Forum van Waarneming.nl

Overige natuuronderwerpen => Excursieverslagen => Topic gestart door: Guus Peterse op november 22, 2005, 09:40:39 AM

Titel: Roze spreeuw in Wassenaar
Bericht door: Guus Peterse op november 22, 2005, 09:40:39 AM
Wassenaar: het is zo'n plaats die de vraag oproept: 'wat heb ik hier te zoeken?' Schitterende herfstkleuren onderweg: ze sierden de oude Haagse parkbossen die ik passeerde, en de weelderige bospartijen tussen de dure villa's in Wassenaar. Fraaie oude loofbossen waarin een gouden licht blonk alsof de zon er scheen. Wat-ie elders niet deed op deze sombere, grijze en af en toe zelfs miezerige middag.
Maar niets van die pracht in het wijkje van mijn bestemming: dat was een gewoon buitenwijkje zoals je in alle steden en dorpen in Nederland aantreft. Gloednieuwe doorzonwoningen in alle soorten en maten, perkjes, tuinen, groenvoorzieningen met hondentoilet en een speelplaatsje met wipkip en zandbak. Wat had ik daar te zoeken?
Roze spreeuw.
Vogelaars hebben het maar makkelijk: op alle moeilijke, existentiële wezensvragen naar het waarom en het waartoe hebben wij altijd een eenvoudig antwoord.
Roze spreeuw, in dit geval.
Enigszins bezorgd of het wel zou lukken (zo'n buitenwijkje in Wassenaar is zonder roze spreeuw immers geen feest) stapte ik de bus uit. Maar binnen vijf minuten had ik beet!

Aangekomen op de aangegeven plaats met uitzicht op het aangegeven balkonnetje, trof ik een medevogelaar die hem vijf minuten geleden gezien meende te hebben. Toen was-ie ergens van geschrokken en was met een stel gewone spreeuwen 'daarheen' gevlogen, en hij wees in de richting van een hoge populier die verderop boven de daken uitstak en waarin duidelijk wat spreeuwen zaten.
Wij daarheen, naar de hoek van de Rodenburglaan en de Lindenhoflaan, en daar vonden we in die populier de spreeuwen en tussen de spreeuwen eentje die lichtbruin was en die bij nadere bestudering in het bezit bleek van een grotendeels gele snavel: roze spreeuw! Een  nieuwe soort, nieuwe, tot voor kort nog maagdelijke gebieden ontgonnen: een heerlijk gevoel!
De rest is gauw verteld. Hij zat er nog niet zo florissant bij, hoog in die populier afstekend tegen de grauwe lucht. Maar na een tijdje vloog-ie naar het dak van een naastgelegen doorzonwoning: mooier en dichterbij. Vervolgens naar een tuintje in de nabijheid: nog mooier en nog dichterbij. En tenslotte naar een boompje op het parkeerplaatsje waar we inmiddels met zijn vieren stonden te kijken. Op nauwelijks vijf meter afstand ging hij zitten peuzelen aan wat oude bessen en van zijn toeschouwers trok hij zich helemaal niets aan. Beter konden we het niet krijgen.
Het was een mooi tafereel: roze spreeuw bekeken door een klein groepje vogelaars, en vogelaars bekeken, af en toe, door een enkele lokale bewoner. Die verbaasden zich al niet eens meer want waren inmiddels wel aan ons gewend, maar waren nog altijd nieuwsgierig naar wat voor vogeltje dat toch was waar al die mannen de laatste dagen naar kwamen kijken. Ik legde het ze met alle plezier uit.

Op de terugweg nog even een stukje door het Haagse bos gewandeld: oase van natuur en stilte temidden van de omringende grootstad. Een schemerige tempel, met goud bekleed, waarin overigens nog volop het kabaal van de grootstad doordrong. Maar prachtig, zodat ik mezelf kon voorliegen dat ik uiteindelijk niet alléén voor een roze spreeuw naar Wassenaar was geweest. Want wie doet nou zoiets?