nog even voor de grog:
Ik heb misschien de indruk gewekt dat ik het sculpturen alleen deed: niet dus. We waren steeds met 6 personen.
SCHEPPEN
In 2004 wonnen we de hoofdprijs, toegekend door de vakjury: 3000 euro voor de toiletten van de Heijenoordschool. In 2005 kwamen we niet door de voorronde. In 2006 wonnen we de publieksprijs: 1000 euro voor Roses for Children. In 2007 wonnen we de hoofdprijs, toegekend door de vakjury: 5000 euro voor Circus Poehaa. En in 2008, de vijfde keer dat we zouden meedoen, haakte ik voortijdig af en mede daardoor viel het groepje, waarmee we aan een jaarlijkse, regionale zandsculptuurwedstrijd meededen, uit elkaar. De eerste vier jaar had ik me er helemaal op gestort en tot mijn grote verbazing wonnen we ook het vierde jaar de hoofdprijs. Geld voor een goed doel. Dat jaar wilde het echter niet lukken. Ik kon mijn motivatie en enthousiasme niet meer terugvinden. Leo stopte omdat hij het te druk had, daarna meldde ik mij af en al snel volgde de rest. Tinka deed nog een laatste poging om de zaak te lijmen, maar gooide bij gebrek aan resultaat ook de handdoek in de ring. Toen de weg terug definitief werd afgesneden deed het even pijn en had ik zelfs een moment diepe spijt, maar toen herinnerde ik me dat ik tijdens de vorige voorronde en finale meerdere momenten had gekend waarin ik me afvroeg waar ik mee bezig was. De betovering, een trance bijna, van het eerste jaar was nooit teruggekeerd. Het vuur was blijkbaar gedoofd.
Voor mij begon het zandavontuur toen ik op de basisschool van Pim een oproep zag. ‘Zandkastelenbouwers gezocht, die zich willen uitleven voor een goed doel.’ Een wedstrijd georganiseerd door K3-Industriezand. Ik heb direct gebeld, bang dat er al veel aanmeldingen zouden zijn. Ik bleek de eerste. Het ging niet vanzelf om de eerste groep van zes personen bij elkaar te krijgen, maar Tinka regelde dat wel.
Het eerste jaar, in 2004, wonnen wij, onder de naam Heijenoord Hygiëne Team, de hoofdprijs om de toiletten van de Heijenoordschool op te knappen. Een groep van zes mensen die elkaar niet of nauwelijks kende en die nog nooit een zandsculptuur hadden gemaakt, anders dan een kasteeltje op het strand. Maar de organisatie had professionele sculptuurbouwers ingehuurd om de deelnemende groepen te begeleiden. We kregen uitleg over het compacten - het opbouwen van de bult zand - en het carven - het uitsnijden van het beeld - en als er ergens iets instortte dan waren zij er direct bij om de schade te herstellen. Het is wonderlijk materiaal, zand. Eenmaal goed gecompact laat het zich tot bijna alles bewerken, zolang je maar rekening houdt met de zwaartekracht en je geen al te grote overspanningen maakt.
Voordat je kunt beginnen moet er eerst geschept worden. Ik heb uitgerekend dat wij het derde jaar in een paar uur tijd ongeveer acht kubieke meter zand hebben verschept. Dat is zo’n slordige 13.000 kilo. Beulenwerk was het, het scheppen boven je macht, het omhoog tillen van emmers vol zand en dan nog eens het gesjouw met de zware brandweerslang voor de honderden liters water die er door gemengd moesten worden. En dan het gelijkmatig verdelen, het aanstampen. Drie bakken vol. Vooral de onderste bak van twee meter veertig bij twee meter veertig en zestig centimeter hoogwilde maar niet vol. Je moet wel over een enorme scheppingsdrang beschikken om jezelf in je vrije tijd zo af te beulen voor een goed doel . Maar het was het waard. In de vier jaar dat we als groep meededen, weliswaar in een steeds wijzigende samenstelling, wonnen we toch maar mooi negenduizend euro voor drie verschillende goede doelen. De ervaring en het winnen van de eerste keer maakte dat ik dagenlang met een brede grijns rondliep. Niets kon mij toen deren. Ik voelde mij geweldig. Het was een onbenoembaar ‘lelijk-jonge-eendjes-gevoel’; eindelijk groot gegroeid. Eindelijk echt iets bereikt. Onervaren, maar op enthousiasme en met als enig tastbaar doel iets voor niets te doen.
De vijfde keer zouden we het sculpturen anders aanpakken. Heel anders, want de laatste keer waren er wat onderlinge spanningen en op enig moment dreigde het helemaal uit de hand te lopen. Tinka en ik, de drijvende krachten achter ‘Geen Punt’ -zoals wij ons waren gaan noemen, bleven verbeteringspunten aanvoeren. We zouden bij het carven voortaan om het half uur van plek wisselen, zodat iedereen overal gewerkt had en het hele beeld evenveel van iedereen zou zijn. Zouden... Het bleef bij een goed idee.
Michiel, compliment, mooi gedicht. Ik ken dat, dat de regels 'groeien' tijdens het fietsen.