Hm... Misschien had ik de topictitel iets minder impulsief moeten kiezen. Iets minder zwaarmoedig.
Evengoed kan ik me in alle bijdragen tot nu toe vinden, van tijd maken voor een gesprek ter plekke, tot een betere omgeving voor een goed gesprek op een later tijdstip. Ik moet trouwens de hand in eigen boezem steken, want ik heb zelf ook niet altijd zin om een gesprek aan te knopen, of om een luisterend oor te hebben. Dat hangt van mijn bui af. Wel heb ik gemerkt, dat het hebben van haast niet bevorderlijk is. Dan heb je een doel, een beperkte tijdspanne, en elk oponthoud is niet welkom. Uit Hermans woorden maak ik op, dat "tijd maken" om een gesprek aan te gaan altijd de moeite waard is. Dan maar te laat op een afspraak. Of de winkels zijn al dicht, zodat je 's avonds naar de snackbar moet. Of je zou je kinderen van school halen, die nu natuurlijk verweesd en huilend moederziel alleen voor de school staan te wachten. (Daarvoor zou ik dan een uitzondering maken, voor die kinderen, maar die heb ik niet, dus ik heb dàt probleem in elk geval niet.)
Ik heb natuurlijk ook zeeën van tijd als striptekenaar, want denken kun je overal en tekenen kost de minste tijd. En in gesprekken krijg je rare invalshoeken, die inspirerend werken. Dat kan zomaar gebeuren. Nu ben ik niet overdreven sociaal aangelegd, maar als ik de tijd neem èn ik ben ook nog in een goede bui, dan sta ik zó drie kwartier te kletsen met iemand. Het begint met het weer, en gaat via klimaatverandering over op voetbal, waarna de WK in Qatar ter sprake komt, en we naadloos op de chaos in het Midden-Oosten terechtkomen. Als er een vogel overvliegt die de ander OOK eens een keer ziet, komen we vanzelf op de toestand van de natuur, ook een onderwerp dat eens flink uitgespit kan worden. Als we hier allebei, dus zowel mijn gesprekspartner als ik, plezier in hebben, vliegt de tijd om. Of staat stil, dat kan ook.
Ik kan me van lang geleden een middag herinneren, dat ik lopend in een Hilversumse winkelstraat werd staande gehouden door een jongeman, die een stapeltje bijbels onder zijn arm had. Hij wilde mij het Woord brengen, en vroeg beleefd mijn luisterend oor. Nu wilde het toeval, dat ik als gevorderd biologiestudent net lekker in Darwins evolutieleer zat. Omdat het motregende gingen we onder een afdak staan, en we kwamen tot een gesprek. Of laat ik zeggen: we probeerden elkaar van de onzin van de ander te overtuigen. Een uur later waren we het allebei een beetje zat, dus we besloten het gesprek maar te beëindigen. Zou ik hetzelfde gesprek nú hebben, dan zou ik denk ik meer moeite doen om de ander te begrijpen en minder moeite doen om zelf gelijk te krijgen.
Vriendelijke groet,
Ronald