Berenklauwenpark (5 september 2005)

Gestart door Pim, september 05, 2005, 20:30:06 PM

Vorige topic - Volgende topic

Pim

Vandaag (5 september 2005) ben ik om 8.00 uur gestart met een fietsroute rondom Almere, meestal beperk ik me tot de Lepelaarplassen en zuidelijke kant van de Oostvaardersplassen (Jan van den Boschpad), maar vandaag besloot ik eens een grotere ronde te maken.

Bij de Galjoottocht (een sloot tussen de Noorderplassen en Lepelaarplassen) zaten in een wilg een drietal ijsvogels die waarschijnlijk nu al een familiereünie hielden. Om de beurt vlogen ze weg, het derde exemplaar liet zich fraai bekijken. Een waterral voelde zich buitengesloten en liet dit met een harde varkensachtige gil duidelijk weten. Een tjiftjaf was hard aan het zingen. Deze algemene zomergast hoor ik weer op diverse plekken zingen na een kort zomerreces. Er is een zeer klein deel dat in de winter in Nederland verblijft, maar ze zijn dan stil.

Op de natte graslanden (Oostvaardersdijk – Lepelaarplassen) wandelde de groep van zo'n zestig runderen. Met de ochtendzon op hun vacht leken ze wel licht te geven. Op de grond zaten twee haviken en slechts één grote zilverreiger. De kwelzone langs de Oostvaardersdijk was zeer aantrekkelijk door diverse groepen baardmannetjes die luid roepend over het riet vlogen, in totaal 38 exemplaren. Ik zag enkele prachtige mannetjes met bakkebaarden en vrouwtjes en juveniele vogels zonder. Strenge winters kunnen het aantal baardmannetjes in Nederland (het grootste deel woont in Flevoland) halveren. Dit compenseren ze door jaarlijks vele jongen groot te brengen. Een paartje baardmannetjes kan maximaal 20 jongen grootbrengen per jaar. In de winter zwerven ze rond in grote groepen. De Lepelaarplassen en Oostvaardersplassen zijn toplocaties om deze soort te spotten.

Wederom wilde een waterral laten weten dat hij ook de moeite waard was om naar te luisteren. Ze laten zich niet zo gemakkelijk zien. In de winter is het vaak een stuk makkelijker om deze ral te zien, ze komen dan uit de dekking op zoek naar voedsel. Buizerds zaten langs de dijk en waar eigenlijk niet. Deze roofpiet doet het erg goed in Zuidelijk Flevoland, waarschijnlijk door de hoge muizenstand (die wel kan fluctueren per jaar). Op een koude winterdag lijkt op elk paaltje langs de weg wel een buizerd te zitten.

Vervolgens kwam ik langs de Pampushaven, hier zaten op de bergen basaltblokken tientallen kneutjes en vlogen enkele gele kwikstaarten over. Op een omgeploegde akker die rijkelijk was voorzien van windmolens zaten tenminste drie tapuiten en veel kokmeeuwen. Ook weer de algemene muizenbuizerds en torenvalken. Een paartje bruine kiekendief had de enige rietkraag in de omgeving uitgezocht om boven te jagen.

Door het Pampushout kwam ik op de IJmeerdijk uit. Hier is al vele jaren een trektelpost die zeer fanatiek bemant wordt, ik geloof dat hier zelfs de meeste teluren van heel Nederland worden gemaakt (zie: www.trektellen.nl). Ik sprak kort met de opperteller ter plaatse Jan Boshuizen, hij had in de vroege ochtend een visarend voorbij zien trekken, maar verder was het redelijk rustig. Ik zag nog diverse boerenzwaluwen langstrekken en bij de haven foerageerde een grote groep (>100) van deze soort. Het was verre van ontspannen op de telpost want aan dit deel van de dijk word momenteel gewerkt om het talud te verhogen en het fietspad te vernieuwen. Een oeverloper trok zich weinig aan van de lawaaimachines.

Langs de jachthaven waren veel bosjes gerooid die zeer belangrijk waren voor trekvogels, o.a. duindoorn en egelantier. Het is toch jammer dat mensen zo makkelijk omgaan met deze stroken natuur. Na flink wat trapwentelingen kwam ik uit bij het Kromslootpark, ingesloten tussen het Gooimeer en de A6.

"Ten westen van Almere-Haven lag begin jaren '70 een honderden meter groot stuk land vol ruigte. Deze witte vlek op de kaart moest veranderen in een aantrekkelijk park voor de latere bewoners van Haven. De landschapsontwerpers kregen de ingeving om een luchtfoto van de Oostvaardersplassen als basis te gebruiken. Een aantrekkelijk stukje vol grillige kreeklopen werd er uitgeknipt en op de witte vlek gelegd. De kreken werden overgetrokken en het ontwerp was klaar. De kromme kreken waren vervolgens goed voor de naam van het park: Kromslootpark. een stuk natuur dat interessant is voor alle Almeerders"
(Bron: www.dial.nl)

Het Kromslootpark kunnen ze inmiddels omdopen tot berenklauwpark. De reuzenberenklauw staat hier in enorme velden wat een prachtig gezicht is. De bewoners van omringende wijken zijn minder blij met deze sterk uitbreidende plant. Hij is inmiddels zelfs in de stadsplantsoenen te vinden en dat kan gevaar opleveren voor spelende kinderen. Van de sappen van de berenklauw kun je fikse blaren krijgen.

In het park worden delen begraast door de Connemara pony, een soort oorspronkelijk uit Ierland. "De Connemara Pony is afkomstig uit Ierland. Een gebied in het uiterste westen dat Connemara heet en waar de pony zijn naam aan dankt. Eeuwen lang leefden de pony's in het onherbergzame en heuvelachtige gebied in halfwilde staat. Het gebied staat bekend om zijn gure klimaat; veel regen, mist en wind en vooral weinig voedsel"
(Bron: www.ponynet.nl).

Het kromslootpark is een heerlijk terrein om urenlang rond te struinen per benenwagen, met de fiets ben je er zo doorheen. In een wilg langs het water zat een mannetje ijsvogel. Ik kon niet zien of deze een ring droeg, in het park zit namelijk sinds 1993 een vogelringplek. Een paapje kwam kortstondig op een uitgebloeide berenklauw zitten, maar wilde niet op de foto. Vanuit een rietkraag klonk de metaalachtige roep van zeker drie baardmannetjes. Wederom een gillende waterral.

Langs de rand van het Waterlandse bos,  langs de Hoge Vaart en door het industriegebied De Buitenvaart kwam ik uit op de vogelboulevard van Almere, het Jan van den Boschpad. Aan de overkant een groep van tien lepelaars en vijf kleine zilverreigers. Eén zin zal ik wijden aan de aanwezige exoten, er zaten Nijlganzen, Canadese ganzen, keizerganzen (2) en een zwarte zwaan. Boven de rietvelden en op de grond zaten nog diverse bruine kiekendieven, ik telde er maximaal zestien (waarvan slechts twee adulte heren). Een sperwer vloog richting fluitbos, twee haviken waren ter plaatse en een boomvalk was aan het jagen. Ook cirkelden enkele fraaie buizerds in de lucht, één zeer wit exemplaar. De arenden lieten het tijdens mijn aanwezigheid afweten.

Grote zilverreigers waren aanwezig met minimaal zeven exemplaren, in de verte vlogen ze soms over. Ook een groep van zestien lepelaars vloog over het riet, waarschijnlijk was er paniek in de tent. Een grote groep wintertalingen (eclipskleed) zwom in het eerste water, als ze op de wieken gingen zag je hun groene spiegels. Een alarmerende waterral was de rode draad van vandaag.

Bij de verbindingszone zaten zes tapuiten en vlogen zeven gele kwikstaarten rond. In het Wilgenbos zag ik minimaal twee ijsvogels (mogelijk drie). Ze kwamen diverse malen aanvliegen met een visje in de bek en verdwenen in de vegetatie naar hun mogelijke nest. Zou dit duiden op een tweede of derde nest dit jaar? IJsvogels zijn meesters in het voortbrengen van jongen, dit om de populatie op peil te houden na een strenge winter.

Tenslotte ging ik nog mijn geluk beproeven in de Lepelaarhut – Lepelaarplassen. Hier zijn voornamelijk eenden te bewonderen (o.a. tafeleend en slobeend). Een prachtige exotenpaartje rosse stekelstaarten zwom voor de hut langs. Het mannetje heeft een wonderlijk blauwe snavel. Ze komen oorspronkelijk uit Noord-en Zuid-Amerika, de exemplaren in Nederland zijn ontsnapt.
               
Gisteren (4 september 2005) nog even in de vroege avond naar het Wilgenbos gegaan waar ik op de valreep (ik stond op het punt om te vertrekken) een bever door het water zag glijden. Eerder al zag ik een vos langs de kant staan die probeerde water te drinken, de oever was hiervoor iets te stijl. Dit tot genoegen van de ijsvogels, ik zag er vier.

Bij de Lepelaarplassen was het een waar beverfestijn. Ik trotseerde vele muggenbeten, maar kreeg als beloning vier adulte (in ieder geval geen juveniele exemplaren) bevers te zien. Eentje zwom langs de kant op ongeveer dertig centimeter afstand van me. Ik bleef stokstijf staan en de bever merkte mij niet op (naast de rietkraag). Een tweetal ijsvogels vlogen geluidloos langs.




met vriendelijke groet,

Pim Julsing

natuurverslaving.nl