Forum van Waarneming.nl

Overige natuuronderwerpen => Excursieverslagen => Topic gestart door: Guus Peterse op oktober 07, 2005, 21:38:40 PM

Titel: Vlieland
Bericht door: Guus Peterse op oktober 07, 2005, 21:38:40 PM
Een oudje, is dat oké?

Ik herinner me van Vlieland vooral de herfst. De herfst in de duinen, met glinsterende abelen, paddestoelen onder het struikgewas en de trekkende koperwieken en kramsvogels, merels, vinken, leeuweriken en piepers, die allemaal in vloedgolven over het eiland heen kwamen. En met bosjes vol lijsters in duin en tuin, door die vloedgolven achtergelaten. En incidenteel die paar tjiftjafjes, een zwartkopje, nog een zwartkopje, een paar goudhaantjes rond het kerkhofje.
En natuurlijk herinner ik me die formidabele juveniele kleinste jager die over de branding vloog: een onvergetelijke gebeurtenis. Die prachtige slechtvalk op jacht boven de kwelder, en de paniek onder de wadvogels in de verte toen ik 'm kwijt was: daar moest-ie ergens zijn. En de beide parelduikers op zee. En de bonte kraaien op het eiland, die ene late kleine strandloper, de roodkeelduikers, het smelleken en de vogels op het wad, het glinsteren van een vlucht bonte strandlopers, het roepen van de zilverplevieren en van de smienten enzovoorts enzovoort enzovoort.

Vraag Harriët wat ze zich herinnert, en ze heeft het over de Dorpstraat beneden, over de gloppen tussen de huisjes door en dat je als je door zo'n glopje ging daarna meteen op de waddendijk stond achter de huizen aan de overkant van de straat en uitkeek over het wad bij hoog en bij laag water en over de tuintjes achter de huizen (barstend van de merels en de koperwieken die er uitrustten van hun lange reis, maar dat ben ík weer) en op de duinen daarachter en op de vuurtoren hoog op zijn duin. Over dat we zo gezellig midden in het dorp zaten, en zo dicht bij de veerboot die we meerdere malen daags hoorden loeien bij aankomst en vertrek. En over de zon die opkwam achter Terschelling tijdens haar ochtendlijke strandwandeling rond de Noordestoek, toen ik welwillend thuis met de kinderen wachtte op haar terugkomst om daarna zelf weer voor vele uren het eiland op te mogen.
Vraag het Renske, en ze zegt: 'dat we op een eiland waren, dat er zoveel strand was, dat we zo'n leuk huisje hadden'. En mix-max natuurlijk, waarmee ze zoveel gespeeld heeft. Samen ge-mens-erger-je-niet. En niet te vergeten de bolderkar, met Esther in de bolderkar naar het strand.
Esther zullen we het nog maar niet vragen, die is ten tijde van Vlieland net zeven maanden.

Zo hebben we allemaal onze eigen herinneringen, natuurlijk, dat is bekend. De mijne gaan altijd over natuur of zoiets, over vogels liefst. Over de kwelders die zo kleurrijk glimmen in de zon. Over de glinsterende wateren temidden van de bontgekleurde schorrevegetaties. Over het wad daarachter, met zijn wilde vluchten van wadvogels als woelende rookpluimen aan de horizon bij opkomend tij. Ook over zee en strand natuurlijk, net als Renske, maar dan vooral over die langs vliegende kleinste jager en die parelduikers en roodkeelduikers op zee, de kleine jager over zee, de colonnes eidereenden en zwarte zeeëenden in de verte enzovoort.
Eenzijdig type ben ik eigenlijk, bedenk ik wel eens, arm van geest, zeker op vakantie. Al moet gezegd, ik heb natuurlijk ook warme herinneringen aan ons appartement aan de Dorpstraat, tegenover de viskraam, tegenover het (het? Het zal het enige niet zijn op Vlieland) hotel, zicht op een glimpje wad tussen de huizen aan de overkant door ('Wadzicht' had men het genoemd). Het appartement dat zo behaaglijk voelde met de kachel brandend in de huiskamer. Maar ach, dat kennen we van overal, daarvoor hoeven we niet op vakantie, niet naar Vlieland, daarvoor hoeft het slechts herfst te zijn.
Warme herinneringen ook aan ons dakterras, ons alternatief voor een tuin. Met zicht op een winterkoninkje in de dakgoot, het geboomte in de buurt, herfstige bosjes en beginnend duinland. Het beste was trouwens om dat beginnend duinland niet aan de zo aantrekkelijk lijkende nadere inspectie te onderwerpen want dan bleken achter het beginnend duinland nog lang de duinen niet begonnen maar slechts een ratjetoe van vakantiehuisjes, opslagplaatsjes en andere onduidelijke bouwsels temidden van restjes van wat vroeger beginnend duinland moet zijn geweest.
En met zicht, toch weer, op vogels. Trekkende vogels vooral. Op een middag zat ik een paar uur lang te kijken naar de trekvogels. In een onophoudelijke stroom passeerden de koperwieken, ontelbare koperwieken, en vele kramsvogels, het ene groepje na het andere. Af en toe vinken, wat leeuweriken, graspiepers. En allemaal naar het noordoosten!
Ik heb er me het hoofd over gebroken: naar het noordoosten, hoe kon dat nu? De vogels trekken in de herfst van noord naar zuid, dat weten we allemaal, en door de ligging van het Euraziatisch continent met zijn eindeloze steppen en toendra's van Fenno-Scandinavië via Siberië tot aan Kamtsjatka dat de meesten alleen kennen van Risk, trekken ze vooral van noordoost naar zuid-west. En op zo'n langgerekt eiland, onderdeel van een parelketting die zich van noordoost naar zuidwest slingert en voorbij Texel aansluiting vindt op het bevrijdende vasteland dat de vogels als het ware toegang verschaft tot het zuidwest Europese subcontinent, op zo'n eiland kan het toch niet anders dan dat de vogels in de herfst naar de westpunt trekken om over te steken naar Texel en daarna verder. Maar nee, wars van deze logica trokken ze naar het noordoosten, richting Terschelling, allemaal, een hele middag lang. Wie het weet mag het zeggen.

Overigens zon, zon en nog eens zon, wij Nederlanders vermelden dat altijd graag ook nog even want zo vanzelfsprekend is dat bij ons niet. Drie dagen lang zon staan garant voor een geslaagde vakantie (gesteld natuurlijk dat die, zoals in dit geval, niet langer dan die drie dagen duurt). Ondanks de harde en koude oostenwind, ook drie dagen lang, die me tot drie keer toe dwong tot een kolossale krachtsinspanning om van het westen van het eiland terug in het dorp te komen. Bloed, zweet en tranen, vooral zweet, heel veel zweet. Tot drie keer toe bij thuiskomst onmiddellijk schone kleren, hoewel, schone: de derde keer waren het de inmiddels opgedroogde kleren van de eerste keer want zoveel neem ik niet mee voor drie dagen. Maar mooi! Mooooooooiiii!!!! ....
Titel: Vlieland
Bericht door: Pim op oktober 07, 2005, 22:17:41 PM
Inderdaad mooiiiii!

groet,

Pim Julsing