BALLADE VAN DE KLEINE
VOGELWACHTER
De buizerd, rustend op zijn paal,
de havik die een postduif sloeg,
de torenvalk in stil gebed -
hij zag ze gaan met grote ogen,
ernstig, stil en opgetogen.
Schriftjes vol met observaties,
veren, botjes, muizenschedels
kostbaar als een kinderschat -
aan de mussen kon hij horen
waar de uil verdwenen was.
Dat jongetje is weggevlogen
in een man met grote dromen
en een wankel evenwicht -
zo nu en dan, bij helder zicht,
wordt hij als dwaalgast waargenomen.
(Ingmar Heytze, uit de bundel "Aan de bruid", 2000)