Uitzicht met zandkorrel
We noemen hem een zandkorrel,
maar zelf noemt hij zich korrel noch zand.
Hij kan het af zonder een naam,
of die nu algemeen, bijzonder,
vluchtig, blijvend, verkeerd of passend is.
Onze blik en aanraking doen hem niets.
Hij voelt zich gezien noch geraakt.
En dat hij op de vensterbank is gevallen,
is uitsluitend ons, niet zijn avontuur.
Voor hem is dat vallen zonder meer,
zonder zekerheid of hij al gevallen is,
of nog valt.
Uit het raam heb je een mooi uitzicht op het meer,
maar dat uitzicht ziet zich niet zelf.
Kleurloos en vormloos,
stemloos, geurloos
en pijnloos bestaat het op deze wereld.
Bodemloos bestaat de bodem van het meer
en oeverloos zijn oevers.
Niet nat, niet droog zijn water.
Meer- noch enkelvoudig de golven
die doof voor hun eigen geruis
om stenen bruisen die niet groot of klein zijn.
En alles gebeurt onder een van nature hemelloze hemel
waar de zond ondergaat zonder onder te gaan
en zich onverborgen verbergt achter een onbewuste wolk.
En de wind solt ermee zonder enige andere reden
dan dat hij waait.
Eén seconde verstrijkt.
Nog een seconde.
Een derde seconde.
Maar dat zijn alleen onze seconden.
De tijd snelde voorbij als een koerier met een spoedbericht.
Maar dat is alleen onze vergelijking.
De persoon is fictief, zijn haast aangepraat,
het bericht - onmenselijk.
Wislawa Szymborska
vertaling Gerard Rasch
Meulenhoff Amsterdam 1997
Margreet