapie gecombineerd met een vorm van "vrijwillige" chemische castratie niet meer in herhaling, zoals mijn vroegere collega klinisch psycholoog/psychotherapeut Daan van Beek (zie : http://brandpunt.kro.nl/uitzendingen/2010-12-19/kwaad/frag2.aspx ) onlangs weer eens in een tv-uitzending aanhaalde.
Zwamgroet,
Gerrit J. Keizer
www.soortenbank.nl
Paddenstoelen

liesbeth te Paske

Citaat van: Marina op december 23, 2010, 19:10:25 PM
Citaat van: liesbeth te Paske op december 23, 2010, 19:00:57 PM
ben het volledig met je eens dat dat de spuigaten uitloopt...., ;D
maar blijf erbij dat mensen die wel willen veranderen één keer de kans daarvoor moeten krijgen!  :angel:

er zijn verschillende methodes, de politiek is er nog niet uit
ondertussen zou ik toch wel graag willen weten of ik mijn kind op school of vereniging aan een pedo meegeef of niet, want dat kan nu nog steeds

http://retro.nrc.nl/W2/Nieuws/1999/08/14/Vp/04.html
Bedankt, interessant artikel! ;)
Groet,
Liesbeth

Sonderbare Vogel

ronald

pedofiel zijn lijkt me ook geen natuurlijk iets, maar eerder iets wat is ontstaan door een of ander trauma ooit opgelopen. ik weet niet of het zo is, maar dat idee heb ik erbij. hulp en toezicht lijkt me wat dat betreft nog erg te kort schieten.
ik zapte een poos terug eens langs de oprah winfrey show, en die sprak met drie mannen die kinderen misbruikt hadden. gewoon met gezicht in beeld nog wel, dat vond ik heel dapper van ze en ik heb het met verwondering bekeken. ze wilden het hoe en waarom vertellen in de hoop er anderen iets mee te leren zodat zij niet in dezelfde fout zouden vallen. zoiets zou veel meer moeten gebeuren, alleen kan het bijna niet want als je zo op tv komt is de kans groot dat je later gelyncht wordt, dus men zal niet staan te trappelen om zoiets te doen. maar deze mannen durfden dus wel hun hoofd te laten zien om dingen te veranderen:
http://www.youtube.com/watch?v=jk0TSqwQqNw&feature=related
groeten, Ronald van Seijen

liesbeth te Paske

Citaat van: g.j. keizer op december 23, 2010, 19:11:36 PM
Citaat van: liesbeth te Paske op december 23, 2010, 19:00:57 PMmaar blijf erbij dat mensen die wel willen veranderen één keer de kans daarvoor moeten krijgen!  :angel: 

Liesbeth,
Aardig, dat positivisme, maar de recidivecijfers liegen er bij pedofielen niet om. Minder dan 10 % vervalt na intensieve psychotherapie gecombineerd met een vorm van "vrijwillige" chemische castratie niet meer in herhaling, zoals mijn vroegere collega klinisch psycholoog/psychotherapeut Daan van Beek (zie : http://headlines.nos.nl/forum.php/quote_message/109986/2 ) onlangs weer eens in een tv-uitzending aanhaalde.
Dat zijn er helaas maar erg weinig...
Hoop dat er meer intensieve behandelingen komen en dat de politiek inziet dat daar dus geld ingestoken moét worden.
(vind zelf al dan niet ''vrijwillige'' chemische castratie mét intensieve psychoyherapie ook een goede optie)
Groet,
Liesbeth

Sonderbare Vogel

g.j. keizer

Citaat van: liesbeth te Paske op december 23, 2010, 19:30:42 PMDat zijn er helaas maar erg weinig... Hoop dat er meer intensieve behandelingen komen en dat de politiek inziet dat daar dus geld ingestoken moét worden. (vind zelf al dan niet ''vrijwillige'' chemische castratie mét intensieve psychotherapie ook een goede optie)

Liesbeth,
Daar komt nog bij, dat pedofielen, die hun (niet afdwingbare) medicatiegebruik staken, onmiddellijk weer in hun oude gedrag terugvallen.
Zwamgroet,
Gerrit J. Keizer
www.soortenbank.nl
Paddenstoelen

Question

Citaat van: ronald op december 23, 2010, 19:19:22 PM
pedofiel zijn lijkt me ook geen natuurlijk iets, maar eerder iets wat is ontstaan door een of ander trauma ooit opgelopen. ik weet niet of het zo is, maar dat idee heb ik erbij. hulp en toezicht lijkt me wat dat betreft nog erg te kort schieten.
ik zapte een poos terug eens langs de oprah winfrey show, en die sprak met drie mannen die kinderen misbruikt hadden. gewoon met gezicht in beeld nog wel, dat vond ik heel dapper van ze en ik heb het met verwondering bekeken. ze wilden het hoe en waarom vertellen in de hoop er anderen iets mee te leren zodat zij niet in dezelfde fout zouden vallen. zoiets zou veel meer moeten gebeuren, alleen kan het bijna niet want als je zo op tv komt is de kans groot dat je later gelyncht wordt, dus men zal niet staan te trappelen om zoiets te doen. maar deze mannen durfden dus wel hun hoofd te laten zien om dingen te veranderen:
http://www.youtube.com/watch?v=jk0TSqwQqNw&feature=related
wauw..indrukwekkend zeg. Ik kan me voorstellen dat ze doodsbang zullen zijn om dit hardop te zeggen.
Ik denk dat pedofilie ontstaat door scheefgroei, door opvoeding/een tekort in de opvoeding. Misschien een shockerende ervaring. Ik denk dat zo iemand lang therapie moet hebben. En dan nog blijft het een zwak punt.

g.j. keizer

Citaat van: Marina op december 23, 2010, 18:36:40 PM
Citaat van: liesbeth te Paske op december 23, 2010, 18:03:59 PMZolang er nog geen politieke partij is die het verkrachten van vrouwen wil promoten
dat lijkt me een bijzondere partij...  :P

Liesbeth & Marina,
Daar heb je in bepaalde landen geen politieke partij voor nodig. In voormalig Joegoslavië werden de mannen van een andere geloofsovertuiging dan de oorlog voerende bezetter vermoord en hun vrouwen en dochters verkracht, opdat ze een kind van de vijand zouden baren.
Zwamgroet,
Gerrit J. Keizer
www.soortenbank.nl
Paddenstoelen

andre.schulten

Citaat van: g.j. keizer op december 23, 2010, 19:00:34 PM
Ronald,
Klopt, net zoals je bij vele in een hiernamaals of hemel (en een hel of vagevuur) gelovenden ziet, dat ze de angst, dat er ultimo toch niet zoiets blijkt te bestaan, omzetten in bekerings- en zendingsdrang tot zelfs terroristische aanslagen om zo veel mogelijk gelijkgestemde zieltjes te winnen of zo veel mogelijk ongelovigen uit te schakelen om als "beloning" een plekje in de hemel te verdienen. Hoe meer tot een bepaalde overtuiging bekeerde gelovigen, hoe zekerder men van zijn zaak denkt te zijn en hoe meer controle men ervaart over zijn (existentiële) angsten.

Gerrit, het onderwerp op deze manier benaderen spreekt me wél aan. De psychologische kant. Herinner me weer 'Narciss & Goldmund' van Hermann Hesse. Daarin beschrijft hij behoorlijk overtuigend dat ook kunst ontstaat uit angst voor de dood: iets van jezelf willen nalaten dat langer bestaat dan jijzelf.

andre.schulten

deze van Ellen Warmond vind ik in deze context wel passend


Bijstand

De wereld de mensheid betekent
vaak enkel die ene
voor velen
ontbreekt ook die

hoe dan het heelal gevuld?

god te mager
geld te plat
brein te klein

niet vragen hoe angst precies heet

maar het eigen ik net zo lang
recht in de ogen zien
tot het een weerwoord weet

liesbeth te Paske

Groet,
Liesbeth

Sonderbare Vogel

g.j. keizer

#101
Citaat van: andre.schulten op december 23, 2010, 22:51:35 PM... het onderwerp op deze manier benaderen spreekt me wél aan. De psychologische kant ... dat ook kunst ontstaat uit angst voor de dood: iets van jezelf willen nalaten dat langer bestaat dan jijzelf.

André,
Niet alleen kunst, maar alle producten van onze creatieve geest en scheppende handen, die als herinnering (= (steeds) opnieuw internaliseren) of souvenir (= zowel het voorwerp, als de (aan het object verbonden) herinnering) van onze huidige en vroegere existentie kunnen dienen en deel uitmaken van ons gematerialiseerde verleden. Vanwege ons vluchtige en beperkte geheugen hebben wij persoonsgebonden voorwerpen (foto's, relikwieën, cadeautjes in de vorm van "hebbedingetjes" en andere "prullaria", souvenirs van een verre reis of spulletjes, die je samen gekocht hebt, of die je na een huwelijk in de nieuwe woning inbrengt, etc.) als materiële "geheugensteuntjes" nodig om onze herinneringen aan onszelf en van anderen aan ons vast te houden en om ons met anderen gedeelde territorium mee af te bakenen of markeren.
Zwamgroet,
Gerrit J. Keizer
www.soortenbank.nl
Paddenstoelen

Marina

lees hier hoe trollen hun territorium markeren - http://www.randoloup.com/nl/?p=1682

ronald

Citaat van: g.j. keizer op december 24, 2010, 10:39:37 AM
Citaat van: andre.schulten op december 23, 2010, 22:51:35 PM... het onderwerp op deze manier benaderen spreekt me wél aan. De psychologische kant ... dat ook kunst ontstaat uit angst voor de dood: iets van jezelf willen nalaten dat langer bestaat dan jijzelf.

André,
Niet alleen kunst, maar alle producten van onze creatieve geest en scheppende handen, die als herinnering (= (steeds) opnieuw internaliseren) of souvenir (= zowel het voorwerp, als de (aan het object verbonden) herinnering) van onze huidige en vroegere existentie kunnen dienen en deel uitmaken van ons gematerialiseerde verleden. Vanwege ons vluchtige en beperkte geheugen hebben wij persoonsgebonden voorwerpen (foto's, cadeautjes in de vorm van "hebbedingetjes" en andere "prullaria", souvenirs van een verre reis of spulletjes, die je samen gekocht hebt, of die je na een huwelijk in de nieuwe woning inbrengt, etc.) als materiële "geheugensteuntjes" nodig om onze herinneringen aan onszelf en van anderen aan ons vast te houden en om ons met anderen gedeelde territorium mee af te bakenen.
de psychologie van de mens omtrent geloof vind ik ook erg fascinerend en dat was ook een belangrijke reden om dit topic op te starten. maar dit punt vind nog interessanter, maar misschien is het eigenlijk ook wel hetzelfde: onze gehechtheid aan dingen. ik ken mensen die eigenlijk al lang niet meer geloven maar omdat ze er hun hele leven in hebben gezeten en het daardoor zo ingebrand hebben in het verstand wil het er bijna niet uit terwijl ze dat wel graag willen. en op dezelfde manier kunnen we aan van alles gaan hangen, spullen, een voetbalclub, een baan of zelfs een mening.
en als je dingen te belangrijk maakt dan wordt het een pure ego kwestie. als je heel mooi kunt tekenen of wat dan ook en daarmee begint vanuit je gevoel kan je talent zich volledig ontplooien. maar als je het vanuit ego gaat doen om iets neer te zetten verdwijnt alle creativiteit.
eigenlijk sterft de creatieve mens die je zo graag bewaard zag al af door dat dwangmatige gedrag.
ook bij geloof zie ik dit vaak terug. wie echt gelooft zal zich nooit storen aan wat iemand zegt over het geloof, maar als het een ego dingetje wordt dan voelt kritiek als een persoonlijke aanval.
het is dat eeuwige ego (en het niet herkennen ervan) wat het ons mensen zo moeilijk maakt om normaal met elkaar door de tijd te gaan.
wat dat betreft denk ik nu trouwens regelmatig aan André zijn zandsculpturen en de teksten die daarbij over het scherm kwamen. je bouwt iets heel moois en aan het eind van de dag is het ook zo weer weg. een heel mooie symboliek, want alles is vergankelijk. bij het ene ding duurt het iets langer dan bij het andere, maar alles gaat ooit terug naar waar het vandaan kwam, en dat is mooi  :) 
groeten, Ronald van Seijen

g.j. keizer

#104
Citaat van: Marina op december 24, 2010, 11:22:39 AM
Citaat van: g.j. keizer op december 24, 2010, 10:39:37 AM...onze huidige en vroegere existentie ...
dit vond ik een hele interessante. Vertel?

Marina,
We hebben zowel materiële bewijzen van de aanwezigheid van onszelf en voor ons belangrijke anderen in het heden, als in het verleden nodig als wij of voor ons belangrijke anderen (tijdelijk) afwezig zijn. Zo herinnert een in het heden gedragen trouwring ons bijvoorbeeld aan de huidige levenspartner, terwijl een dubbele trouwring de herinnering aan de overleden partner, waarvan we tevens het graf als manifestatie van zijn vroegere stoffelijke bestaan kunnen bezoeken, levend houdt. Een enkele of dubbele trouwring maakt daarnaast deel uit van het display-aspect van de non-verbale communicatie en "communiceert" bij een enkele ring "bezet" of "bezit" en bij een dubbele ring "weduwe" of "weduwnaar". Omdat we het beeld van onze geliefden en van onszelf (we kennen alleen ons spiegelbeeld) slecht vast kunnen houden, had de elite vroeger geschilderde portretten en hebben wij tegenwoordig foto's en filmpjes nodig om onze herinnering aan onszelf en significant others en/of belangrijke gebeurtenissen herhaaldelijk te internaliseren. Foto's maken een essentieel onderdeel uit van ons gematerialiseerd verleden, familiefoto's nemen vaak een vaste plek in onze woonkamer in. Het verloren gaan van unieke foto's van familieleden (= gematerialiseerd gemeenschappelijk verleden) of van kindertekeningen van een overleden kind kan dan ook een ernstig trauma opleveren. En voor (hoog)bejaarde mensen, die zonder een deel van de voor hen belangrijke spulletjes naar een kamer in een bejaardenvoorziening verkassen, moet soms de buitendeur op slot, omdat ze daardoor gedesoriënteerd raken, ze hun nieuwe plekje niet als van henzelf, oftewel als een eigen territorium kunnen gaan ervaren en gaan zwerven om hun houvast (= wat je vast kan houden, oftewel hun gematerialiseerde verleden) terug te vinden.
Zwamgroet,
Gerrit J. Keizer
www.soortenbank.nl
Paddenstoelen

g.j. keizer

Citaat van: ronald op december 24, 2010, 12:52:46 PM... wat dat betreft denk ik nu trouwens regelmatig aan André zijn zandsculpturen en de teksten die daarbij over het scherm kwamen. je bouwt iets heel moois en aan het eind van de dag is het ook zo weer weg. een heel mooie symboliek, want alles is vergankelijk. bij het ene ding duurt het iets langer dan bij het andere, maar alles gaat ooit terug naar waar het vandaan kwam, en dat is mooi  :)

Ronald,
Maar André heeft natuurlijk wel eerst foto's van zijn zandsculpturen gemaakt om zijn creaties voor zichzelf en zijn nageslacht te vereeuwigen voordat het verloren ging.
Zwamgroet,
Gerrit J. Keizer
www.soortenbank.nl
Paddenstoelen

ronald

hmm, daar moeten we André dan maar eens op aanspreken... ;)
maar zonder gekheid, ik weet niet of hij dat van alle sculpturen heeft gedaan, en dat doet er voor mij ook niet zo toe, het ging me meer om de symboliek ervan. als ik het me goed herinner had hij eerst wel moeite met het wegscheppen van wat ze net gemaakt hadden, maar later kon hij er zonder moeite naar kijken, genietend van een biertje en nagenietend van de mooie dag. dan valt de onnodige negativiteit weg (je weet van tevoren dat ze later weggeschept worden, dus waarom zou je je er druk om maken, dat is totaal onnodig) en is zo'n dag een stuk mooier.
foto's zijn idd ook iets waar je je makkelijk aan gaat hechten, een paar goed geordende stipjes op papier of op een scherm vertegenwoordigen dan je verleden en als er brand oid komt en ze gaan verloren dan is dat een enorme ramp. maar je kunt foto's ook anders bekijken, als gewoon mooie herinneringen aan wat ooit was. als je je beseft dat dat alles is wat het is dan is het ook geen ramp meer als ze door een of andere reden verdwijnen, en kun je er veel meer van genieten als je er eens lekker doorheen bladert.
groeten, Ronald van Seijen

andre.schulten

klopt..ik heb foto's gemaakt. (hoewel de eerste keer veel meer dan de laatste keer.)

want ach, niks zo tegenstrijdig als een mens (ik gelukkig ook)  ;)

en nu ga ik wat inkopen doen; heb mezelf een mooi boek beloofd -voor mijn verzameling  B)

(ga hier later weer dieper op in -als dat nodig is)

ronald

we zijn idd nogal tegenstrijdig he, ik zelf niet uitgezonderd. ik ben heel veel bezig met dit onderwerp (voor mezelf), geestelijke rust, acceptatie en meer van dattem. in theorie ben ik er vrij handig in geworden, maar in de praktijk blijven oude gedachten zich aandienen om onrust te zaaien en zo nu en dan verval ik ook nog in totaal onnodoge ergernisjes. niet meer zoals het eerder was, maar toch denk ik soms dingen waar ik totaal niks aan heb, hecht ik me aan dingen waarvan ik al weet dat ik dat niet moet doen. het is gewoon een hele lange leerschool waarbij je erg moet uitkijken dat je niet al je focus op het diploma legt, maar gewoon moet genieten van hoe het nu is, met al zijn imperfecties.
en imperfecties zijn ook weer heel betrekkelijk, want alles is perfect zoals het is, want anders was het niet zo geweest  :angel: .

André, succes met je inkopen, ben benieuwd of dat nog uitgediept wordt ;)
groeten, Ronald van Seijen

KorHaan

Citaat van: Marina op december 24, 2010, 15:25:23 PM
t is misschien gek, maar ik heb nou echt helemaal niets met foto's als herinnering.
Integendeel: het trekt je terug naar het verleden waar je niets meer mee hebt. Hoe vaak zie je niet dat iemand in het verleden blijft steken?
Treuren nog steeds om een verkering die uitging 20 jaar terug, of om alle leuke dingen die ze "vroegâh" deden als kind (alsof je nu geen leuke dingen meer kunt doen). Want vroegâh was alles beter natuurlijk - nou vergeet het maar vroeger was alles helemaal niet beter.

Foto's van overleden mensen en huisdieren, periodes die je hebt afgesloten, vriendjes waarvan je nu echt niet meer weet wat je erin zag, soms is het verleden knap deprimerend.

De toekomst is veel leuker, maar daar heb ik nou net weer geen foto's van.

Treuren om dingen die definitief voorbij zijn, kan best leuk zijn, hoor.
Als ik in een nostalgische bui ben, mag ik graag door de fotoboeken wandelen.
Goed voor de geest ook, denk ik. Het helpt je om je weer op het hier en nu te focusen, tenminste, mij wel, gek genoeg.

Oude foto's van mensen die ik niet ken, kunnen ook fascinerend zijn.
Ik zag ooit een foto uit 1840 waarop een oude man in een Frans legeruniform poseerde. Compleet met geweer met bajonet. Het onderschrift luidde, dat de man nog in het leger van Napoleon had gevochten.
Dat fascineert me dan enorm, omdat die ene foto een schakel is naar een verleden van meer dan 200 jaar terug. Omdat de fotografie nog in de kinderschoenen stond, was deze foto nog een onverdacht relikwie, want zonder retoucheren/wegpoetsen/fotoshoppen gemaakt en afgedrukt. Een moment van waarheid verstild in beeld.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo

andre.schulten

Citaat van: Marina op december 24, 2010, 15:25:48 PM
@ andré: waffoor boek?

Effe zonder op het andere in te gaan: "Vleugels" van Achilles Cools.
Zowiezo mooie illustraties. Een boek dat ik pakte en waarvan ik meteen voelde dat het goed was. Heb ik soms. Het valt me toe. Met 'Het boek van Bod Pa' had ik dat indertijd ook.
Vleugels 'voelt' ongeveer zoals ik schrijf en teken. Ben benieuwd.


Margreet Kwh

Ah leuk, dat is die kauwenman die in een kauwenkolonie woont, zag ik een keer op teevee. Hij heeft ook een leuke website http://www.achillescools.be/Gallery.html
met vriendelijke groet, Margreet Kouwenhoven

ronald

Citaat van: KorHaan op december 24, 2010, 16:50:48 PM
Citaat van: Marina op december 24, 2010, 15:25:23 PM
t is misschien gek, maar ik heb nou echt helemaal niets met foto's als herinnering.
Integendeel: het trekt je terug naar het verleden waar je niets meer mee hebt. Hoe vaak zie je niet dat iemand in het verleden blijft steken?
Treuren nog steeds om een verkering die uitging 20 jaar terug, of om alle leuke dingen die ze "vroegâh" deden als kind (alsof je nu geen leuke dingen meer kunt doen). Want vroegâh was alles beter natuurlijk - nou vergeet het maar vroeger was alles helemaal niet beter.

Foto's van overleden mensen en huisdieren, periodes die je hebt afgesloten, vriendjes waarvan je nu echt niet meer weet wat je erin zag, soms is het verleden knap deprimerend.

De toekomst is veel leuker, maar daar heb ik nou net weer geen foto's van.

Treuren om dingen die definitief voorbij zijn, kan best leuk zijn, hoor.
Als ik in een nostalgische bui ben, mag ik graag door de fotoboeken wandelen.
Goed voor de geest ook, denk ik. Het helpt je om je weer op het hier en nu te focusen, tenminste, mij wel, gek genoeg.

Oude foto's van mensen die ik niet ken, kunnen ook fascinerend zijn.
Ik zag ooit een foto uit 1840 waarop een oude man in een Frans legeruniform poseerde. Compleet met geweer met bajonet. Het onderschrift luidde, dat de man nog in het leger van Napoleon had gevochten.
Dat fascineert me dan enorm, omdat die ene foto een schakel is naar een verleden van meer dan 200 jaar terug. Omdat de fotografie nog in de kinderschoenen stond, was deze foto nog een onverdacht relikwie, want zonder retoucheren/wegpoetsen/fotoshoppen gemaakt en afgedrukt. Een moment van waarheid verstild in beeld.

Vriendelijke groet,

Ronald Sinoo
foto's trekken je niet terug in het verleden, dat doen we zelf. en dat de toekomst leuker is dat is nog maar afwachten natuurlijk. maar het is met alles zo, het is maar net hoe je het beleeft, wat je er zelf van maakt. treuren om wat voorbij is dat is een van de vele vormen van lijden die we onszelf opleggen, en dat kun je met foto's idd enorm stimuleren. maar als ik foto's kijk dan kan ik echt genieten van hoe leuk dingen waren, ze halen mijn herinneringen weer naar boven en soms is dat erg leuk om even te doen. maar dat doe ik altijd vanuit het nu, niks toekomst of verleden, ik geniet nu van wat ooit was, net zoals ik soms lekker kan fantaseren over de toekomst, maar dat doe ik ook weer vanuit het nu.

geschiedenis vind ik ook heel interessant maar je moet met de foto's van vroeger heel erg oppassen. nu is het soms al lastig om je goed te houden voor een camera, maar bv in de eerste wereldoorlog zie je soms foto's van mannen die net van het slagveld afkomen waar ze net de meest gruwelijke dingen meegemaakt hebben, maar toch lachen ze. je zou denken dat het een vrolijke boel was dus, maar een fotocamera was toen nog zo bijzonder dat ondanks de ellende de soldaten vaak toch nog wel ergens een glimlach over hadden. dat was in latere oorlogen al minder, daar zie je vaker de werkelijke gruwel op de gezichten van de mensen.
zo'n soldaat die nog onder napoleon is idd ook fascinerend. of het een moment van waarheid is weet ik niet, maar het is wel een moment van interactie tussen mensen van heel lang geleden. met dergelijke foto's kan ik me soms heel lang bezig houden, maar ik besef wel dat wat ik er ook in zie, het is het resultaat van wat ik er nu zelf van maak.
groeten, Ronald van Seijen

g.j. keizer

#113
Citaat van: Marina op december 24, 2010, 15:25:23 PM... t is misschien gek, maar ik heb nou echt helemaal niets met foto's als herinnering. Integendeel: het trekt je terug naar het verleden waar je niets meer mee hebt. Hoe vaak zie je niet dat iemand in het verleden blijft steken?

Marina,
Gek is er niets, ieder heeft zo zijn eigen (idiosyncratische) manier of mix van het vastleggen van belangrijke gebeurtenissen en personen in zijn of haar lange termijn geheugen. Hoe houd jij dan de herinnering aan de plezierige aspecten van jezelf (zelfbeeld) en positieve ervaringen met anderen vast, in persoonsgebonden voorwerpen met emotionele waarde als voor anderen waardeloze "prullaria" of andere artefacten ? Ieder mens kan een top drie van de voor hem of haar belangrijkste persoonsgebonden voorwerpen maken. En kijk eens letterlijk naar de plek, die deze voorwerpen in met anderen gedeelde ruimten (territoria) en in de hiërarchie van territoriale markering binnen deze ruimten met die van een partner innemen.
Zwamgroet,
Gerrit J. Keizer
www.soortenbank.nl
Paddenstoelen

Marina

Nee. Het verleden is dood.
Neem bijvoorbeeld trouwfoto's.
Als ik nog met de man getrouwd ben en ik ben gelukkig met hem, kijk ik in zijn ogen en heb geen foto's nodig.
Als ik met de man getrouwd ben en ik ben niet (meer) gelukkig, herinneren de foto's me alleen aan wat niet meer is.
Als ik van de man gescheiden ben, wil ik de foto's niet meer.
Als de man overleden is, kunnen foto's hem niet terughalen, hoogstens een herinnering maar die heb ik toch wel.
Als ikzelf dood ben, wil niemand de foto's meer.
Waarom dan foto's?

En de ECHT belangrijke momenten, geloof me, daar heb je geen foto van.
lees hier hoe trollen hun territorium markeren - http://www.randoloup.com/nl/?p=1682

evertdirks

een foto zegt soms meer dan tien woorden.
En dank zij een foto weet mijn dochter hoe haar oma er uit heeft gezien, die ze helaas nooit heeft mogen leren kennen.
Foto's maken herinneringen tastbaar, verhalen houden herinneringen leven.

Evert
Evert

Leer eerst het "gewone" herkennen, dat komt het bijzondere vanzelf.

Question

CiteerGeplaatst door: evertdirks
« Gepost op: december 24, 2010, 23:58:17 pm:
Foto's maken herinneringen tastbaar, verhalen houden herinneringen leven.
Zo zie ik het ook. Herinneringen aan bijzondere gebeurtenissen, en aan bijvoorbeeld familieleden. Sommige zijn er niet meer, maar het is toch prettig om aan ze te denken, aan hoe ze waren. Hoe je foto's beleefd hangt denk ik erg af van wat je er bij denkt/voelt. Ik heb het zelf eerlijk gezegd ook wel een tijdje deprimerend gevonden, ik had er toen negatieve gedachten bij. Nu niet meer. Dat was toen, en nu leef ik.  :blink:

ronald

ik vind foto en film ook geweldig, maar nodig is het natuurlijk niet, we kunnen er natuurlijk net zo makkelijk zonder. maar ik vind het erg leuk om sommige van de mogelijkheden die deze tijd ons biedt te benutten. ik heb een compact cameraatje aan mijn riem hangen die ik als er iets gebeurt heel snel kan pakken. als er eens iemand languit in een sloot valt dan komt dat keurig op de foto! dus Marina, of je van de echt belangrijke momenten een foto hebt is een kwestie van snelheid  ;)
groeten, Ronald van Seijen

Question

Citaat van: ronald op december 25, 2010, 11:27:19 AM
ik vind foto en film ook geweldig, maar nodig is het natuurlijk niet, we kunnen er natuurlijk net zo makkelijk zonder. maar ik vind het erg leuk om sommige van de mogelijkheden die deze tijd ons biedt te benutten. ik heb een compact cameraatje aan mijn riem hangen die ik als er iets gebeurt heel snel kan pakken. als er eens iemand languit in een sloot valt dan komt dat keurig op de foto! dus Marina, of je van de echt belangrijke momenten een foto hebt is een kwestie van snelheid  ;)
;D Op zo'n manier zijn deze foto's er ook gekomen.  :rolleyes:(ff voor de duidelijkheid: ik val nooit..zeer zeldzaam!

g.j. keizer

#119
Citaat van: Marina op december 24, 2010, 19:30:23 PM1. Nee. Het verleden is dood.
2. En de ECHT belangrijke momenten, geloof me, daar heb je geen foto van.

Marina,
1. Zonder beeldmateriaal in de vorm van rotstekeningen, hiëroglyfen, fresco's, schilderijen, wandtapijten, reliëfs, beeldhouwwerken, foto's en film zouden we ons (gemeenschappelijke) verleden niet kennen en niet in staat zijn (geweest) om fysieke manifestaties van onszelf te vereeuwigen. Bij mensen zijn de beelden, die via de ogen in de visuele cortex binnenkomen dominant over de in het geheugen opgeslagen ervaringen vanuit alle andere zintuigmodaliteiten en daarom zegt een beeld zo veel meer dan een pagina tekst. Zo kan een bepaalde geur het beeld van je overleden oma oproepen. Als we met tegenstrijdigheden in onze waarneming worden geconfronteerd, kiezen we er eerder voor om onze ogen, dan onze oren of een van de andere zintuigen te geloven. Alleen mensen hebben ogen met oogwit, waardoor wij als enige diersoort in staat zijn om te fixeren en te bepalen of een ander ons aankijkt, vandaar dat ogen op portretfoto's en schilderijen (Mona Lisa) zo belangrijk (en intrigerend) zijn.
Als het verleden dood was, zouden er niet zo veel getraumatiseerde mensen rondlopen, die eerdere ervaringen niet kunnen vergeten, ook al zouden ze dat graag willen. We hebben nauwelijks controle over ons geheugen en ons geweten (= wat wij uit het verleden weten en hebben geïnternaliseerd) speelt ons daarom voortdurend parten.
2. Aan ECHT belangrijke momenten hebben je ook geen betrouwbare herinneringen, ons (lange termijn) geheugen is daarvoor te beperkt en selectief. Herinneringen zijn per definitie gekleurd en vertekend door voorafgaande en er op volgende ervaringen. Je bent wat je was, niet wat je nu bent, noch wat je wordt. Kloktijd is geen beleefde tijd, het heden behoort een milliseconde later al tot het verleden. Je kan dus niet in het heden leven of in de toekomst kijken en moet het doen met wat je geheugen van je verleden bewaart, wat zonder geheugensteuntjes in de vorm van persoonsgebonden voorwerpen met emotionele waarde nauwelijks gaat.
Zwamgroet,
Gerrit J. Keizer
www.soortenbank.nl
Paddenstoelen