Batumi Raptor Count 2009

Gestart door Scio, oktober 13, 2009, 11:12:26 AM

Vorige topic - Volgende topic

Scio

Ik weet niet meer wanneer ik de aankondiging voor het eerst zag; moet ergens begin april zijn geweest. Of was het een excursieverslagje op de DB-site? Geen idee meer...het lijkt ook al zo lang geleden. Roofvogels langs de Zwarte Zeekust....de lucht zwart van de stipjes wespendieven...niet voor te stellen, en toch bestaat het. Europa's grootste roofvogelbottleneck was herondekt. 800.000 roofvogels op 3 maanden tijd. Hier moest ik heen!

Eind augustus was het zover. De trip naar Georgië kon beginnen. Half 6 had ik de vlucht vanuit Amsterdam naar Batumi, met een tussentop en overnachting in Istanbul. Op Schiphol had ik met 2 andere Nederlanders, Jan & Jip, afgesproken. En zoals het vogelaars betaamd; zodra je elkaar ontmoet en over de gevleugelde vrienden begint te praten, stop je pas op het moment dat je in je bed in Istanbul ligt. Lekker makkelijk en o zo vertrouwd. Na een korte vlucht richting Georgië kwamen we aan in Batumi. De redelijk turbulente aanvliegroute boven zee bracht nog de nodige spanning voor een onervaren reiziger zoals ik. Echter, dat verdween op het moment dat ik het vliegveld uitstapte. Achter je de Zwarte Zee, voor je de toppen van de Kleine Kaukasus. Bizar gezicht, zo'n verschil op 15 kilometer afstand.

Met een taxi werden we vervolgens naar het vogelaarsstation gebracht. De taxichauffeur hield er typisch een oosterse rijstijl er op na. Hard doorrijden, toeteren als je een kruispunt of rotonde bereikt, je plekje tussen andere auto's veroveren door vrij laat te remmen en stelselmatig de stoplichten negeren. Verder kon hij ondertussen ook nog m'n leica optimaal gebruiken om de grote tankers op de Zwarte Zee beter te bekijken. Vriendelijk wist hij me voor 15 euro af te zetten, dus die ervaring had ik ook alweer op zak.

In het station aangekomen werden we hartelijk ontvangen door Wouter, main man van de organisatie op dat moment. Omdat de regen het tellen onmogelijk maakte, was de rest van de tellers op weg naar beneden. Gedrieën besloten Jan, Jip en ik het strand op te lopen voor een ontspannen vogelmiddagje langs zee, dat uiteindelijk gevuld werd met Citroenkwikstaarten, Grauwe Klauwieren, Sperwergrasmussen, Dwergmeeuwen en ander spul. Dat begon al heerlijk! Later op de avond vertrokken we per Marchutka (Minibusje die 20 cent per 10 kilometer rekent) naar Batumi, een stad zo groot als Breda, gesticht door Alfred Nobel (toch handig als sommige mensen hun Lonely Planet Guide meenemen naar zo'n bestemming). Mainport voor de olie vanuit Azerbeidjan naar Istanbul en toeristisch centrum van Georgië. Na een enorm typisch maar lekker Georgisch diner voor een paar euro, reden we terug naar het station en kropen snel het bed in. De dag erna stond de eerste telling op het programma!

Op een redelijk christelijke tijd (7 uur in de ochtend) vertrokken we met een naar benzine riekende Lada Niva naar een van de twee telposten. Daar aangekomen vloog de eerste wespendief al voorbij. Echter, niemand van de ervaren rotten die er erg om maalde. Kwestie van noteren, en dan verder kijken. De ochtend begon zeer rustig...geen enkele roofvogel vloog nog door. Dat soort died down moments zijn leuk om andere dingen even te bekijken. Bergtjiftjaf, Groene Fitis, Wielewaal en Bijeneters vulden de lucht, maar vooral omgeving is prachtig. Je staat op een heuveltop, omringd door stevige piekjes, terwijl in het westen de Zwarte Zee schittert in de ochtendzon. In het dal zie je de huisjes tegen de bergwand aangeplakt, overal kringelt rook (afvalverbranding) en vele onbekende geluidjes van de bewoners vullen de ochtend. Na een uurtje of 10 begon het werk. Overal zag je achter de bergtopjes kleine groepjes Wespendieven omhoog kringelen....belletjes van 10 tot 300 roofvogels speelden verstoppertje met de tellers. Na verloop van tijd vliegt zo'n stroompje uit en kan het tellen beginnen. Uiteindelijk ratelen de tellers onophoudelijk omdat alle zijden van de bergtop in de gaten worden gehouden. De zon en de blauwe lucht maken her karwei af en toe best lastig, en ook het snel determineren, en op geslacht & jaar brengen van verschillende soorten kiekendieven is een stevige klus op zich. Maar de beloning is geweldig. 15 soorten roofvogels op 1 dag is nauwelijks voor te stellen. En met 'maar' 4000 wespendieven is de dag nog niet eens zo spectaculair volgens de ervaren rotten.

Na afloop snel weer naar beneden voor een welverdiende maaltijd, bijpraten met de rest van de mensen en snel het bed in. Want de volgende dag wil je zo scherp mogelijk zijn. Na 11 uur was er dan ook niets meer te doen in het vogelaarsstation. Iedereen lag voor pampus. De dagen vlogen voorbij, de aantallen werden hoger en hoger en hoger, tot de piekdag met 80.000 wespendieven op 1 dag werd bereikt. Ondertussen nam de diversiteit toe en kwamen de krenten ook door. Sakervalken, Kleine Torenvalken, de eerste Arenden (Bastaard, Zee en Schreeuwarend kwamen nog nauwelijks door) verschenen ten tonele. De Zwarte Wouwen bevolkten de Wespendievenstromen en Steppebuizerds maakten het determineren op 3 kilometer afstand erg lastig. Steppekiekedieven namen toe en Dwergarend kwamen met 150 stuks per dag door. Rond de telposten verschenen Noordse Nachtegalen, Scharrelaars, Grote en Duinpiepers (zelfs grote karekiet in de bossen op 800 meter hoogte). De lucht bleef gevuld met zwaluwen en mensen met een dag vrij kwamen met prachtwaarnemingen uit een nabij gelegen delta (Klein Waterhoen, Breedbek en Terekruiter, Aziatische Roodborsttapuit, Isabeltapuit,  Kortteenleeuwerik en nog veel meer). En al die tijd bleef het dagritme voorspelbaar. Opstaan, tellen, eten en slapen. Om de 5 dagen waren er per persoon 2 vrije dagen ingeroosterd. Omdat mensen ook Kazbeghi-plannen hadden, werd er zeer flexibel met deze dagen omgegaan. Bottomline was echter dat eigenlijk niemand vrij wilde hebben. Het tellen was verslavend, logisch als 30% van je horizon gevuld wordt met zwarte stipjes die kriskras, en toch gestroomlijnd en afgesproken hun weg vinden door de bottleneck. Elke dag is het weer een superstoere sport om alle stipjes te tellen, en zoveel mogelijk andere soortjes te vinden tussen de duizenden en duizenden wespendieven. Die ene Arendbuizerd, het op naam brengen van die ene lastige kiekendief (is dit nou grauwe of steppekiek?), it's addictive as hell!

Uiteindelijk toch maar een vrije dag opgenomen. Helaas sloot een grapjas me (per ongeluk) op in m'n eigen kamer. Na 6 dagen opstaan om kwart voor 6, wil je wel eens tot 8 uur uitslapen, en niet iedereen wist dat. Ik kon er dus helaas niet via de deur uit....dan maar via de raam.......iets wat ik niet had moeten doen. Georgië staat namelijk niet bekend om de meest gezellige honden. Daarnaast zijn ze zo groot als kalveren en worden ze gefokt om de kuddes in de bergen te beschermen tegen wolven. En als je dan per ongeluk door de raam springt en op het verkeerde plein terecht komt...heb je en probleempje. Na 5 beten en een stevig gevecht met dat kalf kwam ik er redelijk gehavend vanaf. Gevolg....naar het ziekenhuis racen, doktoren die je in een van vliegen vergeven ziekenhuis behandelen, 5 dagen spuiten halen en 2 dagen met je been omhoog liggen. Niet de meest fijne ervaring (f*ck...beginnen de Aasgieren door te vliegen? Pffff.....) maar o zo leerzaam.

Na 3 weken van tellen, kwam er een eind aan mijn verblijf. De laatste dag werd gekenmerkt door laaghangende bewolking. Gelukkig lieten de jagers de vogels ditmaal even met rust. Dagen eerder konden er meer dan 350 schoten per dag gehoord worden, en zagen we meermaals wespendieven, dwergarenden en sperwers uit de lucht geknald worden. Een bezoekje aan de jagers bracht uiteindelijk ook informatie over creperende wespendieven, onthoofde steppekiekendieven, achteloos weggesmeten scharrelaars binnen, om maar niet te spreken over de bijeneters en wielewalen die als shooting practice worden gebruikt. Deze dag viel het gelukkig mee. Echter, het natuurgeweld deed vandaag, op de laatste dag, haar intrede. Eerder in de week hadden we al kennis gemaakt met het fenomeen 'aardbeving',  vandaag was het de beurt aan 'gevaarlijk donderstorm'. Sta je te tellen op een berg, gaan de hemelpoorten open. Met z'n 6en onder de parasol staan was het devies. Om de tijd te doden deden we aan russische roulette. Om de paar seconden werd de parasol doorgegeven. 'Er moet nu geen onweer komen, want dan hebben we een probleempje'....sja..5 minuten later was het zover. 1 flits en 1 klap binnen de seconde was genoeg om de parasol zo ver mogelijk weg te smijten, de spullen te pakken en de berg af te rennen. Da's best lastig in de stromende regen. De bergweggetjes blijken glijbanen, terwijl ondertussen de bliksems je om de oren vliegen en links & rechts naast je inslaan. Uiteindelijk bereikten we, na een paar valpartijen, een huisje om te schuilen. En zelfs in die natuurwoestenij vliegen de wespendieven door.....onvoorstelbaar maar waar. En zodra het echt onmogelijk wordt om te vliegen, storten ze doorweekt naar beneden, de boomtoppen in. Het leek niet eens meer op vliegen wat ze deden, ze hoopten zo snel mogelijk een droge boomtop te vinden, om de nacht in door te brengen. Buiten de moeilijke manoeuvres moesten ze ook nog eens de hagel van enkele stoere jagers ontwijken. Maar guess what....het lukte ze!
Ondertussen werd er overlegd over het doorgaan van de telling op die dag. Terwijl je met z'n allen zit te balen van het voortijdige einde van de telling, werd er ook nog eens gemeld dat de eerste Aziatische Wespendief van de telling dat jaar werd geregistreerd.....apart gevoel moet ik zeggen. Gelukkig was ik op het juiste moment eerder die week aanwezig om een 2e kj Lannervalk mee te pikken, en kon ik wat hebben. Maar een brokje wegslikken is wel iets wat je dan even doet.

Het voortijdige einde van de telling bleek ook het einde van mijn verblijf. 2 dagen later stapte ik samen met Marten op het vliegtuig naar het inmiddels opgedroogde Istanbul, om ook daar nog een weekje te tellen. Helaas viel het in het niets bij de Batumi. De Schreeuwarenden waren indrukwekkend, maar het gevoel was weg. Het gevoel van saamhorigheid en verwachtingsvolle spanning heb ik in Georgië achter gelaten. Toegegeven, om 10 uur aan komen lopen op de Camlica's en eerst koffie bestellen bij het nabijgelegen café en vervolgens rustig de kleine vliegenvangers, roze pelikanen en balkansperwers bekijken was geen straf. Het was vakantie, waar Batumi hardcore trektelwerk bleek. Het was uitrusten, waar Batumi af en toe topsport leek. Na een weekje uitrusten in de metropool stonden we om half 11 's avonds weer in Nederland. Een levenservaring rijker....en een voornemen rijker. Het voornemen om volgend jaar terug te keren in oktober. Of het lukt weet ik niet, maar deze trektelvuurdoop neemt niemand me weer af.
Scipio van Lierop
Oehoe Werkgroep Nederland

hiskodevries

Was getekend Hisko de Vries.

Wil je een fotovraag stellen op het forum lees dan dit eerst https://forum.waarneming.nl/smf/index.php?topic=452369.0

vuurvlinder

Met vriendelijke groet, Astrid Landsaat.

Justin Jansen

M.v.g., Justin Jansen


Wouter van Pelt

Even een oud topic naar boven gehaald. Het Batumi Raptor Count project zoekt ook voor 2011 nog vrijwilligers om mee te tellen. Voor verhalen: zie oa hierboven en http://dutchbirding.nl/news.php?id=245. Ik heb me naar aanleiding van deze verslagen inmiddels ook aangemeld, ben heel benieuwd wat het gaat worden!

Meer informatie op http://www.batumiraptorcount.org/

marcel123

#5
CiteerEind augustus was het zover. De trip naar Georgië kon beginnen. Half 6 had ik de vlucht vanuit Amsterdam naar Batumi, met een tussentop en overnachting in Istanbul
Ben sinds zaterdagochtend terug uit Georgie, maar had bedacht dat er ook een vluchtvariant via Batumi was. Is dat goedkoper dan via Trabzon-Turkije?


Vincent Hart

Gaaf dat de tellingen nu ook te volgen zijn via trektellen.nl  :duim:
Groet, Vincent


Als je goed om je heen kijkt
zie je dat alles gekleurd is                    K. Schippers




Gerard Troost

Groet,
Gerard Troost
www.trektellen.org
www.twitter.com/migrations

www.twitter.com/trektellen

marcel123

CiteerIn Batumi, Georgië doet Wouter Vansteelant trektel-onderzoek naar roofvogels. Kom om meer te horen over vogelonderzoek en zijn belevenissen in dit spannende land!

Deze lezing is georganiseerd door de Wandelende Tak, de natuurcommissie van Sylvatica voor Bos- en natuurbeheer studenten. Maar alle andere vogelaars, biologen, natuurliefhebbers of geïnteresseerden in Georgië zijn uitdrukkelijk ook uitgenodigd!
Lezing in wageningen

Gerard Troost

Groet,
Gerard Troost
www.trektellen.org
www.twitter.com/migrations

www.twitter.com/trektellen

Thijs Fijen

12 maart 20 uur in het Forum gebouw van de WUR (Droevendaalsesteeg 2, Wageningen, gebouw 100, zaal C103)
Thijs Fijen