Forum van Waarneming.nl

Overige natuuronderwerpen => Excursieverslagen => Topic gestart door: Pim op oktober 31, 2005, 12:39:04 PM

Titel: Kinderboerderij in rouw (30 oktober 2005)
Bericht door: Pim op oktober 31, 2005, 12:39:04 PM
"De kinderboerderij van het idyllische dorpje Bakkum te Noord-Holland is in rouw gedompeld; na de ontsnapte mandarijneenden, krooneenden en een dure witoogeend is hun publiekstrekker de grote tafeleend voor de tweede maal door een gat in de omheining gekropen. Medewerker B. had een tijd terug nog zoveel moeite moeten doen om deze vogel weer terug te vinden. Al hun rosse stekelstaarten en een zwarte zwaan die ze geschonken waren tijdens hun vijfentwintig jarige jubileum zijn al jaren aan het rondzwerven door het dorp...."

Vanmorgen (30 oktober 2005) bracht ik een bezoek aan het Noordhollands duinreservaat te Castricum. Vlak voor het station vloog op een weiland een gemengde groep goudplevieren/kieviten op. Van de eerstgenoemde soort telde ik minimaal vijftig exemplaren. Een haas sprong over een slootje toen een boer zijn schapen kwam inspecteren en een torenvalk bekeek dit oer-Hollandse tafereeltje hoog vanuit de lucht.

Binnen een kilometer bevond ik me in het duinreservaat, in de zomer platgetrapt door minimaal één miljoen Duitsers en andere "natuurliefhebbers". De gehele Hollandse duingebieden krijgen jaarlijks zeker tien miljoen bezoekers te slikken. Wonderwel zijn er toch nog momenten dat je je hier even "alleen op de wereld" kan voelen, echter niet in de schoolvakanties en/of weekends op Christelijke tijden. Ik fietste in bijna één rechte lijn naar de vogelkijkhut "het boetje van onze Kees" bij het Hoefijzermeer (zie: www.vogelkijkhut.nl). Zelfs op de vroege ochtend zaten hier al enkele fotografen gereed om elke verschijnende waterral vast te leggen op hun geheugenkaart. De waterrallen gilden er op los alsof er een moord werd gepleegd en soms lieten ze zich kortstondig zien. Door zijn verborgen levenswijze zou je kunnen denken dat het om een zeldzame broedvogel gaat, maar deze aquatische ral (waar de Latijnse naam naar verwijst) is relatief algemeen. Hiervan getuige ook de enorme netvangsten van de laatste weken bij diverse vogelringstations. De waterral is rond deze tijd zeer actief en in elke zichzelf respecterende rietkraag kan je zijn varkensachtig gegil horen, zelfs binnen de bebouwde kom.

Een ijsvogel kwam schel piepend over de plas aanvliegen en kwam een tiental seconden pal voor de hut zitten. De roodborstjes in de ochtendzon waren zeker niet ondergeschikt hieraan. Het aantal eenden was teleurstellend, ongeveer zes tafeleenden en enkele slobeenden dreven op de plas. Plotseling kwam uit de zuidwesthoek van de plas een hele meute eenden aanzwemmen, voornamelijk tafeleenden. Hiertussen zag ik al snel de grote tafeleend, enkele determinatiekenmerken zijn: groter dan tafeleend, steil voorhoofd, maar het meest opvallende vond ik de lange, driehoekige en zwarte snavel. Het was een mannelijk exemplaar en op zijn snavel ontbreekt ook de grijze band die de reguliere woerden tafeleend wel bezitten. In januari 2003 is deze Noord-Amerikaanse dwaalgast ook al op dezelfde plek waargenomen. En half oktober 2005 dobberde deze zeldzaamheid weer op precies dezelfde plek. Heel vogelend Nederland in rep en roer, maar met zulke eenden weet je hun afkomst nooit geheel zeker. Frappant is het wel dat de vogel door de commissie van wijze heren (CDNA) is aanvaard terwijl de vogel ook wordt gehouden in waterwildcollecties. Erg sneu voor die ene mandarijneend die na een zware tocht via de "gele" rivier, langs de Himalaya, over de Kaukasus, langs Maltese vogeljagers in Bakkum terecht is gekomen....(grapje hoor).

Bij de vinkenbaan hoorde je al van verre diverse vogelgeluiden uit boxen schallen. Het grappige is dat de nietsvermoedende vogelaar hierdoor flink in de war kan raken, ik spreek uit ervaring; enkele maanden geleden was ik zoekende naar de luid roepende vogel in het infiltratiegebied, ik klom zelfs illegaal over een hekje en plotseling stond ik oog in oog met een luidspreker. Dan voel je je eventjes lulletje rozenwater. Op het vogelringstation Castricum worden met grote regelmaat zeldzame vogels van een aluminium ringetje voorzien, waaronder vorig jaar een steenortolaan en afgelopen week een bruine boszanger.

Zigzaggend langs de kinderwagens stak ik bij bezoekerscentrum "De Hoep" (zeker een bezoekje waard) de Zeeweg over en kwam na enkele kilometers bij de Karpervijver. (zie: www.vogelkijkhut.nl). Op het water zwom een groep wilde eenden met daartussen ook enkele smienten, wintertalingen, krakeenden en slobeenden. De exotische mandarijneend (mannetje) verstopte zich snel in het riet, maar een man krooneend liet zich wel snel bewonderen. De krooneend is een geval apart in de exotendiscussie: de vogel is vaak ontsnapt uit volières, maar komt ook in het wild voor (vanuit Oost-Europa waarschijnlijk). Een zeldzaamheid tussen dit bont gezelschap was een mannetje juveniel witoogeend die zeer veel onder water dook. De vogel heeft geen wit oog zoals zijn naam doet vermoeden, dit krijgt de woerd pas op latere leeftijd, hij moet het nu met een donkere iris stellen. Het wit nabij zijn gat is ook niet zo opvallend als bij een vrouwelijk volwassen exemplaar. Een ijsvogel vloog diverse malen langs, maar ging steeds verstopt in een wilg zitten en gunde mij zodoende geen euforische fotomomenten. Een groep watersnippen vloog zenuwachtig heen en weer en landde tenslotte in een rietveld.