Paddenorgie in de Kennemerduinen (24-3-2005)

Gestart door Pim, maart 24, 2005, 20:47:24 PM

Vorige topic - Volgende topic

Pim

Na een nachtelijke dienst op mijn werk te Zandvoort had ik een "date" op de parkeerplaats "Koevlak"  van de Kennemerduinen, om 11.30 uur trof ik hier mijn vader aan voor een lentewandeling door een deel van het Nationale Park. Het weer was al van dusdanig karakter dat de jas nonchalant over de schouder geslagen kon worden. We sloegen eerst proviand in bij de plaatselijke Albert Heijn te Overveen.

Nationaal park Zuid-Kennemerland:
"Het Nationaal Park Zuid-Kennemerland is een samenwerkingsverband van de terreinbeheerders Vereniging Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer en NV PWN Waterleidingbedrijf Noord-Holland, particuliere eigenaren, het IVN, de omliggende gemeenten Zandvoort, Haarlem, Bloemendaal en Velsen, het Hoogheemraadschap Rijnland, de provincie Noord-Holland en het Rijk.
Dit samenwerkingsverband richt zich op de bescherming en natuurontwikkeling van het duingebied tussen IJmuiden en Zandvoort.
Het Nationaal Park is in 1995 officieel ingesteld en is één van de 20 Nationale Parken in Nederland. Het beslaat ruim 3800 hectare en omvat  naast kalkrijke duinen en strand, ook fraaie binnenduinbossen, historische landgoederen en veenpolders. Net als de andere Nationale Parken maakt ook Zuid-Kennemerland deel uit van de Ecologische Hoofdstructuur; dit is een netwerk van samenhangende natuurgebieden in ons land. De Nationale Parken maken het mogelijk dat mooie stukken natuur behouden blijven en zich kunnen ontwikkelen. Het zijn prachtige plekken voor voorlichting en educatie en voor natuurgerichte recreatie. Ook vindt in de parken onderzoek plaats. De Nationale Parken zijn de visitekaartjes van de Nederlandse natuur"! (Bron: http://www.npzk.nl/).

De term Nationaal Park is in Nederland soms een zeer ruim begrip. Zo heeft het Nationaal Park Zuid-Kennemerland diverse speelweiden en recreatiemeertjes. Zelf vind ik dit niet echt samen gaan; natuurbescherming en in de zomer vele honderden spartelende kinderen of je moet dit ook als natuur bestempelen. De vogels komen op deze wateren echt niet tot rust. Landschappelijk gezien is het een prachtig gebied!

We liepen langs de recreatieplas het Wed waar al enkele fanatiekelingen aan het pootje baden waren. Wat zij niet zagen was dat er langs de vloedlijn diverse paddenlijken lagen. De darmen lagen er kunstzinnig naast en bij een enkeling lag er naast hun kadaver een eisnoer waarin het nieuwe leven bezegeld is. Gelukkig waren er ook diverse levende exemplaren waarbij het mannetje het duidelijk grotere vrouwtje in een liefdesgreep hield.

Door het warme weer waren er zeer veel (aard)hommels uit hun winterslaap ontwaakt. Ook een knalgele citroenvlinder gaf enige kleur aan de nog voornamelijk grauwe duinen. Veel struiken beginnen in bloei te komen, maar de echte finale moet nog komen. Dan geurt het hele gebied naar meidoorn. Boven de onnatuurlijke dennenbospercelen vlogen koppels buizerds die er lustig op los "miauwden". In de top van een kale struik zat een mannetje roodborsttapuit. Diverse boomleeuweriken zongen hun in superlatieven beschreven zang, o.a. door Frederik van Eeden: "Het klinkt van uit de vage verte, alsof hij midden in 't gesternte zijn zilveren klokjes luidt". Zelf geniet ik nog het meest van zijn wonderlijke parachutevlucht.

Het Vogelmeer doet zijn naam meer dan eer aan. Hoewel het er soms ook uitgestorven kan zijn hadden we vandaag een dosis geluk. Langs de gehele waterkant telde ik zes kleine plevieren, soms zeer onopvallend. Drie druktemakers vlogen boven het meer, ze lijken dan wel in de verte op kleine vleermuizen en kunnen voor de kleinste plevier van ons land behoorlijk wat geluid produceren. Deze soort is in het gebied een broedvogel in kleine aantallen. De laatste jaren zijn er in het gebied weer grote zandvlaktes gemaakt waar alles was overwoekerd door struiken en gras. De kleine plevier zal de beheerders hiervoor dankbaar zijn.

Op het meer diverse eendensoorten: pijlstaarten, kuifeenden, tafeleenden, smienten, slobeenden, wilde eenden, wintertalingen en een mannetje brilduiker. Een kluut was zo druk aan het foerageren dat hij waarschijnlijk zijn soortgenoten uit het oog was verloren. Tientallen kieviten hielden sabbat. Vanuit de vogelkijkhut zit je dicht op het meer, maar vanaf de weg bovenlangs heb je een nog beter uitzicht. Dodaars lieten zich overduidelijk horen, maar verborgen zich tussen het riet. Op een klein eilandje liepen twee (grote) Canadese ganzen.

In een duinvallei renden vijf konijnen weg, dat is enigszins hoopgevend voor deze sterk gedecimeerde soort, door jacht en virusziektes. Met de verrekijker zagen we een ree die rustig aan het knabbelen was van een struik. De tjiftjaffen maakten de lentewandeling compleet, op de terugweg zag je al dat het weer aan het omslaan was, de lucht werd dreigend.

Gisteren 23 maart (2005) nog even de Amsterdamse waterleidingduinen doorkruist. Bij de Oranjekom (Ingang De Oase) zag ik aan de overkant een vogel met zijn rug naar mij toegekeerd zitten, de rug was van een kleur blauw die alleen maar in sprookjes voorkomt. Hij vloog over het water en ging op een takje zitten. Natuurlijk was het de ijsvogel. Op een weiland was de grote groep witte kwikstaarten naar elders vertrokken, maar ik telde nog ruim 120 Nijlganzen.

Toen ik het pad verliet en dwars door het bos liep zag ik een groene specht van dichtbij in een boom zitten. Vele kilometers verder hoorde ik ook twee exemplaren naar elkaar roepen. Deze vogel heeft trouwens ook zeer mooie kleuren. Richting de zeereep ontmoette ik de eerste roodborsttapuiten en veldleeuweriken. Deze vogels zijn in deze tijd niet erg schuw en hebben vooral oog voor het vrouwelijk geslacht.

Tussen de duindoorns zag ik nog twee hindes damhert. Een zestal grote zaagbekken en twee brilduikers bewezen dat de lente nog maar pas is begonnen, over enkele weken zullen ze wel weg zijn. Als straks de nachtegalen en grasmussen ook weer terug zijn is het een vogelfeest in de oude duinen.
met vriendelijke groet,

Pim Julsing

natuurverslaving.nl