als het vervelend wordt, zeg het dan maar...
Apig en bang
Met enige regelmaat voert de late wandeling met de hond mij langs de bos-rand. Straat uit, bos in. Pure rijkdom. Zo ook deze keer, half februari 2010. Het is donker, het is koud. In de verte maken een drietal bosuilen een hoop drukte. Onwillekeurig vraag ik mij af of de dieren in deze barre tijd hun energie niet beter aan muizen vangen kunnen besteden, maar de hormonen zijn blijkbaar sterker dan de honger. Het zal een reden hebben. Plots word ik opgeschrikt door een geluid dat het best te omschrijven is als een hees, hysterisch geblaf. Maar dan anders. Het is vlakbij. Ik herken het als de roep van een ree. Niets dus om zenuwachtig van te worden, hoewel er verhalen zijn van reebokken die mensen aanvallen. Twee gaatjes in je buik. Desondanks bezorgt het mij kippenvel. Het is een naargeestig geluid dat in mijn maagstreek samenklontert en mijn huid straktrekt tot kippenvel. Het zal door het knerpen van mijn zolen komen dat ik het dier daarna niet meer hoor. De hond, die in het donker mijn ogen en oren is, geeft geen teken van alertheid, dus vervolg ik mijn weg.
Ondertussen bedenk ik mij dat de mens op enig moment in zijn geschiedenis vervreemd is geraakt van de natuur. Ik zie in de menselijke evolutie een verandering van apig naar mensig naar mens. De apige mens, levend als de wilde dieren, moet de natuur op zijn duimpje gekend hebben en wist dus precies welke planten eetbaar waren, waar je welke dieren kon verwachten. Hij wist waar hij terecht bang voor moest zijn, welke geluiden onheil verraadden. Dan doet zich het wonderlijke verschijnsel voor dat de apige hutten gaat bouwen en zich letterlijk begint af te sluiten van de buitenwereld en daarmee steeds meer natuurlijke kennis en vaardigheden verliest. Je zou dus kunnen spreken van een omgekeerde evenredigheid: hoe mensiger de aap werd, hoe minder hij van de natuur begreep. Kortom, de natuur is door onze groeiende onwetendheid eng en gevaarlijk geworden.
Tja, in het donker komen de gedachten.